CAPTIVATED

Chapter 40

Thank you for allowing me to write and letting me express myself through it. This is the last chapter of my Janine and Kimberly. Epilogue will be posted soon.

—————

Nagising ako sa hindi ko malaman na dahilan. Walang ka-malay-malay ang natutulog na Janine nang kalasin ko ang yakap namin sa isat-isa.

It's 3:16 AM, says the alarm clock beside me. Pumasok ako sa banyo at napansin ang bahagyang lumolobong mga mata mula sa pag iyak. I cried too hard last night. Natatakot akong baka wala nang muling mag tiwala sa resorts namin.

Nag sipilyo ako at maingat na bumaba sa kusina. Nag timpla ng kape at inayos buhok na medyo may kaguluhan. The warm coffee did not console the emptiness in me.

Bumalik ako sa kwarto at nag tungo sa balcony. The cold breeze blew my face. Lumipad ang mga takas kong buhok. I stared at the peaceful view.

Tanging tunog ng alon at mga kuliglig ang naririnig ko. May nakita pa akong apoy sa malapit na napalilibutan ng tatlong tao. I smiled with the thought of being with them. Parang gusto ko ng kausap.

Ang sunod kong pinag tuunan ng pansin ay ang nagkikislapang mga bituin. There are a lot of stars. Kahit ang malaking buwan, bilog na bilog at perpekto sa aking paningan.

It looks like it's too close to me. Na para bang kung ieextend ko ang kamak ko, magagawa ko itong dakutin.

When another blow of air hits my face, I felt an embrace from my back. Hindi ko na kailangan pang alamin kung sino 'yon dahil alam ko ang amoy niya.

"You woke up already. It's too early, let's go back to bed." Bulong nito sa akin habang nakayakap.

Nagyayayang pumasok pero marahil siya, ay nakapako rin sa kinatatayuan. Hindi gumagalaw kahit bahagyang kilos lang.

"I didn't wanna wake you up. Masarap tulog mo." Sagot ko lang.

She didn't say anything. Humigpit ang yakap niya sa akin. Nakatingin ako sa kawala pero siya, ramdam ko sa balat ko ang titig niya sakin.

I then remember how the lady in her early 50's screamed for justice earlier this night. Hindi nahanap ang katawan ng anak niya at dukidilim na kaya't hindi magandang ipagpatuloy ang paghahanap hanggang umabot ng alas-seis.

When she cried and asked for my help desperately, I realized how irresponsible I was. Umiyak ako kasabay niya at nangakong gagawin ko ang lahat.

I don't care anymore on how other people may think of me. Wala na rin akong pakialam sa media na sa akin binibigay ang sisi. It is my resort, after all. At sa akin ang lahat ng responsibilidad.

The life of a person is priceless. Walang kahit na anong kapalit 'yon. At nang halos lumuhod ang ginang sa harap ko kanina, kung hindi lamang pinigilan ni Janine, alam kong mag mamakaawa siyang ibalik ang katawan ng anak niya.

My resort wasted a life that's loved by a lot of people. Sunshine is a famous singer in her industry. At hindi ko maintindihan kung bakit sobrang galit sa akin ang lahat. I need cooperation not judgments. But of course, hindi ko hawak ang utak at emosyon ng mga tao.

"Stop thinking about it..." sambit ni Janine sa gilid ko.

Ipinaharap niya ako sa kanya at pinunasan ang mga pisngi ko. Ni hindi ko alam na umiiyak pala ako habang iniisip ang mga nangyari kanina.

"It's been an exhausting day for us, isn't it?" Marahan niyang sinabi bago ako yakapin at hindi kumalas.

Her hug was too tight that it made me feel at home. Then it made me realize something... I don't need to talk to anyone to hear me out. I just need my wife.