Dla Katsu_vi mam nadzieję, że się podoba 🖤
Opowiem ci pewną historię.
Historię o dwójce magów.
Których początek spowijał smutek i deszcz.
Poznali się jako wrogowie.
Wraz z biegiem czasu wodna kobieta zakochiwała się w magu, którego serce otaczała warstwa lodu.
Mimo niepewności, która ją pochłaniała pozostawała nieugięta swoim uczuciom.
Była przy chłopaku codziennie.
Obdarzała go miłością.
Robiła wszystko, by ten zwrócił na nią uwagę.
Jej starania były daremne.
Gdyż owy chłopak nawet przez chwilę nie pomyślał o niej o nikim innym jak o przyjaciółce.
Zbywał ją każdego dnia będąc świadomym jej uczuć do niego.
Zaciekawi was, dlaczego już na początku nie postawił sprawy jasno.
Nie chciał jej zranić.
Gdyby tylko wiedział, że swoim zachowaniem z dnia na dzień ranił ją co raz bardziej..
Wyhodował w jej sercu nadzieję.
Nadzieję, że odwzajemni jej uczucia.
Mimo pewności, że to nigdy nie nastąpi.
W tej histori kluczową rolę odgrywa jeszcze jedna osoba.
Mag, którego płomienie są tak silne, że mogłyby wypalić uczucia młodej kobiety.
W tamtym okresie magini nie zwracała na tego chłopaka zbytniej uwagi.
Jej serce i myśli były przepełnione lodowym magiem.
Czas płynął, a ona nadal niczego nieświadoma starała się, by chłopak chociażby na chwilę spojrzał na nią.
Przyszedł dzień, w którym lodowy mag postanowił zrobić to, na co nie miał odwagi wcześniej.
Zamierzał powiedzieć kobiecie, że między nimi nigdy do niczego nie dojdzie, że jej starania do nikąd nie prowadzą.
Tak jak w dniu ich pierwszego spotkania niebo spowił deszcz.
Krople wody uderzające o ziemię niosły za sobą smutek i cierpnienie.
Wodna kobieta tego dnia wzięła sobie słowa chłopaka do serca.
Do tej pory zwracał jej uwagę delikatnie, odpychał ją..
Myślała, że coś z tego będzie.
Jednak tego dnia dotarło do niej, że nadzieja, którą miała w sobie przez ten cały czas przyćmiewała jej racjonalne myślenie.
Wspomniałam wcześniej o magu ognia, czyż nie?
Chłopak widząc w jakim stanie jest kobieta postanowił zainterweniować, mimo że do tej pory obserwował wszystko z ukrycia.
Tego dnia znalazł zapłakaną kobietę nad brzegiem rzeki.
Dosiadł się do niej w ciszy.
Bał się, że jego słowa mogłyby pogorszyć jej stan.
Wodna kobieta spojrzala dyskretnie na chłopaka wpatrzonego w strumień rzeki.
Wypalił ten silny ból, który do tej pory czuła.
Mag wyglądał tak spokojnie.
Doceniała jego obecność.
Ona spokojna, gotowa by chronić bliskich nawet za cenę życia, niczym woda, która potrafi być delikatna, a zarazem tak potężna.
On żywiołowy, pewny siebie, niczym ogień, który pojawia się znikąd i sieje zniszczenie.
Woda wywołuje u nas sprzeczne emocje, u niektórych zachwyt czy podziw, a u innych lęk i grozę. Woda jest symbolem życia, bez niej organizmy nie miały by jak istnieć. Ten żywioł może być również utożsamiany z chaosem, woda jest w ciągłym ruchu, zmienna, nie do opanowania i potrafi być niszczycielska..
Za to ogień jest symbolem miłości, gorących i płomiennych uczuć, które pojawiają się, gdy między dwójką ludzi coś zaiskrzy. Potrafi być niszczycielski, zdolny zabrać tyle życia, w tak krótkim czasie.
Delikatnie płomienie mogą budzić w nas ekscytacje, jednak gdy ten delikatny płomień przemieni się w ogromny pożar czujemy lęk.
Ta dwójka magów, ogień i woda, z biegiem czasu stała się sobie bliska.
Zaczęli chodzić na wspólne misję, spędzali razem dnie..
Niczym starzy przyjaciele urządzali sobie długie rozmowy w blasku księżyca.
Ich znajomość przerodziła się w coś silniejszego.
Namiętność, która z czasem pojawiła się u tej dwójki rosła z każdym dniem.
Wytworzyła się między nimi silna, nieprzerywalna więź..
Jednak to dopiero początek tej młodej pary.
Kto wie jak potoczy się ich życie.
Będą kroczyć wspólnie wykreowaną ścieżką?
Czy może los postanowi ich rozdzielić?
Czas pokaże, a narazie musimy uzbroić się w cierpliwość.
