- ლილის თვალთახედვით -
ჩარლიმ მანქანა ჩვენ სახლთან გააჩერა..
ლილი: რას აკეთებ?
შემომხედა..
ლილი: ელენასთან არ მივდივართ?
ჩარლი: კი. უბრალოდ ჯერ სახლში შევიდეთ, დედა და მამა გავაფრთხილოთ და ხვალ დილითვე გავფრინდეთ.
ლილი: ხვალ?!
ჩარლი: ხო ხვალ.
ლილი: არა! ხვალ არა! ახლავე უნდა წავიდეთ ჩარლი! ელენასთან უნდა წავიდეთ! ხომ იცი საავადმყოფოების როგორ ეშინია! ვჭირდებით ჩარლი!
ისევ ისტერიკულად ტირილი დავიწყე..
ჩარლი: ლი, მეც ძალიან მინდა მასთან.. უბრალოდ ახლა ვერ წავალთ.
ლილი: რატომ ჩარლი რატომ?! რა გვიშლის ხელს!?
ჩარლი: ჯერ ერთი ბილეთები არ აგვიღია, მერე მეორეც დედამ და მამამ ჯერ არაფერი იციან და მესამეც ელენამ ასე რომ დაგვინახოს ხო იცი რასაც გვიზამს?
ლილი: კი მაგრამ მანქანით, რომ წავიდეთ?!
ჩარლი: ლილი! მანქანით კემბრიჯიდან ლოს ანჯელესში რანაირად ჩავალთ??
ლილი: და შენ არ შეგიძლია, რომ ბილეთები დღეს მოითხოვო?
ჩარლი: ლი, აბა ცოტა დაფიქრდი! შენ რა გგონია, რომ რახამ უფროსი ვარ ყველაფრის უფლება მაქვს? თანაც სამსახურს გარეთ?! და დღეს რომც მოვითხოვო იმხელა თვითმფრინავი 2 ადამიანისთვის არსად არ წავა!
ლილი: კარგი ჩარლი ყველაფერი გასაგებია!
ხელები გადავაჯვარედინე და მანქანის წინა შუშას მივაჩერდი.
ჩარლი: ..რა ლილი.. შენ რა გგონია რომ.. გატყუებ?
ლილი: არა ჩარლი! მე მგონია, რომ ყველაფერი კარგად გამოგდის მაშინ როცა რაღაცის გაკეთებას მთელი გულით ეცდები!
ზედ არ ვუყურებდი, მაგრამ მაინც შევამჩნიე მისი გაოგნებული თვალები..
