Mist and Moonlight

CHAPTER 70: Home

Artemis' POV

The 17-hour flight is tiring. Walang stop over. Magkakajetlag pa yata ako.

Pagkagising ko ay nasahimpapawid pa kami. Binusog ko na lang ang mata ko sa ulap na nakikita ko. They look soft to touch.

I dreamt of flying when I was a kid pero iba ang nakuha ko. The gift I recieve become a curse.

"Coffee Ma'am?" the steewardess offered.

"Yes, please." Ngumiti ako sa kanya.

Nilagyan ko ng creamer ang kapeng hawak ko. To keep myself awake kinuha ko ang libro sa bag ko. It was an old book I retrieved in my room.

I read it hanggang sa magsawa ako.
A letter fell out of it.

"I will find you. I promise."

The same handwriting from the last letter I got in my bag. Tears pool in my eyes. Pinalis ko ito agad.

I feel longing and sadness wash over me. He made an impact in my life. I close my eyes at humikbi ng tahimik. Teapdrops keep falling. Hanggang sa may magabot ng panyo sa akin.

"Thank you." nang isasauli ko na ito ng wala na siya sa kinatatayuan niya.

Bakit ba nilalayasan nila ako? Kahit memorya ko nilalayasan din ako.

The airplane landed. Lumabas ako airport. A familiar car is waiting for me. Kuya's driving it. He personally pick me up. Is he forced to do it again?

"No, I'm not." reading my expression.

He carries my luggage to the trunk. Umupo na ako sa loob ng sasakyan. Waiting for us to leave.

"Welcome home!" sabay-sabay nilang sigaw. The twins run to me screaming at my chest.

"Thank you!" Hinalikan ko sila sa pisngi. At niyakap sila Mama ganun din sila Tito at Tita. Kumpleto din ang mga kaibigan ko.

"Artemis!/Artemis..." niyakap ako ni Lindsey at Genevive. Umiiyak sila sa balikat ko.

Justin, Genevive, Lindsey, Lincoln... Whom did I miss?

...them—Naia and Dan.

Binigyan nila ako ng malungkot na titig. Is there something wrong?

"What?" tanong ko sa kanila. Masyado silang naging tahimik.

"Wala. We miss you!" binigyan nila ako ng group hug bago pakawalan. Gosh I can't breath.

"I miss you too guys!" gumanti ako ng yakap sa kanila.

"Shit nose bleed." umarte si Justin na hawak ang ilong.

"Language please." Paalala ni Lincoln.
Sabay tingin sa kambal sa tabi ko. Their doe eyes is asking 'What is that?'

"Sorry about that." nagsorry si Genevive "Ako na po ang bahala sa kanya."

They are cute, bagay sila. Paniguradong under si Justin sa kanya. Kawawang Justin. I sighed.

"Aakyat ko lang po ang gamit ko." paalam ko.

I miss this room. The lavander sheets... Everything in this room.
Maayos naman lahat bukod sa unan at kumot ko. Siguro natulog yung aso dito.

Nagbihis ako bago bumaba.

"Namiss ko po ang luto niyo." I beam at my mother.

"Talaga?" she smiles at me "Eat up. Pumayat ka. Kumakain ka ba doon."

"Opo!" Sally spoiled me with restaurant made foods. Naguuwi siya kapag nauuna akong umuwi.

"Artemis picture tayo!" nilabas ni Lindsey ang camera niya.

"Cheese!" ngumiti kami. May kulang. Hindi ko alam kung sino o ano.

Nagpaalam sila sa amin. Dahil may mga pasok pa sila bukas. Ayaw pang umalis nila Lindsey pero hinila na siya ng kuya niya.

Nakatulog ako sa kwarto. I'm tired from the 17 hour flight. The dog is on his bed snoring.

"Our child needs to sleep."

"Who says he's ours... He is mine."

"No, ours..."

"Since when did I let you have the right to own him?"

"Since you became mine."

Naiiyak na naman ako. Saan galing iyon? Siya ba ang hinahanap ko kanina?

Kukuha pa sana ako ng tubig pero nawalan ako ng gana. I let the tears fall from my eyes let alone the wet pillows.

Nakakatanga na ang nangyayari sa akin.

Napatingin ako sa bintana. Sarado naman ito kanina eh. Bakit bukas na naman? Pero imbis na isara ay tumunganga ako dito.

"You want your Mom? You can't. She's mine."

Mom? Ako? Wala nga akong anak eh. Si Lucian ba ang tinutukoy niya?

The wind blows my hair away from my face. Nasayaw ito tulad ng kurtina.

"Anong meron sayo? hindi kita kilala but my heart yearns for you so much." I whispered in the wind. Wishing it would bring it back to him.

"Lachesis tied your reunion. You have found each other."

Ang weird ng matandang iyon sino naman ang nahanap ko? Hindi ko nga mahanap ang sarili ko doon.

Kung ako kayo maniniwala ba kayo sa sinabi niya?

Napansin ko ang lumang cellphone sa study table. It's my old phone. I can't remember it's password but my fingers fly into the keypad. Muscle memory.

The messages is dated back one year or more. Unread may missedcall din dito. Except one.

Unregistered number:

I miss you.

Please come back.

Celestine Artemis where are you? You still remember that promise right?

Thank you for saving me in my darkest time. I will live for you... I know you want that.

I'm a mess please save me.

I need you here right now.

February 26, 11:32 pm.
I love you.

Para kong naririnig ang boses niya. At the back of my head his voice is recorded. There's this pleading, sincere and concern tones he uses.

Tuluyang tumulo ang malalaking patak ng luha ko. One by one they fall. Nababasa na ang screen ng cellphone ko.

Napayuko ako sa study table.

Sino si Jacques?

Ano ako sa kanya?

I am ready to hit my head on the wall ng may pumigil sa akin. My heartbeat doubled. It leaps in joy. Lalo akong naluha.

Tears of joy.

He pressed my pressure point para patulugin ako. Kinumutan niya muna ako bago umalis.

"Rest, don't force yourself." he kisses my temple "I can always wait."

I hear the window shut close.