Luna

3

Luneth's POV

I froze and my genuine smile fade away. Because of the things I heard from them.

Akala ko ba sandalan namin ang isat-isa? Na kahit anong mangyari walang iwanan?

Bakit ngayon makapag salita sila!? Parang ang dali dali lang.

Sorry. But we need to stop being friends.

Sorry. But we need to stop being friends.

Sorry. But we need to stop being friends.

Ganoon lang ka ikli na mga salita. Pero ang sakit sakit ang dulot nito.

I tried them to talk at kahit nasasaktan. Sinubukan kong itanong sa kanila. Kung bakit kailangan maputol ang pagiging kaibigan namin!?

Pero sana hindi ko na tinanong pa. Dahil dun lalong nasaktan ang sarili ko.

Bakit nga ba Luneth? Siguro alam mo naman iyon. Dahil sa mahina ka. Palagi ka na lang napapahamak. Hindi ka man lang lumaban. At kami bilang kaibigan ginagawa namin ang lahat para itanggol ka. Pero may hangganan din kami Luneth. Nagsawa din kami na ipagtanggol ka. Kaya ngayon ayaw na naming maging kaibigan ang mahinang tulad mo.

Sawa na kaming ipagtanggol ka ni sarili mo hindi mo magawang ipagtanggol.

Mga salita lang iyon pero parang mga kutsilyo na sumaksak sa puso ko.

Agad akong umalis. At hindi na pinakita ang luha ko sa kanila. Alam ko naman na kahit na lumuhod ako sa kanila. Wala pa ring magbabago.

Kaharap ko sila pero hindi man lang makikita ang pagsisisi at nasasaktan ang mga to.

Siguro demeterminado na alisin talaga ang pagkakaibigan namin.

Para akong lutang sa nalaman. Ramdam ko ang pagbubunyi ng mga tao sa paligid.

Bakit nga ba!? Syempre dahil wala nang Alora at Elyne na magiging tagapagtanggol. Pero hindi naman iyon ang rason kong bakit ko sila naging kaibigan. Dahil they accept me for what I am. Pero siguro merong mag bagay na temporary lang.

Katulad ng pagiging kaibigan namin. But I dream na magiging forever ang pagiging kaibigan namin.

Naging trending ang pagkasura ng pagkakaibigan namin nina Alora.

At dahil dun I expected the next day ang surprise ng bully. Magkakalakas ng loob sila na e bully ako dahil wala na akong tagapagtanggol.

Buong araw wala ako sa sarili. Even na magka klase kami nina Alora at Elyne. Walang kumibo ang Isa lang naman sa amin. At syempre bulung-bulungan na naman ng ibang estudyante.

Umuwi ako pagkatapos ng Klase.

..........

Maaga akong hinatid ni Mom sa University. Napansin ni Mom na wala ako sa sarili.

I want to tell her everything. Pero hindi ko magawa dahil sa pagod. Wala naman akong ginawa. Pero yung feeling ko. Pagod na pagod ako.

Sinabihan ko lang si Mom na "I'm okay" at pilit na nginitian.

At dahil alam kong maaga pa. Nagtungo na lamang ako sa palagi kong pinagtataguan.

I just stay there. At hindi ko inaasahan na naka idlip. Siguro dahil sa madaming iniisip.

At nang makita ang oras. Malapit na pala ang oras ng klase. Kaya napagpasyahan kong magtungo na sa Klase.

Alam ko sa paglabas ko sa safety place ko.