Luna

10

🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁

Luna's POV

Naisipan ko na munang bumalik sa ospital. Nanghihina pa din ang katawan ko. Dahil siguro ibang kaluluwa ang nasa katawan ni Luneth.

Anaaaaak nandidilim na yung paningin ko kaya hindi ko magawang makilala ang taong tumawag sa akin at yumakap.

Narinig ko na lamang ang hagulhol nito bago mawalan ng malay.

Nang magising ako. Nalaman ko agad na sa loob ako ng ospital at sa parehong kwarto ko.

Nagawa kong ma kumbinsi si King. Mabuti na lang at naniwala ito. Muntik pa naman akong isipin na baliw ako. Sabagay sino bang hindi mag-isip na baliw ang tulad ko. Na ibang katawan tapos sasabihin ko na ako si Luna.

Mabuti na lang at may baon akong sekreto na si King at ako lang naman ang nakakaalam.

Hindi ko maiwasang matawa. Sa isip nga lang. Baka makita ako ngayon ng magulang ni Luneth. Baka isipin pa nababaliw na talaga ang anak nila. Dahil sa pagpupumilit kong hindi ako si Luneth tapos ito tumatawa ako ng mag-isa.

Alam kong nag-iisang anak si Luneth. Kaya naguguilty ako kapag lumayo. Hindi lang si Luneth ang masasaktan ko kundi ang parents nito. Alam kong kahit na ayaw nang bumalik ni Luneth sa katawan nito. May pagkakataon pa din na hindi ito maiwasang mag-alala sa parents nito. Kagaya na lang kanina. Sinubukan nito akong pakiusapan na bumalik na muna ako sa piling ng mga magulang nito. Ganoon din ang advice ni King. Kaya ginawa ko na lamang.

Naguguilty ako dahil ginagamit ko ang katawan na di sa akin. Tapos ito nakakasakit ako sa mga taong mahalaga kay Luneth.

Hindi man katagalan ng makilala ko si Luneth. Hindi ko man aminin. Pero magaan ang loob ko sa kanya. Para bang isa ito sa pumuna sa bakante ng puso ko. Hindi ko man iyon pinapakita at pinaparamdam. I treat her as my sister.

Naramdaman ko na lamang ang Isang mahigpit na yakap.

" Ayos ka na ba Nak? Mabuti naman at umuwi ka. Pinag-alala mo kami ng Dad mo." Rinig kong sabi nito. Naramdaman ko ang lungkot dito kaya kung ano ang may sumundot sa puso ko.

" I'm sorry." Sabi ko naman. Well kasalanan ko naman. Katawan at mukha ng anak nila ang gamit ko. Kaya pinag-alala ko sila.

" It's okay Nak. Pero huwag mo ng ulitin yun ha." Sabi naman nito. Tumango na lang ako.

Naramdaman ko din ang Isa pang yakap. Nakita ko ang masayang mukha ng Daddy ni Luneth. Pinagpahinga na muna ako ng mga to.

Dalawang araw ng tuluyan na pinayagan ako na umuwi sa bahay ng parents ni Luneth. Awkward pang tawagin Dad and Mom. Eh hindi ko naman sila totoong mga magulang.

" Are you okay Sunshine?" Tanong ng Dad ni Luneth sa akin. Nalaman kong Sunshine ang tawag nila kay Luneth.

Tumango lang ako. Pagkadating na pagkadating agad na sumalubong sa akin ang hilera na mga kasambahay.

Napatingin ako sa kabuuan ng bahay----Mansyon ng pamilya ni Luneth.

" May gusto ka bang kainin Nak?" Luneth's mother asked me.

Napa iling iling na lamang ako. Hindi man ugaling mahinhin at mabait. Kailangan kung magbigay galang. Pamilya ito ni Luneth.

" Nais ko na pong magpahinga." Saad ko na lamang. Agad akong inalalayan ng Dad ni Luneth. Habang dala dala naman ng mom ni Luneth ang mga gamit ko mula sa ospital.

Makalipas ang ilang araw. Puro pahinga lang ang ginawa ko. At sa boring ako. Wala akong nagawa kundi ang tignan ang mga gamit ni Luneth.

Hanggang sa nakita ko ang dalawang diary nito. Paano ko nalaman. Yun ang nakalagay sa labas. Yung una noong nasa high school ito. Tapos yung isa naman nung college siya. At halatang bago pa.