MAHZ

Yasak.
Çiğnendiği takdirde, dengeye kırbaç geçirecek bir kural... Gece eğilip, bükülecek; tüm karanlık, fâni bedenlere yeniden merhaba diyecek.

Çiğnendi.

Gecenin göbeğinde acılı bir sancı başladı. Bir erkek çocuğu, Melez'in kollarına yerleşirken acıyla kükredi evren. Gök yarıldı. Ve bir anne fısıldadı.

"Onu koru."

Azgın ruhlar sınıra saldırdı. Tırnakları arasındaki kurumuş kan, bir yenisini isterken aç bir şekilde baktılar yeni doğana. Sıcak nefesler bedenlerini yakıp, kavururken deliye döndüler, teker teker...

"Ona öğret."

Alemler ayrıldı, zaman hızlandı. Yeni nefes, özüne hız verdi. Gücü arttıkça bedeni büyüdü. Bedeni büyüdükçe ruh kutsandı...

"Onu sar."

Perde genişledi. Kanatlar saf bir ruhu sardı. Dünyaya yeniden basan ayaklar, toprağa iç çektirdi...

———-

Kucağında bebekle ayrıldığı dünyaya yeniden baktı Melez. Kalbinden ayrılmayan bir endişe, cehennem gibi kavurdu her hücresini. Gözlerindeki bal rengi, artık sönüktü. "Şimdi ne olacak?" diye fısıldadı. Belki de ilk kez böylesine korkuyordu. Bulması gereken bir kadın, saklaması gereken bir oğlu vardı... "Bunu tek başıma yapamam."

"Yalnız değilsin baba."

"Evet," dedi başka bir ses. "Yalnız değilsin." Melez, hızla arkasına döndüğünde, Baş Melek Pelerini içinde gördü onu. Titreyen gözlerinde birkaç yaş damlası birikirken ne yapacağını bilemez şekilde oğluna döndüğünde, yeniden konuştu ses. "Beni, Mahz ile tanıştırmayacak mısın Ebyaz?"