Tesir III "Tamamlandı"

Bölüm 1 - Köle Olmak

Haftalar geçmişti ne bir iz ne bir haber vardı. Sanki Arel hiç olmamış gibiydi. Tabi bunu kabuslarıma anlatmak mümkün değildi. Her gece istisnasız her gece rüyalarıma giriyor ve bedenimi korku ele geçiriyordu. Öldüğünü, işkence gördüğünü, yardım istediğini, Alisa'nın kölesi haline geldiğini gördüğüm bir çok kabustan hangisi daha kötüydü bilmiyorum.

Gece ve Akay liderliklerini yaptıkları meleklerle Arel'i arıyorlardı. Haftalardır onları görmüyordum ve bu yokluğun sonunda elime sevinebileceğim bir şeylerin geçmesi için dua ediyordum. Arel'i eskisi gibi sağsalim aramızda görmek istiyordum. Ama yok olduğum bir süre içerisinde bedenimle ruhumun bile ne kadar değiştiğine şahit olmuştum. Beni asıl korkutan da buydu sanıyorum onun eskisi gibi olamayacağını bilmek. Yaralı, öfkeli, kızgın ya da kırgın nasıl gelecekti? Tabi gelebilecekse. Belki de ölüm en iyi kurtuluş olurdu onun için diye düşündüm kalbim sıkışırken. En kötü hali bile ölümden iyi miydi yoksa?

Tüm bunların sebebi ben miydim? Onun tek suçu bu dünyada ruh eşim olması mıydı? Neden bir ruh eşimin olması gerekmişti ki ona neden ihtiyacım vardı hala anlayamıyordum. Ben hayatında olmadan çok daha mutlu bir ömür yaşayabilirdi halbuki. Bu da onun cezası mıydı yoksa?

Bilmiyordum birçok şey gibi bunu da bilmiyordum. Tek bildiğim herkesin onu bulmak için üstün bir çaba sarf ettiğiydi. Hatta Arbuz'un bile. Ancak onun bile hiçbir faydası olmamıştı. En iyi Daimonlarından bir gurubu Arel'i aramaları için peşlerine yollamıştı ama anlaşılan onun bile gücü yetmiyordu. Öyle güzel kaybolmuşlardı ki ortadan sanki biz hayal görmüştük. Daimon'ların melekleri büyüleyebileceğini bilsem kabul edecektim hayal olduğunu.

Rüzgara karşı olanca gücümle karşılık verirken gözlerimde bulunabilecek bir iz peşindeydi umutsuzca. Saatlerdir uçuyordum ancak henüz ne bir iz ne bir kokuya rastlamıştık. Anlaşılan bu bulunduğumuz bölge düşmüş meleklerden bile yoksundu. Onlarla karşılaşma düşüncesi sanırım bir tek beni korkutmuyordu artık. Işıl ve Göker huzursuzca yanımda uçmaya devam ederken ne zaman gitmeye yelteneceklerini merak ediyordum. Ne zaman Arel'i aramaya çıksam gözümün karalığından hırsımdan tedirgin olduklarını başımıza bir başka belanın açılmasından korktuklarını hissedebiliyordum. Ve hüzünlerini onu da çok net algılıyordum. Arel kaybolduğundan beri ortamı ele geçiren en büyük duygu olmuştu. Hiçbirimizi rahat bırakmayan hüzün silsilesi...

Ondan daha kötü bir haber alarak bunun kedere dönüşmemesini diliyordum. Buna o zaman nasıl dayanacağımı bilmiyordum. Ona kızdığım onu suçladığım anlar hep gözlerimin önüne geliyordu. Annem konusunda özellikle çok üstüne gitmiştim çok kırmıştım. Onu affettiğimi söylemiş miydim bunu biliyor muydu hatırlamaya çalıştım.

Anılarıma doğru gezinirken başka bir anı geldi takılı kaldı gözlerimin önüne. Sarı saçlı bir kız ve kahverengi saçlı bir oğlan nehirin içerisinde birbirlerine su atıyorlardı. Kahkahaları nehrin sularına karışırken öyle mutlu görünüyorlardı ki bir an izlediğim yerden onlara daha da yaklaşmak ve bu sevince ortak olmak istedim. Ayaklarım hareket ediyor ama yanlarına bir adım bile yaklaşamıyordum ayaklarımı tutan birşey var gibiydi; eğilerek bacaklarıma baktım ve kafamı kaldırdığım anda çocuğun ellerini yüzümde buldum. Kahverengi gözlerini gözüme dikmiş dudaklarını dudaklarıma bastırıyordu ve ben bende ona karşılık veriyordum bu sefer istekle hemde. Arel dedim fısıltı ile ve görüntü geldiği gibi kayboldu şimşek çakması gibi hızla. Bir an dengemi kaybederken Işıl beni hızla tuttu.

"Yine mi oldu?" dedi. Gözümün önüne gelen görüntülerden haberi vardı. Sadece en güvendiğim arkadaşlarıma söylemiştim ne olduğunu bilmemde yardımcı olabileceklerini düşünmüştüm. Ancak böyle bir şeyi ilk defa duyduklarını, eski hayatlarımdan olup olmayacağından emin olamayacaklarını söylemişlerdi. Ama ben biliyordum ki o anılar gerçek hayatlarımdan birer kesitti. Ne olduğumu hatırlamam için ve belki de ne olacağımı bulmam için.