Unwanted Waves (ECS#1)

Kabanata 18

Kabanata 18

Lost

I was in the middle of thinking as I walked home. The leaves of the tall coconut trees flutter around freely and the crickets hum in the dark. The waves crashed on the shore, causing my feet to get wet. Tiningala ko ang langit. Bago pa lamang kumakagat ang dilim. Sakto lamang ang oras na ito sa normal na pag-uwi ko. Malamang pauwi na rin ngayon sina Sela.

Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa ang tinatapakan kong buhanginan ay maging damuhan na. I carefully entered the wooden gate and looked up at our house. The light and the door were open, just enough for me to see who was outside.

Nakatayo si Eli malapit sa pinto at nakahalukipkip. He stared sharply at me and I could see the hazardous in his dark eyes. I smiled and nervously approached him. May lungkot sa bawat yabag na ginagawa ko papalapit sa kaniya. Naalala ko lang iyong napag-usapan namin ni Zach kanina sa talampas. Hindi ko alam kung totoo iyon. Pero kung sakaling totoo man... Magpaparaya ako. Bakit? Dahil una palang, hindi na naman talaga kami pwede. Noong una palang sana talaga.. pinigilan ko na ang kung anong nararamdaman dahil sa oras na bumalik na ang alaala niya, basta niya lang din akong iiwan.

I smiled sadly at that thought until a warm hand grabbed my arm. I stared at him and I realized the concern on his face. His eyebrows furrowed and his jaw repeatedly clenced as he stared intently at my arms.

Oo nga pala. Bakit ba hindi ko kaagad itinago ang mga iyon?

"What happened?" parang kulog ang kaniyang baritong boses.

Napalunok ako at mistulang buhol-buhol ang mga salita sa dila ko. Dapat ko pa bang sabihin sa kaniya ang nangyari? Pero hindi naman gano'n kalala iyon.

Ang hawak niya sa braso ko ay humigpit ng kaunti dahil sa hindi ko pag-sagot sa kaniyang tanong. Nanatiling tikom ang aking bibig habang nakatitig sa kaniyang guwapong mukha.

Vicenzo Castellon or Enzo Castellon...

Alin man sa dalawang pangalang iyon... Walang Eli. 

Kasinungalingan lamang ang lalaking nasa harapan ko. Kahit wala naman akong katibayan na siya ang lalaking nagngangalang Vicenzo.. Gusto ko pa ring paniwalaan ang kutob ko.

The woman and the child in the photo are probably longing for this man.Anong kayang magandang unahing gawin? Ang tulungan si Eli na maibalik ang kaniyang memorya o ang kalimutan ang nararamdaman ko sa kaniya?

Ewan. Parehong mahirap gawin para sa akin.

Umiling ako at ngumiti. "W-wala 'to. Kaunting lang. Kumain kana ba? Si Lola Tilda, nasaan?" masayang tanong ko.

Sinubukan kong alisin ang kamay niya sa braso ko ngunit hindi ako nagtagumpay. Ang paninitig niya sa akin ay mas lalong tumalim. Hindi ko na alam kung saan pa ilulugar ang mata ko. Kinakabahan ako at parang gusto ko nang umalis sa kaniyang harapan.

"Pwede bang malaman kung ano ang nangyari sa 'yo at kung saan ka galing?" mariin ang pagkakabanggit niya sa bawat salita. Para bang hindi iyon tanong kundi isang utos.

"S-sa trabaho. Saan pa ba... Eli?" naiilang kong sambit. Hindi alam kung dapat ko pa bang banggitin ang banyagang pangalan na ibinigay ko sa kaniya.

His brow shot up. Umiling siya na para bang hindi naniniwala sa sinasabi ko. "Sa trabaho? Tapos marami kang galos? Really, huh?" puno ng panunuya niyang sabi.

I bit my lower lip and looked away. Bakit ba ako kinakabahan? Sa trabaho naman talaga ako galing! Sa talampas din. Ngunit imposibleng alam ni Eli ang pagpunta ko sa talampas kasama si Zach.