Hiç Gidilmeyen

BÖLÜM 7

Aaron genç kıza baktı. Okula gidemediği için okuma yazmayı kendi kendine öğrenmek zorunda kalmıştı. Hiçbir yerde, işte tutunamamıştı. Kimse onu istemiyor, cahil olmakla suçluyordu. Çaresizliğin ne demek olduğunu biliyordu. Ona yardım edecekti. Odada ki masaya doğru ilerlediler. Aaron bu masaya okuma masası olarak kullanırdı. Masada bir de çalışma lambası vardı. Ama yalnız bir sandalyesi vardı. Aaron'un odasına ondan başka kimse girmezdi ve birde Amergin dışında. Aklımdan ne geçiyordu?

Masayı yatağa doğru çekti. Böylece ikisi de rahatlıkla oturabileceklerdi. Aaron yatağa oturdu, kıza da oturması için bir baş işareti yaptı.

Amergin elindeki kitapları masaya bırakarak tedirgin bir şekilde yatağın ucuna oturdu. O da en az benim kadar rahatsız.

Aaron meraklı biri değildi. Ama ansızın hayatına giren bu kızı merak ediyordu.

"Neden evden kaçtın?"

Amergin belirgin bir şekilde irkildi.

"Aslında kaçmak değil, kovulmak daha doğru olur."

Aaron'un kaşları çatılmıştı.

"Kendi ailen seni evden mi kovdu?"

"Şey, evet. Üvey ailem bilirsin. Kendi çocuklarına sahip olunca, ben gözden çıkarılabilir hale geldim."

Aaron sinirden yumruklarını sıktı. Kendisi ailesini hiç tanımamıştı. Küçükken birkaç kez evlat edinilmişti. Üvey ailelerin nasıl olduğunu biliyordu. Kendilerine bir çocuk değil köle alıyorlardı.

"Kaç yaşındasın peki?" Aaron kanunlardan korkmazdı. Kızın reşit olup olmamasını merak etmesinin başka bir nedeni başka bir şeydi. Aaron'un bile adlandırmak istemediği bir şey.

Kısa bir duraksamanın ardından Amergin,

"Kendimi idare edebilecek kadar büyüyüm. Merak etme başına bela açmayacağım," dedi.

Aaron bundan endişeli değildi. Başı zaten yeterince beladaydı. Kanunsuz bir iş yapıyor, insanları dolandırarak para kazanıyordu. Yetimhaneye vermek yerine çatısının altında bir sürü evsiz çocuğu barındırıyordu.

"Başıma bela açmandan endişe etmiyorum." Aaron belli belirsiz bir nefes aldı.

"Hadi sana alfabeyi öğretmekle başlayalım."

***

Amergin kalemi masaya atarak sırtını gerdi.

"Sanırım daha fazla dayanamayacağım."

Aaron sabırlı bir öğretmendi. Amergin de çabuk öğrenen bir öğrenci. Genç adamın daha alfabeyi ona tanıttığı anda öğrendiğini belli etseydi, bu işte bir terslik olduğunu anlardı. Bu yüzden saatlerdir bu işkenceye katlanıyor, anlamamış rolü yapıyordu. Ama daha fazla dayanamayacaktı.

"Peki. O zaman yarın devam ederiz. Anlamadığın bir şey yok değil mi?"

Amergin Aaron'un şefkatli gözlerine baktı. Adama yalan söylediği için utanıyordu. Üvey aile fikrini ona Aaron'un zaafı vermişti. Evinde olan birçok evsiz çocuk gibi davranırsa Aaron ondan kurtulmak istemez, diye düşünmüştü. Amergin yalan söylemiş, birini kandırmıştı. Daha önce hiç yapmadıkları listesi kabarıyordu.

"Hayır, yok. Her şey için teşekkür ederim. Kendim de pratik yaparsam hallederim diye düşünüyorum. Tekrar çok teşekkür ederim." Mağdur ol.