Kaçıncı Son Bu?

Yıldızımla Barışmam🖤

Zaman kavramını takip edemediğim dönemlerdi.      Yaz bitmez kış olmaz bayram gelmez,  haneme uyku ise hiç...

Ufacık eşyalara yüklediğim anlam kadardım.

Ufacık taşı bile atmaya kıyamaz her şeyi hatıra kutumda saklamak isterdim.

Güzel anılarımı da. Günlük tutardım her şeyi yazardım. İlerde hatırlayıp gülmek için.

Hiç bir şeyi unutmak istemezdim her şeyin anısını taze tutmak için saklardım. Bakıp bakıp mutlu olurdum.

Birinci sınıfta iken belliydi yazmaya okumaya aşkım.
Birincilikle okumayı sökmüş, okuma yarışmalarında hep birinci olmuş arkadaşlarım el yazısını okuyamazken evdeki düz yazı kitapları okurdum.

Çiçeklere aşık, böceklere kuşlara müptela, ağaçlara hayrandım. Doğada yaşamak isterdim. Hayal kurmaktan uyuyamaz bu yüzden sabahları uyanamadım.

Gördüğüm rüyaları hiç unutmazdım, hala da hatırlarım. İlk okuldayken hayaller aleminde yaşıyordum adeta.

Pek arkadaşım yoktu tek arkadaşım vardı. O da her gece gökyüzünde beni bekleyen yıldızımdı.

Arkadaşım olmadığı için o gece yıldızlarda huzur bulup birini arkadaşım seçmek istemiştim. Kendimi çoğu şeye layık görmediğim için en parlak yıldızı arkadaşım seçmemiştim hem ne de olsa en parlağı herkesin hoşuna giderdi.

Ben bana özel olsun istiyordum. Duraksadım ve üşüdüğümü farkettim kollarımı sıvazlarken kolumdaki üçüz benlerim dikkatimi çekti yan yanaydılar biri uzaktı diğer benlere tekrar gökyüzüne yüzümü çevirdim ve aynı benim benlerim gibi üçüz yıldızlar gördüm nasıl sevindim...

Sonra onların çaprazındaki kendini göstermeye çalışan bir yıldıza bakakaldım. Benim gibi yalnız ve fazla ilgi çekmeyen bir yıldızdı.

O gün onu seçtim. Ve ona her gülüşümde gerçekten parladığını gözlerimle gördüm.

Anlatsan herkes konuşurdu zaten benim beni dinleyen birine ihtiyacım vardı beni yargılamayan, yorum yapmayan, karışmayan.

Tek tabanca yaşanmazdı elbet, arkadaşlık güzel şey. Ama beğendiremedim kendimi kimselere işleri düştüklerinde iyi arkadaş göründüm onlara ama işleri bitene kadardı arkadaşlıkları.

Defalarca kullanılma olayı beni geriyor ve önemsiz hissettiriyordu. Kendimi üzmeye fazlasıyla meyilli olduğum için her şeyi dert edip kendimi üzebildiğim kadar üzdüm.

Biri üzecekse beni bu ben olmalıydım.

Bundan sonraki yıllar karamsarlık yıllarım oldu. Hayattan tad almadım kendimi insanlardan soyutladım. Ve yalnızlığımı ümitsizliğimle taçlandırıp karamsarlıkla terbiyeledim.

Karamsardım, umutsuzdum, hayattan Bi beklentim yoktu. Kendime ne saygım ne özgüvenim ne de sevgim vardı artık.

Tek yaptığım şey kendimi üzmektii ve yalnızlaştırmaktı. Kalabalıklar içerisinde yalnızdım bunu ben istemesem de istemeye itliliyordum.

Ve zamanla soyutladım kendimi insanlardan bana gelen insanları elimin tersiyle ittim başkasının beni üzmesine müsade etmiyor direkt ben üzüyordum kendimi başıma gelen olumlu Bi olayda ilk önce seviniyor sonra kendimi umutsuzluğa gömüp beni mutlu edecek şeyi reddediyor kendimden uzaklaştırıyor mutluluğu kendime yakıştıramıyor layık görmüyordum..

Başıma gelen kötü olaylar zaten yeterince kendimi boğmama müsade ediyordu. O karamsarlıkla yazdığım yazıları şiirleri mümkünatı yok şuanki ruh halimle yazamam.

Bi süre sonra alışıyordum kendimi üzmeye, insanlara değil yıldızımla dertleşmeyi, ağlamayı en azından küçük düşmüyor gülünç bulunmuyor ve acınmıyordum.

Kendi kendime yetmiyordum ama yetmek de istemiyordum eksikken üzgün olur insan ve ben kendi bataklığımda memnundum halimden, sonuçta iyi ve güzel şeylere layık görmüyordum kendimi. Hayatı seven küçük bir kız iken çevremdeki faktörlerden ötürü hayattan bir tat alamayan hayata küsmüş bir kız olmuştum.

Aile içi geçimsizlik sürekli gerilim ve tartışmalar etkilemişti beni en nihayetinde. Büyüdükçe dertler de büyüyordu. Hayatımın dönüm noktasına yaklaşmıştım. Taşınacaktık ve kendime bir şans tanıyacaktım. Bi nevi hayatımın hatalarını yapıcak ve asıl beni yaratıcak insanlarla tanışacaktım.

Hayatlar mahvedip hayaller yıkacaktım...
Ben ziyan olacaktım.
                                 

                                        ****
İyi de kötü de her türlü yorumlarınızı bekliyorum 🙃💛