Mist and Moonlight

CHAPTER 23: Guilt-Me-Not

(unedited)

Artemis POV

2 days na nang nawala si Naia. Sa dalawang araw na iyon walang lead kung sino ang kumuha sa kanya.
Hindi din muna nila ako pinapasok dahil sa nangyari.

I remember my family's reaction noong sinabi kong nawala si Naia. I look like I wrestled with my appearrance

Tita went hysterical.

"Isabelll!" her scream and cry made me hold my father's arms tighter.

She passed out knowing what happened. Tito is calm, hiding a storm.

"Walang mangyayari kung magpapanic tayo" sinabi niya sa humahagulgol na asawa.

"I-i'm sorry naging p-pabaya po ako." tumutulo na ang luha ko sa harap nila.

Niyakap na lang ako ni Papa. Just like a safety blanket to protect me from my fears. Wala si Kuya at Mama dahil dumiretso kami sa bahay nila Tito.

"It's not your fault hija..." Tito's words
sooths my guilt.

"We'll find her I promise that." yun lang ang huling sinabi ni Papa bago kami umuwi.

Nasa veranda ako ng bintana. Iniisip ko ng malalim kung sino ang taong nasa likod ng school namin. Wala ako sa sarili ko sa loob ng dalawang araw.

Sinubukan kong manood ng tv para maglibang pero iba ang bumungad sa akin.

"Isang bangkay ng babae ang natagpuan sa eskinita malapit sa isang subdivision. May hiwa sa dalawang pulso at namumutla sa kawalan ng dugo sa katawan. Walang CCTV footage kung sino ang nagbabasa biktim—"

Suddenly my surroundings blurred and inaudible. I'm crying again. Tulad nitong nakaraang araw ganoon ulit ang nasa balita.

Umakyat ako sa kwarto at nagkulong buong maghapon.

Guilt and worry eats me for a whole day. I should be strong for us, getting scared is useless. Kung ano man ang pakay nila sa paggawa noon walang nakakaalam.

I miss her loud voice, her crazy antics... Magkasama kaming lumaki but I never thought this would happen.

"Hey kumain ka na..."

"Please leave."

"Hindi ka daw kumakain sabi nila Mama."

I must admit may brother is annoying but caring. Hindi siya kumakain ng hindi kami sabay-sabay. Dinala niya ang pagkain namin sa taas, niyakap ko lang siya ng mahigpit.

"Kung hindi ko siya inalis sa paningin ko...s-sana kasama siya nila Tito At Tita..." hagulgol ko kay Kuya.

"Hindi mo kontrolado ang nangyari"
Hinahagod niya ang likod ko.

I didn't eat. Nakatulog lang ako habang nandoon siya. Sumasakit ang ulo ko ng magising ako, namumugto din ang mga mata.

He left the food and a note with it.

'Let us handle it. Ang pangit mo kapag naiyak.'

He never really leaves without an insult.

I drank the warm milk and eat the soup.

I remembered her saying na nakatingin din sa kanya noon ang camp scout. It's creepy. It's like he knows what we are.

Binuksan ko ang bintana para papasukin ang hangin sa kwarto ko.

Ang pumasok ang malamig na hangin sa kwarto. The cloudy sky is dark and empty of stars. Like the days without my cousin. She is a sister and a bestfriend to me.

Pinikit ko ang mga mata ko, hinihiling na bumalik ang dalawang araw na nakalipas.

Dumilat ako at kinapa ang pisngi ko. It's wet. Crying right now is pathetic.

Pinunasan ko ang luhang pumatak sa pisngi ko. Isasara ko na ang bintana nang makita ang isang tao sa kwarto ko.

"Scream and something will happen"
He said as if reading my mind.

My sanity almost slip from me. I just stared at him void of emotions. I've been too careless, huh?

"Spill it" anger evident in my voice

"Easy little tiger"

"Clearly, I'm not in the mood to play with you. "

"Alright..."

Binigay niya sa akin ang bracelet na suot ni Aia bago siya mawala. Kumikinang ito ng matapatan ng liwanag.

May sinabi din siya sa akin na ikinagulat ko. Pigil ang emosyon ko habang sinasabi ang lahat sa akin.

"Mag-iingat ka."

Tumalon ito sa bintana na para bang bihasa na sa ginagawa.

Gusto kong matakot pero hindi ito ang oras para doon. May mga bagay pa ako na dapat gawin at malaman.

Kinaumagahan ay bumisita si Tito sa bahay. Good news or bad news. I don't care as long as malaman ko ito.

"Any progress?"

"Wala pa din"

Halata sa mukha niya ang pagaalala at pagod. Naihilamos na lang ni Tito ang palad sa kanyang mukha.

"Hindi konektado ang mga nawawalang dalaga sa isa't-isa. May iba pa kaming anggulong tinitignan bukod sa kidnapping." agap ni Papa

"Hindi lang basta kidnapping to..." tugon ni Tito.

Lumapit ako sa kanila para maipakita ang hawak ko. Tinignan ni tito ang polseras sa lamesa.

"Kay Naia po yan."

"Saan mo nakita?"

"Sa garden po noong nawala siya. "

They knew how I was attacked that night pero hindi nila alam ang nangyari sa kwarto kagabi.

"Red Midnight Inc." Basa ni Papa sa nakasulat likod ng disenyong buwan sa bracelet.

Sinabi ko sa kanilang ang mga nawawala ay may suot na polseras na katulad sa hawak nila ngayon. Para markahan ng susunod nilang biktima The only lead that they have right now is the bracelet.

I might be the next target.

Tulad ng pagkakasabi sa akin ng taong kasama ko kagabi. The plate of my family is more than full right now only with rotten fruits.

"May anak po bang hinahanap ang Alpha ng mga Castilleano?" not a question

"Paano mo nalaman yan?"

"Hindi na po importante iyan. Hinahanap nila ito ngayon para gawing tagapagmana ng posisyon."

They were shocked and angry. It's like saying that surname is a taboo. Unacceptable and disgusting to hear.