Nummer 239

1

"Sasha, kom je even de vaatwasser uitruimen?" Ik sta met een zucht op en loop snel naar beneden. Mijn moeder staat onderaan de trap en zegt dan zacht: "Ik ga even roken, oké?" Ik knik en loop verder. Met 'ik ga even roken' bedoelde ze nooit roken. Nee, ze ging altijd naar een café of casino, daar bleef ze dan de hele nacht en kwam ze laat in de ochtend terug. Ze had er een baan, maar volgens mij werkte ze niet veel. Ik loop de keuken in en open de vaatwasser, die echt bomvol staat.

Met een hoop zuchten en kreunen ruim ik snel ruim ik de vaatwasser uit en zet alles netjes in de kastjes. Ik hoor een deur die dichtslaat en zucht opnieuw. Ik ben benieuwd hoe laat ze morgen terug zal komen. Gelukkig ben ik dan thuis om haar op de vangen, als ik er niet ben kan het soms zijn dat ik haar dan bewusteloos aantref. Soms ligt ze dan midden in de kamer. Ze heeft het dan nét gered om thuis te komen, maar ze is dan te dronken om nog bij kennis te blijven.

Met een klap duw ik de vaatwasser dicht en sjok weer naar boven. Vandaag zou Michiel, mijn stiefvader, vroeg thuiskomen. Blijkbaar had hij een verrassing voor me. Ik was al de hele dag heel erg benieuwd wat het zou kunnen zijn. Het was alleen raar dat mijn moeder dan weg ging. Maar ja, zo is ze nou eenmaal en weet je, misschien haalt Michiel haar dan wel op.

Na twee uur heb ik eindelijk mijn huiswerk af, eigenlijk had ik daarvoor alleen nog maar muziek geluisterd. Muziek luisteren en iets anders doen gaat gewoon met mij niet samen. Altijd als ik mijn koptelefoon op heb en de muziek aanstaat, sluit ik mijn ogen en luister. Het is gewoon heerlijk om even alleen te zijn. Soms als ik op school pauze heb, zet ik mijn muziek ook aan. Ik schaam me er niet voor om midden in de aula een witte opvallende koptelefoon op te hebben en daar met mijn ogen dicht te zitten.

Ik spring op uit mijn stoel en ga op mijn bed liggen. Voorzichtig zet ik mijn koptelefoon weer op. Ik had de muziek weer aan staan, ik sluit mijn ogen en luister alleen maar.

Opeens word ik ruw omhoog getrokken. Met een gil haal ik de koptelefoon van mijn hoofd af. Het is Michiel, hij kijkt me woedend aan. Ik schrik van zijn gezicht. Hij knijpt hard in mijn arm terwijl hij me naar beneden sleurt. Snel bijt ik op mijn lip. Als ik nogmaals zou gaan gillen zal hij me zeker gaan slaan! Hij duwt me van de trap af en ik val. Hard land ik onderaan van de trap op de grond. Waarschijnlijk zal er straks wel weer een blauwe plek bijkomen.

"Luister Sasha! Ik gooi die koptelefoon in de prullenbak, als jij niet zo snel mogelijk je moeder helpt!" Schreeuwt hij, hij is écht woedend! Snel loop ik de woonkamer in. Ik zie mijn moeder met haar ogen gesloten op de bank liggen. Ze is weer bewusteloos.

Snel werp ik een blik op de klok. Rond half zes ging ze weg, het is nu iets van acht uur, waarom is ze zo vroeg thuis? Ik ga naast mijn moeder op de bank zitten en vraag of Michiel een flinke emmer water wil halen. Gelukkig doet hij dat zwijgend, als hij me nu weer zou gaan slaan, had ik mam misschien niet geholpen. Maar daar ben ik dan natuurlijk weer te stom voor.

Voorzichtig voel ik aan mijn moeders pols. Ze heeft behoorlijk veel op, haar hartslag ik erg laag. Michiel zet de emmer naast de keukendeur neer, snel til ik mijn moeder op en leg ze buiten op een bankje neer. Gelukkig is het nog zomer anders zou ze het nu erg koud krijgen en dat zou het erg moeilijk voor mij nu maken. Ik til de emmer op en gooi de inhoud over haar gezicht heen. Hoestend komt ze overeind, gelukkig is ze op slag nuchter. Michiel helpt ze overeind en samen lopen ze naar binnen, mij achterlatend. Ik zucht zachtjes en loop naar binnen, nadat ik de deur had dichtgedaan. Snel ga ik aan de tafel in de woonkamer zitten, mam en Michiel zitten er al.

"Luister Sasha, we gaan je nu iets leuks vertellen, maar wees wel stil! Net zijn we naar het ziekenhuis geweest, ik krijg een kind!" Zegt mam en kijkt lichtelijk trots. Ik kijk hun sprakeloos aan, een kind?! Moet ik daar iets van denken? Ik tover een mager glimlachje op mijn gezicht. Maar net te laat.

"Sasha, verdomme, kun je dan niet één keer blij voor ons zijn?!" Mam staat met een ruk op en trekt me aan mijn arm mee de hal in. Pets! Een harde klap in mijn gezicht. Ik kijk haar huilend aan. Pets! Nog een klap op mijn bovenarm. Na nog een paar klappen sleurt ze me mee naar boven. Ze duwt, nou eigenlijk gooi me de kamer in en schreeuwt dan: "Geen eten vandaag! Je zoekt het maar uit! Leer maar eens manieren, bij jou op school zullen ze wel net zo erg zijn!" Ze smijt de deur dicht en doet hem op slot. Onbeweeglijk lig ik op de grond, waarom kon ik nou nooit eens kunnen lachen? Ik sluit mijn ogen en luister naar het niets. Geen geluid kan ook heel mooi zijn.

.

Dit is mijn eerste hoofdstuk van Nummer 239! Ik heb het lekker lang gemaakt. Hopenlijk was het niet te zielig en zo, maar ja. Misschien schrijf ik morgen weer een stukje, dan ben ik een uur eerder uit! Helaas kan ik dan niet meer elke dag voor dit verhaal schrijven omdat ik er nu twee tegelijk doe. The Devil Virus. Hopenlijk tot morgen, Merle