κεφάλαιο 30

1.9K 75 34
                                    

Η ταινία τελείωσε , το στομάχι μου έγινε κόμπος και τα πόδια  μου δεν ήθελαν να κουνηθούν . Το είχα μετανιώσει , άφησα την ζήλεια να με κυριεύσει και το μισώ όταν συμβαίνει  αυτό .

Με σήκωσε η Κριστινα από την θέση μου και με έσυρε έξω απο την αίθουσα , προσπάθησα  να φύγω όσο ποιο γρήγορα γίνεται για να μην πραγματοποιήσω  το «σχέδιο»μου αλλά ήταν πολύ αργά

«Δαναη !»φώναξε η Μυρτω και ξεροκατάπια γύρισα την πλάτη  μου και έκαναν νόημα στα κορίτσια να περιμένουν

Η Αλεξάνδρα χτύπησε το κεφάλι λες και ξέροντας ότι θα γίνεις βλακεία

«Γεια και πάλι»είπε η Μυρτω και έδειξε τον Άρη που  ερχόταν

Περπατούσε αμέριμνος,  δεν είχε ιδέα για το τι πρόκειται να συμβεί , φορέσουμε μια μαύρη μπλούζα με στρατιωτικούς ώμους  που ειχες εφαρμόσει ταμεία πανω  στο καλλίγραμμο σώμα του και μια μαύρη κολλητή φόρμα που ήμουν σίγουρη πως θα έδειχνε τέλεια και το πίσω μέρος του σώματος του

Το πράσινο βλέμμα του κοιτούσε κάθε άνθρωπο που αντίκριζε στα μάτια . Ποτέ δεν μπορούσα να το κάνω αυτό , τον θαύμαζα για αυτό , η αυτοπεποίθηση που δείχνει αυτή η κίνηση ποτέ δεν θα την αποκτήσω

Το βλέμμα του πάγωσε  πάνω μου , δάγκωσε το κάτω χείλος του και έμεινε στη θέση του λίγα μέτρα μακριά μου

«Κοιτά ποια βρήκα»είπε η Μυρτω και τον κοίταξε , κανείς από τους δυο μας δεν μιλούσε και αυτή παραξενεύτηκε

«Γεια σου Δαναη»είπε αυτός  και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι άστο  διάολο !

Το έσπρωξα και άρχισα να τρέχω προς τις κυλιόμενες σκάλες , κοίταξα πίσω και δεν είδα τίποτα , δεν ήρθε ... καλά έκανε πρέπει να το πάρω απόφαση

Πάτησα το πόδι μου στο σταθερό πλέον πάτωμα , και  ακουσα την φωνή του , «Δάναη περίμενε !»φώναξε και άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες τρέχοντας 

Άρχισα να παραπετάω γρήγορα , πολύ γρήγορα φτάνοντας στο στενό ακριβώς δίπλα από την έξοδο

«Σταματά διάολε  ! Σταματά »φώναξε και έπιασε το μπράτσο μου , φαίνονταν λαχανιασμένος ...

«Άσε με !»φώναξα

«Γιατί το κανείς αυτό ;»ρώτησε και έβαλα τα γέλια

«Είσαι σοβαρός ;»γέλασα , «σε βλέπω εδώ με άλλη και δεν έχουμε ούτε 2 μέρες που χωρίσαμε» είπα και δεν μπορούσα  να σταματήσω  να γελάω . Το κλάμα σε συνδιασμο με το γέλιο με έκανε μα τρομάζω με τον ίδιο μου τον εαυτό , «ξέρουμε ότι δεν ήταν ο Αλεξ ο λόγος αλλά η αφορμή»είπα και κοίταξε τον τοίχο

My brother's best friendWhere stories live. Discover now