He's Not Mine To Keep [COMPLETED]

Chapter 29

*Chapter 29*

Shit! Ang tanga! Napangisi naman si Rage.

"Eh, madam," napatingin ako sa estudyante kong late na ngayon ay nagkakamot ng ulo niya.

"Ngayon lang yata tayo nagkita, ma'am. Hindi ko po matandaan na naging ex po pala kita." Nagtawanan ang ibang mga estudyante.

"Ang slow mo, Rodrigo!"

"Ayiie, ang swerte mo, boy!"

"Rodrigo, ang pogi natin ah!"

Kanya-kanya sila ng kantiyaw sa late kong estudyante na Rodrigo pala ang pangalan.

I glared at Rage. Darn! Nakakahiya!

"Silence!" I shouted. Tumigil naman na sila sa kakatawa.

"Pumasok ka na, Rodrigo. Mamaya na ang admission slip mo. Siguraduhin mo lang na kukuha ka talaga." Nagkamot nanaman siya ng ulo habang naglalakad na papuntang upuan niya. May kuto ba 'to?

I cleared my throat and tried to compose myself. Sinimulan ko na ang lesson, pero kaunti lang ang nakikinig. Panay ang sulyap nila kay Rage na kasalukuyang nakatingin sa akin, o mas magandang sabihin na nakatitig sa akin, kaya hindi ako makapagturo ng maayos. Namali-mali pa! 'Pag nagkakamali ako, si Rage pa mismo ang nagko-correct ng mga sinasabi ko na mas lalong nakakainis. Aargh!

"That's it! See tomorrow!" Saad ko pagkatapos ng lecture at lumabas na agad kahit hindi pa naman talaga time.

"Paris," sinundan pa ako ng gago!

"Paris, wait up," hinawakan niya ako sa braso na agad kong winaksi.

"Ano?!" I shouted.

"Are you mad? Did I do anything wrong?" He asked in a low tone with worry visible in his eyes.

"Oh, yes, you did!" I shouted again. Napatingin ako sa piligid nang napansin kong nakakakuha na kami ng atensyon ng mga estudyanteng dumadaan.

"Stop meddling with my job, Rage. Back off!" Medyo pabulong pero madiin na saad ko. Aalis na sana ako ngunit hinila nanaman niya ako.

"I'm sorry, okay?"

"Not all apologies are worth forgiving. You should know that." Iwinaksi kong muli ang kamay niyang nakahawak sa braso ko at agad ng umalis.

(Rage's Point of View)

Nasa mansyon na kami. Pagkapasok palang namin sa loob sinalubong na agad kami ni France.

"Hey, daddy! Hi, Papa!" Niyakap kami ni France.

"How's your day, little Empress?" Kuya asked.

"It's fine! Dinala kami ni lola and lolo sa company po!" She said, smiling.

"Woah! Nagfi-filipino ka na, ah! You're improving. Your momma will be proud of you." Ginulo ni kuya ang buhok ng anak ko.

To tell you, I am a bit jealous of him. Mas kilala niya ang mga anak ko kesa sakin. Siya ang kinilala nilang ama at hindi ako. He was the one who's with them as they grew up. Hindi lang siya nakakababa ng ego as a man and as a dad. It is also very painful and very envious.

"How's the panunuyu, papa?" Natawa ako sa sanabi ng anak ko. We walked towards the couch.

"It's panunuyo, sweetheart." I corrected.

"Palpak," si kuya na ang sumagot.

"You are not her papa, jerk. You're just a daddy." I said as I sat on the couch next to my daughter. Darn, hanggang ngayon hindi ko parin mapigilang ngumiti tuwing tinatawag ko siyang 'my daughter'.