Unwanted Waves (ECS#1)

Kabanata 38

Kabanata 38

Decision

Pagod na pagod ako nang maalimpungatan ako ng madaling araw. Tumutunog ang cellphone ni Enzo na nakapatong sa side table sa gilid ko. Naiirita ako ako tunog kaya naman kinuha ko iyon para sana patayin ngunit nagulat ako nang malaman ko kung para saan ang tunog ng kaniyang cellphone.

It was an alarm that says it's his birthday today...

Kumunot ang aking noo at hindi mapaniwalang sinulyapan si Enzo na mahimbing natutulog sa tabi ko. Nakayakap ang isang braso niya sa akin at nakakasiksik naman ang ulo ko sa leeg niya. I put his phone back on the side table and hugged him back. I heard his soft groans when I kissed his neck.

Gumalaw ako ng kaunti at agad na napangiwi nang maramdaman ko ang hapdi sa maselang parte ng katawan ko. My face flushed as I remembered what time we finished last night and how many times we did it. I think we were too eager for each other so that's what happened. Tinangala ko ang kaniyang mukha habang nakayakap pa rin ako sa kaniya. It was his birthday but I had no idea. Sa buong buhay kong pagkakilala sa kaniya, wala pa yata akong nabigay na kahit ano sa kaniya.

Napabuntong hininga na lamang ako nang maalalang day-off ko nga pala ngayong araw. Ano kaya kung ipagluto ko siya mamaya o kaya naman... magpabili ako ng mamahaling bagay kay Suzanne bilang regalo sa kaniya? 

Sumimangot ako at ngumuso. Wala akong ideya. Hindi ko alam kung ano ang ire-regalo ko sa kaniya. Kailangan pa ba?

Maingat kong inalis ang kaniyang braso sa akin at bumaba ako ng kama. Tsaka ko lang napagtanto na sinuot-an niya pala ako ng boxer niya nang tanggalin ko ang kumot sa katawan ko. Sinulyapan ko muna siya bago ako nagtungo sa closet upang kumuha ng maisu-suot na t-shirt. His white t-shirt looked like a dress to me when I put it on.

I hugged myself as I got out of the house and was greeted by a cool breeze. It is only twelve o'clock in the morning. The whole place was quiet because the rain had stopped. All I could hear were the chirping crickets and the crashing waves on the shore.

I sighed. Lumipat ang mga mata ko sa bakal na upuan at lamesa sa gilid. Dati, kahoy na upuan ang naroon. I threw that chair away because it was broken and old.

Tuwing tinititigan ko ang bakurang ito... naalala ko si Lola. Ang Lola ko... Naaalala ko 'yung mga panahong narito lang siya sa bakuran tuwing wala siyang pasok sa palengke. Nagtatahi at hinihintay akong maka-uwi galing sa pangingisda.

Napaupo ako sa sahig nang isa-isang magsipatakan ang luha sa aking mga mata. Tumakas ang mga hibla ng buhok sa aking tainga at kumalat iyon sa mukha ko. Nasasaktan ako sa mga naaalala ko. It has been a long time since that happened but until now, it still hurts. How can I forget the only person who adopted and raised me like her real child? Even though my grandparents were cruel to her, she still loved me. Dinala niya ako sa isang malayong lugar at inalagaan kapalit ng propesyon niya.

My Lola Tilda... I will never forget her.

"Gawin mo kung ano'ng makakapag-pasaya sa 'yo, apo. Sundin mo ang sinasabi ng puso mo."

I remember that line from her. She was smiling while combing my hair. I miss her voice. I miss her.

Mariing akong pumikit bago pinalis ang mga luha ko. Huminga ako nang malalim at tumingala. I smiled while staring at the dark sky. "I decided to sail off without a map, Lola. I don't care if I get hurt again. All I want is to follow what my heart says..." I smiled again. "'Yun naman po ang dapat, hindi ba?"