My brother's best friend

Κεφάλαιο 52

Αφήσαμε τη Αλεξάνδρα σπίτι της και έπειτα συνεχίσαμε για το δικό μου , στο αυτοκίνητο κανείς δεν μιλούσε κυριαρχούσε απλά η σιωπή όπως πολλές άλλες φορές . "Θα είναι μια χαρά"με καθησύχασε και χαμογέλασα αν και η αλήθεια είναι πως αν δεν την δω δεν θα ηρεμήσω .

Φτάσαμε έξω από το σπίτι μου και κοιταχτήκαμε ταυτόχρονα , χαμήλωσα το βλέμμα μου "Σε ευχαριστώ"είπα και με κοίταξε.

"Θες να έρθω για λίγο μέσα δεν σε βλέπω καλά"είπε και έβγαλα το χέρι μου από το κεφάλι μου και έγνεψα αρνητικά χωρίς να τον κοιτάω "θα φύγω γρήγορα , απλά να σιγουρευτώ ότι είσαι καλά"είπα και του έδωσα τα κλειδιά .

Προχωρήσαμε προς την είσοδο του σπιτιού και μπήκαμε μέσα , έκατσα γρήγορα στον καναπέ μιας και ζαλιζόμουν αρκετά , μου έφερε ένα ποτήρι νερό αφού ήξερε τα κατατόπια καλύτερα και από εμένα "Ξάπλωσε"μου είπε αλλά αρνήθηκα .

Ζαλιζόμουν πολύ όταν μπήκα μέσα αλλά όταν έκατσα και ήπια το νερό άρχισα να συνέρχομαι γρήγορα , κάθισε στην πολυθρόνα δίπλα στον καναπέ όπου καθόμουν εγώ. Η κατάσταση μεταξύ μας ήταν τελείως άβολη , πριν λίγες ώρες ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον σε μια μικροσκοπική τουαλέτα μιας καφετέριας και τώρα ο ένας μακριά από τον άλλον μέσα στην σιωπή και το μόνο που μπορούσα να διακρίνω είναι ότι νιώθουμε απίστευτα άβολα και οι δύο .

Δεν ήμουν άνθρωπος που έδινε δεύτερες ευκαιρίες , όχι μόνο στα ερωτικά που ήταν σχεδόν ανύπαρκτα μπροστά στον Άρη αλλά και στις φιλίες ακόμα και στον εαυτό μου . Ήθελα όλα να κυλούν ομαλά , αλλά όλα γύρισαν μπούμερανγκ τώρα. Απλά μερικές φορές γελάω με τον εαυτό μου , που έγινα αυτά που απεχθανόμουν αλλά γαμώτο με αυτόν είναι αλλιώς και να πάλι ακούγομαι σαν χαζή αλλά είναι η αλήθεια .

Το ξέρω ότι με έχει πληγώσει όσο κανένας στο παρελθόν της νεανικής μου ζωής , αλλά το εμπόδιο ήταν πάντα ο Πάνος , πως θα το πάρει ,αν θα τσακωθεί και με τους δυό μας η ότι άλλο είναι ικανός να κάνει . Αν δεν ήταν ο Πάνος , ίσως να ήμασταν ένα κανονικό ζευγάρι με τους συνηθισμένους τσακωμούς και αν ήταν να χωρίσουμε θα το κάναμε όπως όλοι , θα τσακωνόμασταν , μπορεί ναι να πληγωνόμασταν αλλά όχι τόσο , δεν θα περνούσαμε όλα αυτά .

"Συγγνώμη"τον άκουσα να λέει και γύρισα το κεφάλι μου κοιτώντας τον με ερωτηματικά, "συγγνώμη που σε έκανα να νιώσεις έτσι"είπε ξανά τα λόγια που μου είπε λίγες μέρες πριν και κοίταξα αμέσως το πάτωμα .