MAHREM

13/Medcezir

❄️
Keyifli okumalar dilerim.

Flashback

Kocaman yeşil gözlerini kırpıştırdı. Kıkırtısı sessiz olmaktan çok uzaktı ki Yılmaz ona binlerce kez sessiz olması gerektiğini tembihlemişti. Küçük çocuk rahatsız bir ifadeyle ona döndü:

-Sessiz ol duyacaklar şimdi!

Fısıltıyla ve sesini incelterek söylediği sözler Sühan'ı daha da neşelendirdi:

-Kimse geymez meyak etme. Anneme koykmuyoyum dedim.

Kafasını kaldırıp gözlerini mümkünmüş gibi daha da açarak Yılmaz'a baktı:

-Hem buyada oyduğumu hiiiş kimse biyemez.

-Annemler beraber uyumamıza kızıyor.

-Biliyoyum.

Küskünce kollarını birbirine kavuşturup somurttu:

-Yeygem seyle oyun oynuyoyum diye bana kızdı.

Yılmaz yeni öğrendiği bu bilgiyle kaşlarını çattı:

-Annem sana kızdı mı?

Sühan onu onaylarcasına kafasını sallayarak tombul vücudunun da sarsılmasına yol açtı. Büyük bir heyecanla anlatırken küçük kolları da rahat durmuyor olan biteni canlandırıyordu:

-Sey amcamla gidince kızdı. Hem de söyledi ki aytık sen büyümüşsün ve beyim gibi kışlarla oyun onamıycakmışşın.

Tüm bunları söylerken dudakları titredi ve gözleri dolu dolu oldu. Yılmaz aynen onun gibi doğrulup oturdu:

-Annemin böyle şeyler söylediğini bilmiyordum ona inanma.

-Oymaz süyekli böyle yapaysam bizim ayyılacağımızı da söyledi beni yollayacaklaymış.

Yılmaz yüreğinin üzüntüyle burkulduğunu hissetti. Küçük kollarını açarak gelmesi için işaret verdi. Sühan kendisi için açılan kollara girip tombul kollarının el verdiğince onu sıkıca sardı. Yılmaz kızın kıvırcık saçlarını çok seviyordu. Yüzüne gelen saçlarla güldü:

-Çok gece oldu uyumalıyız.

-Sabah gidecek mişin tekyay?

-Evet annemler uyanmadan kendi yatağıma geçmiş olurum.

Sühan üzüntüyle başını salladı:

-Tamam.

Yılmaz kızı kollarının arasına çekip ona sıkıca sarılırken fısıldadı:

-Akşam yine geleceğim unuttun mu?

-Evet biliyoyum.