Onze Stalker ✔

- epiloog

{Niemand pov}

De dag daarna zijn Sean en Sara inderdaad nog naar het politiebureau geweest en hebben daar hun verhaal gedaan.

Ze hebben Sara aangeraden om met een therapeut te gaan praten en zo gezegd, zo gedaan. Twee dagen nadat alles gebeurde, zaten Sean en Sara in de auto bij Sara's moeder op weg naar een therapeut.

Sara luchtte haar hart en verliet met rode ogen het gebouw. Daar stond haar held in nood op haar te wachten en sloot haar in zijn armen.

Door ook het verhaal van Peeta en Gale is Cootje opgepakt en zit ze in de gevangenis.

Paul en mijn moeder wisten niks af van de dreigbrieven en vinden het wel best dat Cootje in de gevangenis zit, Pim voelt zich weer helemaal vrij en is niet bang meer. En Sara? Sara is trots op de opa van Peeta en Gale die laatst een pluim van de politie heeft gekregen voor zijn daad.

Ze gaan nog regelmatig op bezoek bij de opa van Gale en Peeta, genaamd Jan.

Zoals vandaag bijvoorbeeld!

{Sara pov}

'Sean kom je? Gale en Peeta staan voor de deur!' Ik trek mijn vans aan en loop naar buiten. De zon schijnt en de lucht is blauw, het is hartje zomer!

'Heey, daar hebben we onze Saar!' roept Gale lachend. Ik moet lachen en zie Peeta, die naast Gale voorin zit, ook lachen. Ik loop naar de auto toe en geef ze allebei een knuffel door het raam heen.

'Sean komt er zo aan hoor!' Ik kijk achter me en zie dat Sean de deur achter zich dichttrekt. 'Hij is een beetje sloom,' zeg ik. Ik knipoog naar Peeta en Gale en stap daarna achterin in.

'Zozo mevrouwtje, praatjes?' Ik zie Sean grijnzen. Ik knik als een klein kind en kan mijn lach niet inhouden. Ik barst in lachen uit en Sean begint me te kietelen als we op de snelweg rijden. Heel logisch?

'Guys, doe eens rustig man! Heel de auto gaat heen en weer.'

'Oepsie,' zeg ik lachend. Ik kijk Sean aan die zijn lach in probeert te houden. Ik tik hem aan en trek een gekke bek, waardoor hij weer een lachbui heeft.

'Guys, echt kappen nu!' roept Peeta ineens. Ik schrik van zijn reactie en stop gelijk met lachen. Sean stopt ook en ziet mijn geschrokken blik. Hij legt zijn hand op mijn been en wrijft er overheen. Ik kalmeer wat en schenk hem een glimlach.

-

Ik kijk naar buiten en zie alleen maar huizen en fabrieken. Steeds meer rook dat hoog boven in de lucht zweeft. Hier heb ik nog nooit gereden?

'Uh Gale, rijden we niet verkeerd?' Hij kijkt even om en schud zijn hoofd. Hij draait zijn hoofd weer om, om op de weg te letten.

Ik kijk Sean vragend aan en hij haalt zijn schouders op. Hij weet duidelijk ook niet waar we heen gaan.

-

'Stap maar uit,' zegt Gale als hij zijn auto stopzet op een fabriekterrein. Ik kijk Sean weer aan en hij haalt nogmaals zijn schouders op. Ik open de deur en stap uit. Sean volgt mijn voorbeeld en pakt mijn hand.

'Waar zijn we?' vraag ik terwijl ik om me heen kijk.

'Op fabrieksterrein,' reageert Gale kortaf. Wat hebben die jongens toch? Moeten ze ons niet iets vertellen?

'Wat doen we hier?' vraagt Sean op zijn beurt. Hij kijkt afkeurend om zich heen. Wat ik trouwens wel snap, want er ligt allemaal as en andere troep op de grond.

'Kan je niet even een keer..' roept Gale, maar maakt zijn zin niet af. Hij kijkt om. 'Jullie weten echt niet wat we hier doen he?' Sean en ik schudden onze hoofden. Gale kijkt weer naar voren en loopt stevig door.