Jenny Valeska 🎡

11.Bölüm "Göz Yaşı."

Jeremiah'nın verdiği işaretle Jerome ağzıma bir şey tuttu ve birden bilincim hızlıca kapandı.

Daha ne olduğunu anlayamadan gözlerim ve zihnim karanlıkla buluştu.

~~

Gözlerimi açtığım da kendime gelmeye çalıştım. Kendime yavaş yavaş geldiğim de bir koltukta yattığımı fark ettim.

"Jenny uyandı!" Diye bağırdı Ecco. Üçü birden başımda toplandı.

Yavaş yavaş yattığım yerden doğruldum ve üçüne de sinirle baktım.

"Neden Arkham'da değilim?!" Diye sordum sinirle.

"Seni kaçırdık ufaklık." Dedi Jerome gülümseyerek.

"Beni Arkham'a geri götürün. Sonrasında ne halt yediğiniz zerre kadar umurumda değil." Dedim sinirle.

Jeremiah derin bir nefes aldı ve ellerimi tuttu.

"Bak Jenny, bize kızgın olduğunu biliyorum ama sana her şeyi açıklamamıza izin ver." Dedi Jeremiah.

"Bahanelerinizi dinlemek istemiyorum. Beni Arkham'a geri götürün!" Diye yüksek sesle bağırdım ve ellerimi çektim.

"Ufaklık, orası akıl hastanesi farkındasın değil mi? Neden abilerinle kalmak varken akıl hastanesine gitmek istiyorsun ki?" Diye sordu Jerome.

Ona sinir bozukluğuyla bir kahkaha attım.

Jerome'un, Jeremiah'ya "Bu kız bana çekti." gibi bir şey fısıldadığını duydum. Jeremiah ona sus işareti yaptı. Onları umursamadan konuştum;

"Çünkü sevgili abiciğim, orada beni her gün ziyaret eden bir arkadaşım var ve o beni sizin gibi bırakmıyor. İnanın bana orada ki gardiyanlar bile beni sizden daha çok umursuyor. Ölsem sizin umurunuzda olmaz lan!" Diye sinirle bağırdım. Üçü de bana şaşkın bir şekil de baktı.

"Jenny-" Derken Ecco'nun sözünü kestim;

"Sorun yok Ecco, senin hasta olduğunu biliyorum. İlaçlarını içiyorsun değil mi?" Diye sordum. Ecco'nun bana şaşırarak baktığını gördüm. Eminim "Bu kız bu durumda bile beni mi düşünüyor?" diye geçiriyordur içinden. Aslında....Ben bile kendime şaşırıyorum....

"E-Evet...." Diye cevap verdi Ecco.

"Ne yani, ben de hasta olsam beni de affeder miydin?!" Diye sordu Jerome. Ona göz devirdim.

"Hayır, affetmezdim." Diye cevap verdim ruhsuzca. Çok mu duygusuz davranıyordum acaba? Ama hayır, onlar bunu hak etti!

"Tamam kesin goygoyu. Jenny, bizi ne zaman affedeceksin?" Diye sordu Jeremiah. Üzgün olduğunu görebiliyordum.

"Bir düşüneyim....Asla!" Dedim sertçe.

"Ama-" Derken Jerome'un sesini ağzına parmağımı koyarak kestim.

"Mantıklı bir açıklamanız bile yok lan!" Dedim sinirle.

"Jenny, bak özür dileriz tamam mı? Affet bizi artık. Üzüldüğümüzü görmüyor musun?" Diye sordu Jeremiah.

"Ah evet görüyorum! Ve inanın bana bu bana çok fazla zevk veriyor! Ben orada kaç hafta üzülürken neredeydiniz lan?!" Diye sordum yüksek sesle.

"Aslında....Oradaydık." Dedi Jerome. Ona nutkum tutulmuş bir şekil de baktım.

"Ne?!" Diye sordum şaşkın bir şekil de.

"Şu seni zorla yemek haneye götüren gardiyan varya...." Dedi Jerome.

"Siz bunları nereden biliyorsunuz?!" Diye sordum.