Reigning of Ice Queen ( Completed)

Kabanata 38

Kabanata 38

Elisha's POV

"Ryen Tawnny Triam, is it familiar?" A dark set of voice fill the garden.

I saw how butterflies stop flying and those creepy sounds of insects are gone. It feels like their king has arrived. No! Erase that! It's probably just coincidence.

"Yes..." diretsahan kong sagot.

Tila nagliwanag naman ang mukha niya dahil sa sinabi ko. May kung ano sa'kin ang iba ang nararamdaman dahil sa kinikilos niya pero hindi ko pa rin malaman kung ano.

"S-so do you remember me?" Halata sa boses nito na nag-aalinlangan siyang itanong ito.

"Yes, you're the highest paid detective," I said without changing my emotion.

I felt that he was a bit disappointed but...it doesn't matter.

Isa lang talaga ang ibigsabihin nito, he's a big part of my memory and he's asking if it was already restored. Ano ba talagang mayroon sa'min noon at parang ayaw niya akong lubayan?! Kung gaano siya kating-kati malaman kung nakaka-alala na ba ako ay ganoon din ang pagsusumikap ko para maibalik ang memorya ko.

"O-oh, sorry I thought..." he stopped.

"You thought that I already remember you? Why? Who are you to me before? What happens to me? Did I trust you enough before?" Sunod-sunod kong tanong sa kanya.

Alam kong kahit anong pilit ko sa kanya ay wala ng magbabago. Wala siyang sasabihin sa akin na kahit ano. Feels like I have to talk to Dorothy instead but we're both have the same attitude, how can we talk nicely? Oh gosh.

"Sorry..."

"Sorry again? Aba, rinding-rindi na ako kakarinig ng sorry mo! Ang gusto ko lang naman malaman kung ano ba talaga yung nakalimutan ko e! Kasi sigurado ako may alam ka doon, k-kaya bakit?? Bakit a-ayaw mong sabihin??" Halos mapaos ang boses ko sa pagmamaka-awa, kahit kailan ay hindi ko pa naranasan maging ganito o naranasan ko na? Hindi ko lang talaga maalala? Oh crap! Kahit ako nalilito na rin sa sarili ko! Paano na!?

"As much as I wanted to tell you, I-I can't and I'm sorry for that..."

"Bakit? Bakit hindi mo masabi?? Gaano ba kadami ang nalalaman mo tungkol sa'kin? Hanggan saan ba ang alam mo?? Bakit wala akong maalala? ...sino ka ba sa'kin noon?" Hindi ko na makilala ang sarili kong boses dahil sa kakaiba kong nararamdaman.

Kumikirot ang puso ko ng walang tigil simula noong makita ko siya kaya sigurado ako, parte sita ng mga ala-ala na nakalimutan ko. Gusto ko ng maka-alala...

I looked at his eyes. It's still shining. He's looking at my eyes too. Tila nangangapa ang bawat isa sa amin kung sino ang magsasalita. Puno ng katahimikan ang paligid at sobrang nakakabingi ito.

Hindi ko alam kung bakit pero bigla ko na lang nabanggit ang pangalan niya, "Riyen..."

Wala kami sa sitwasyon na maayos kami pero nakuha pa niyang matawa sa sinabi ko. It's just his name, what's funny? Parang nagagalak ang puso ko sa nakikita kong masaya siya pero anong saysay noon?? Hindi ko maintindihan.

"It's Ren, R-Y-E-N," he spelled out.

"I know Riyen, no! I mean Ryen silent -y!" Agap ko.

Nad we ended up laughing because of his name. Actually, there's nothing funny but when he laughs or just smiles I feel like my heart is beating incredibly. And that's so amazing.

"B-but if you can finally tell me...please reach me out a-as soon as a possible, detective..."

Nawala naman ang ngiti niya sa mga labi dahil sa sinabi ko. I don't know what's sensitive to my statement that makes him...I don't know! I'm confused!