Love in the Cold Wind

20

Chapter 20: OVER

Ilang araw na ang nakalipas at nandito pa rin ako sa ospital. Nailibing na ang Lola ko nang hindi ko man lang siya nadadalaw. Hindi ako pinayagang umalis ng ospital dahil ginagamot pa nila ang sugat ko at saka oobserbahan pa nila ako.

Dr. Alonzo diagnosed me of suffering from severe depression. It led me to attempted suicide. I've been taking medications and it helps me to sleep at night. But some nights, I'm having nightmares.

In my nightmare, I'm stuck in a dark room and no one hears my screaming. Sharps objects were everywhere. And whenever I'm harming myself, I will wake up with tears.

I told Dr. Alonzo about it and he told me that it's rare for an attempted suicide to cause PTSD to a patient. But he said that he'll continue observing me.

Today, I'm finally discharged. Si Mama at Kuya Liam ang kasama ko ngayon para magligpit ng gamit ko. Iuuwi na nila ako ngayon.

"May naiwan ka pa ba?" Kuya Liam asked me. He might be heartbroken because of me.

Inilibot ko ang tingin ko sa buong kwarto ko. Umiling ako nang mapansing malinis na ito at wala akong naiwan.

Hinawakan ako ni Kuya sa bewang at saka ako iginiya sa labas. Si Mama naman ay naghihintay sa amin sa labas. Naisip ko tuloy kung magkano ang binayaran nila para sa akin.

Tinignan ko si Kuya para sana tanungin siya ngunit nginitian niya lang ako.

"Wait here. Tutulungan ko lang si Mama na dalhin yung iba mong gamit." Kuya left me here in the hospital garden.

I looked up to the sky and feel the heat of the sun. The skies are so blue and the clouds are well-formed. There is no sign of rain today.

The flowers and plants are dancing with the wind. The leaves are falling from its branches. The butterflies are flying freely in the garden.

What will happen to me if I really ended my life? Will I get to see this beautiful scenery?

"Ate Lauren." Napalingon ako sa batang tumawag sa akin at sa likod niya ay isang babaeng nurse.

Malaki ang ngiting ibinigay ko kay Andrei lalo na nang makalapit siya sa akin. Siya ay nakasakay sa isang wheelchair at may gauze na nakapalibot sa kanyang ulo. I'm glad he survived the surgery.

Iniwan muna kami ng nurse para mabigyan kami ng pagkakataong mag-usap.

"What happened to you? Are you alright?" Even his questions left me amused. Naaalala ko noon na ako ang unang nagtanong sa kanya kung anong nangyari sa kaniya. Ngayon ay siya naman.

Malungkot ko siyang nginitian. "I made a wrong choice."

Nagsalubong ang kilay niya dahil naguluhan siya sa tanong ko. "I tried to go far away but I failed," sabi ko.

Dahil sa sagot ko ay mas lalo siyang naguluhan. "Bakit ka pupunta sa malayo, ate?"

I sighed. "So I won't be in pain anymore."

Tumango siya sa akin at saka tumitig na lang sa mga bulaklak. Mabuti pa ang mga bulaklak, inaalagaan.

"Why would you go to a far place when there's so many people who loves you?"