Jak się czujesz?
Jak się czujesz będąc w centrum zainteresowania?
Gdy wzrok obcych spoczywa na twym ciele?
Gdy nie mają pojęcia, kim tak naprawdę jesteś, a o tobie rozmawiają?
Tak, jakby cię znali.
Tak, jakby wiedzieli jaka jesteś naprawdę.
Mamy dwie strony.
Tą, którą pokazujemy ludziom.
I tą, którą skrywamy przed światem.
Tak naprawdę to nikt nie ma prawda nas oceniać, dopóki nie pozna tej drugiej strony...cóż w końcu jeśli...
Chcesz usłyszeć o mnie coś dobrego?
Idź do moich przyjaciół.
Chcesz usłyszeć coś złego?
Idź do moich wrogów.
Chcesz usłyszeć prawdę?
Idź do mnie.
Coś w tym jest, czyż nie?
Nikt nie zna nas lepiej, niż my sami.
To, co skrywamy w środku nie powinno ujrzeć światła dziennego.
Często zakładamy maskę, by nikt nie zorientował się, co nam dolega.
My ludzie, nie jesteśmy skłonni do mówienia o swoich uczuciach.
Zazwyczaj skrywamy je w środku.
Nie pozwalając im uciec.
Boimy się cierpnienia.
Nie ma w tym nic złego.
W końcu to nie jest przyjemnie uczucie.
Jednak..
Są tacy ludzie, którzy potrafią wyciągnąć z nas wszystko.
Nie wiem jak to jest, ale dażymy takie osoby ogromnym zaufaniem.
Co gorsza, nie chcemy przyjąć do świadomości tego, że mogą nas kiedyś zdradzić.
Ale, gdyby każdy bał się, co by było gdyby..
Nie poznałby wspaniałych osób.
Osób, które są przy nas każdego dnia, nie zważając na okoliczności.
Możemy się im wypłakać.
Śmiać się z nimi.
Podzielać złość.
Od tego są przyjaciele.
Nie oceniają nas.
Znają naszą przeszłość, która może być przyjemna, ale i też zła.
Przyjaciel to osoba, która jest dla nas jak rodzina.
Więzy krwi nie są najważniejsze.
Czasem bliżsi są ci, z którymi nic nas nie łączy.
Osoby, które poznajemy przypadkiem.
I właśnie przypadkiem, stają się dla nas najdroższe.
Staną w naszej obronie, nieważne co by się nie działo.
Mimo że czasem jest źle, są przy nas.
Nie musimy nic mówić, by wiedzieli, że coś jest nie tak.
Możemy ze sobą walczyć, ale nigdy nie mieszajmy w to nienawiści.
Sprzeczki są nieodłącznym elementem przyjaźni, ale gdy targają nami przy tym złe uczucia..zresztą, takie coś nigdy nie powinno mieć miejsca.
Kłótnie, kłótniami, ale łączenie nienawiści z przyjacielską kłótnią, może zakończyć się rozłąką.
Nawet, coś oddzieli nas od przyjaciół, mamy świadomość tego, że możemy na nich liczyć.
Jeśli rozstajemy się w kimś w zgodzie, nie ma w tym nic złego.
Obie strony oczekują powrotu.
Co z biegiem czasu, może się wydarzyć.
Tego właśnie uczy nas Fairy Tail.
Że rodzina, to nie ci, z którymi łączą nas więzy krwi.
Rodzina, to ci, którzy są z nami, nie zważając na naszą przeszłość, kreują z nami przyszłość.
Przeżywają z nami teraźniejszość.
Tworzą nowe wspomnienia.
Po prostu są.
I nigdy nie odchodzą...
