Chasing Ring (Architect Series #2) (COMPLETED)

Chapter 30

WARNING: INVOLVED MATURED CONTENT!!

"Shan, ayoko nitong gown na 'to, sana si Dhalal na lang ang sinama mo para naman 'di ba at least siya alam niya kung paano dalhin 'to? Model 'yon at saka babagay sa kanya itong trahe de bola sa kanya!"

Pagrereklamo ko sa kaibigan.

"Ang arte mo, ah! Ano ka ba 'di ka naman magrarampa, e. Magkasing size kasi kayo ng kaibigan ko na ikakasal. Sukatin mo lang, pero.. uh.. panget nga. Hubadin mo na."

Pinaikotan ko siya ng mata bago tuluyang pumasok sa fitting room ng boutique na ito. Lalabas na sana ako ngunit may binigay na naman siyang panibagong wedding gown na aking isusukat.

Hindi na ako nagreklamo pa at sinukat ko na lang iyon. Lumabas akong suot ang wedding gown at nakitaan ko kaagad si Shan ng pagkamangha sa mukha.

Tiningnan ko ang hitsura sa malaking salamin. I like it better than the previous gown. it's a white long gown, tube-fitted body dress. It's not the usual gown I used to see in some weddings I have attended. It's a mermaid cut in the edge, small glitters and sequences made it looks elegant the way it shines through the dark.

"Wow! Looks perfect on you, Bitch!" Shan's amazingly praised me.

"Well, I like it too. Pwede na ata to sa kaibigan mo," I said as I look back at the mirror and slanted my face to see how's the back.

"Potcha, ang sexy! Lumalabas pa ang likod hanggang bewang! Ang anghang mo riyan sa suot mo, Tyl!"

Ngumiti ako sa kanya. Kinakausap na niya ang assistant para siguro sa gown na ito. Umupo pa muna ako sa sofa, hindi pa ako nag bihis. Iniisip ko kasi baka kukunan pa niya ito ng litrato dahil may kausap na siya ngayon sa cellphone. Probably that's her friend.

Nanlaki ang mga mata ko nang bumalik si Shan sa akin nang nag alaala ang mukha. Hindi ko alam kung ano ba ang gusto niyang sabihin natatae kasi ang mukha at seems like she's in some trouble.

Tumayo na ako at hinarap siya, umiling iling ito sa akin at naluluha ang mga mata. She's trying her best to speak and comes nothing until her tears fall. Nag alala na rin ako sa kanya. Natatakot akong baka sakaling may nakita na naman siyang hindi kapanipaniwala.

"Sh-shan, anong nangyari?" kinakabahan kong tanong.

She shooked her head. "Shan, please tell me! Nag alala ako, Shan! Sabihin mo naman!" Niyogyog ko ang balikat niya.

"S-si.. Adam.." she's sobbing.

Ang kanina pang luha na namumuo sa gilid ng mga mata ko ay walang tigil na sa pag bagsak. Ako naman ngayon ang hindi makapagsalita sa narinig ko. Ni hindi ko maigalaw ang katawan. Tanging iyak lang ang nagagawa ko.

"W-what happened to my s-son, Shan?" Nanghihina kong tanong sa kaibigan. Umiling lang siya kaya pinilit kong lumabas na sa boutique.

Umiiyak akong tumatakbo palabas ng mall. Some of the people are watching me with confusion on their faces. Siguro ay nagtataka ang mga mukha nila dahil tumatakbo akong suot ang wedding gown at luhaan ang mukha.

Wala akong pakialam kahit tinatawag ako ni Shan sa likuran, my concern by now is my son. Ayoko sa naiisip ko.. hindi ko kaya. Please Lord 'wag ang anak ko..

Si Shan na ang nag drive sa kotse patungo kung saan ang anak ko. Kahit umiiyak ay sinagot ko ang tawag ni JB. Nakabingi ang katahimikan sa linya niya. Tanging iyak lang niya ang naririnig ko na siyang nagpakaba at nagpaiyak pa sa akin lalo.

"J-Jave.. please.. please si Adam.. pakisuap."

"I'm sorry.." his voice broke. Nabitawan ko na lang ang cellphone ko at niyakap ang katawan.