Mbreti i Arratisur ✓

v

Hyri brenda dhe pa ate e cila qendronte e ulur ne divanin e madh te bute. U ul anash saj duke shtrire koken rendshem mbrapa. 

''Pastaj dua te me japesh telefonin tend qe te telefonoj shoqen time.'' Ngriti koken teksa e veshtroi. Bluja e saj ishte ndryshe tashme. Me e kthjellet! Me e qete!

''E perse jo tani?'' Pyeti teksa mori perseri pozicionin e meparshem.

''Sepse shoqja ime eshte nje parashikuese dhe ka parashikuar edhe kohen kur une duhet ta marr, pasi eshte e sigurte qe do te jete e zene duke bere debat. '' Mori te njejtin pozicion si ai. 

''A do te me thuash perse u largove ne ate menyre? Perse u largove me sakte.'' Hapi syte ta shihte ate, i cili qendronte ne te njejtin pozicion.

''Nuk ke perse ta dish, une do te largohem fundja.'' Mohoi t'i tregonte atij te verteten.

''3...2...1''Dera u hap furhishem duke krijuar keshtu edhe nje zhurme te forte qe shkaktoi perseri mbyllja e saj kesaj here. ''Fiks ne kohe!''Buzeqeshi , u ngrit nga aty ku ishte shtrire dhe pa e vrare mendjen doli perballe mashkullit, i cili dukej shume i acaruar. ''Cfare do Austin Alvarez? '' Iu drejtua qete pa u ndikuar nga gjendja e tij, duke theksuar emrin e tij.

''Ate cfare eshte e imja!'' Bente ecakje, dhe kalonte duart nder floke.

''Cfare eshte e jotja per ate zot? '' Me ironi duke kryqezuar krahet iu drejtua atij ne te njejten kohe e acaruar.

''Ku eshte Ana?'' Ndaloi perpara saj,e ngriti zerin, si per tu perpjekur ta frikesonte pak.

''Pse Ana qenka e jotja? Kur keshtu? '' Nina e pandikuar nga sjellja e tij vazhdonte me lojen e saj.

''Nina mos me acaro! Me thuaj ku eshte! E di qe ti e di! '' Acarohej me shume kur shihte sjelljen e saj kundrejt tij.

''Nuk ke perse ta dish! Pastaj une te vertete nuk e di, por edhe sikur ta dija ty nuk do te ta thoje edhe nese me nxirrje nje arme ketu.'' Kujtoi fobine qe kishte kundrejt armeve, por as ato nuk do ta benin ta tradhetonte shoqen e saj. 

''Nina ! Mos me acaro! '' U kthye pas te largohej, pasi e dinte qe e kishte te pamundur ta merrte vesh. 

''Tani!''Pa oren dhe u zgjat te merrte telefonin qe ai kishte vendosur mbi tavoline dhe formoi numrin e Nines qe tashme e kishte mesuar permendesh.

''Alo? Jeni duke folur me vajzen me te lezetshme ne univers. Si mund t'ju ndihmoj zonjushe Ana?'' U hodh lart krevatit, teksa e dinte mjaft mire se kush po e telefononte.

''Nina! ''E lumtur u cua prej aty ku ishte ulur duke marre keshtu edhe vemendjen e Ervierit. ''Nina do te te dergoj adresen dhe eja me merr.'' 

''Ky eshte problemi An. Sot nuk mundem!'' Largoi telefonin prej veshit pasi nuk deshironte te perfundonte me probleme degjimi ne moshe te re.

''Cfare?'' Uleriti aq fort saqe edhe Ervieri u detyrua te mbyllte veshet. ''Nina. S'mund te me lesh ketu. Me kete idjotin.'' Beri disa hapa larg tij dhe uli zerin qe ai te mos e degjonte.

''A eshte i bukur?'' Pyeti duke buzeqeshur.

''Nina!'' Ngrit pak zerin ne forme qortimi. 

''Mire. Mire. Sot nuk mund te vij, por neser do te vij une. Nuk mundem sonte pasi e di qe Austini budallai se bashku me ate babain tend idjot do te me ndjekin. Sonte do te pergatis planin tim te arratisjes. Nderkohe t'i me dergo adresen.'' Duke folur me te, mendonte dhe nga menyrat me te ndryshme te arratisjes.

''Do ta dergoj! '' Pohoi,pasi e dinte qe nga njera ane shoqja e saj kishte te drejte.

''Naten Ana! '' Beri ta mbyllte telefonin, por u kujtua per dicka. ''Se harrova , i bukur eshte ai?'' Tjetra rrotulloi syte. ''Mos m'i rrotullo ato sy ashtu!'' Nina e sigurte per veprimin e shoqes, ngriti pak zerin duke buzeqeshur.

''E sheh vete neser. Naten Nina!'' Mbylli telefonin dhe u kthye nga i cili sic dukej e kishte kuptuar qe ajo duhej te qendronte aty. Buzeqeshja dhe qendrimi ia vertetonin me shume kete. U ul aty perseri dhe u kthye nga ai. ''Sonte me duhet te qendroj ketu. '' Foli me te shpejte.

''Perse?'' E pyeti ai me buzeqeshje te vetekenaqur ne fytyre.

''Sepse shoqja ime nuk mund te vij. Dhe do te qendroj ketu!'' Tingelloi me shume si urdher se sa si kerkese fjalia qe tha.''Dergo adresen ne kete numer'' Foli me pas duke i zgjatur telefonin.

''Ti e paske vendosur. Fundja nuk jam aq i keq se sa te nxjerr ne mes te kater rrugeve nje cupeline. '' Tjtera rrotulloi syte. '' Pra? Meqe sonte je ketu, si thua te me tregosh historine tende? ''U kthye nga ajo teksa e veshtronte me imtesi.

''Mire. Mire.'' Sapo u be gati te tregonte zilja e deres u degjua, duke e nderprere.

''Mos!'' Ktheu koken nga dera, tashme qe degjoheshin edhe fjale, por edhe zhurme jashte saj.

''Cfare?'' E pyeti ajo kur pa gjendjen e tij.

''Harrova fare qe do te vinte shoku im. '' I buzeqeshi asaj perseri si ne pafajesi. 

''Kaq i zhurmshem eshte shoku yt?'' Zhurmat vazhdoheshin dhe beheshin me te medha.

''Ky eshte problemi. Ai gjithmone vjen i shoqeruar. Kur them i shoqeruar, te jesh e sigurte qe jane aq persona sa shtepia kthehet ne nje feste. '' Mori drejtimin per nga dera, por zeri i saj e ndaloi.

''Sapo shpetova nga nje feste, nuk pretendoj te shkoj diku tjeter!'' Kryqezoi krahet dhe qendronte perpara tij e acaruar.

''Ngjitu ne katin e dyte, hy ne dhomen qe ndodhet majtas.'' Vuri re ate qe u largua. Mori fryme thelle dhe hapi deren, teksa u duk edhe shoku i tij, si gjithmone.

''Te mori malli per mua?'' I rrethuar nga vajza, hyri brenda pa lejen e tij dhe me pas edhe shume te tjere.

Hyri ne dhomen e majte, pikerisht ne dhomen qe ai i kishte thene. Ndezi driten dhe ishte nje dhome komode. Ne fakt dukej qe ishte per vajza, ngjyrat e rozeta ia vertetonin ketu. U shtri rendshem ne shtratin e madh, duke fikur me pas driten dhe teksa mbante syte mbyllur, arrinte ta degjonte zhurmen e madhe e krijuar nga nje muzike me volum te larte. Futi koken nen jastik, por zhurma qendronte akoma. Degjoi deren te hapej. Dreq! Kishte harruar ta mbyllte!

Vazhdon...