Chapter Nineteen

2.7K 52 7
                                        

19 - Years

Zavi sent me a message saying that they are getting ready for their flight this afternoon. Gano'n din ang laman ng mensahe ni Zoey sa akin.

A smile curved on my lips thinking that I will see them again. I miss them.

Ginugol ko ang oras sa pagpipinta dahil wala rin akong magawa dito sa apartment kinabukasan. I was all alone here since mommy went back to work today.

Masaya naman ang nagdaang araw na magkasama kami at hindi na namin naungkat ang nangyari moong isang gabi.

zavialexandersvd: Are you busy?

It was a direct message from Instagram.

thaliavldrma: No, I'm not why?

zavialexandersvd: We're about to land. Can I come over there?

thaliavldrma: Won't you take a rest? You just had a long flight.

zavialexandersvd: Yes, I'll take a rest. With you, of course.

Uminot naman ang pisngi ko sa nabasa. Mabuti na lang at hindi niya ako nakikita dahil kahihiyan na naman ang aabutin ko.

zavialexandersvd: You're not replying again. Anyway, see you later, baby. I miss you.

I don't know what to reply to that why I decided not to. Hindi ko naman alam kung totohanin niya talaga iyan dahil na rin hindi ako sumang-ayon at kailangan niya rin talaga ng pahinga.

Ilang katok ang nagpatigil sa akin sa pagpipinta. Agad naman akong tumayo para tignan kung sino ba iyon.

My eyes widened when I saw Zavi materialized in front of me. He still looks fresh from their long flight.

I noticed the black cap he's wearing. A black muscle tee perfectly fits on his muscular body. His black jeans hugged his long and strong legs. I saw a Rolex watch on his wrist. Kakaiba sa suot niya ang gintong kwintas na gamit niya. It was a cross pendant.

I heard him cleared his throat that made me look at his face immediately. When I felt that slowly blushing, I quickly closed our door in front of him. I held my hand and inhaled deeply before opening it again.

"I-I'm sorry. N-Nagulat lang ako sa pagdating mo." Agad kong sabi para maagapan ang nararamdaman ko ngayon.

He smiled at me and I felt conscious when he raked his eyes all over my appearance.

Ngayon ko lang napansin na nakasuot ako ng maluwag na puting t-shirt na abot malapit sa kalahating hita ko kaya hindi pansin ang maiksing short na gamit ko.

"Do you always open your door looking like that?" I didn't fail to notice the annoyance in his voice.

"Huh?" Takang tanong ko habang tinitignan ko siya. I saw how his jaw clenched and removed his cap.

He raked his hands on his hair that made it disheveled. He looks different with that messy hair. Lagi ko siyang nakikitang ganyan tuwing pagkagising niya at ka-Facetime ko siya.

Naputol na naman ang pgakakatulala ko nang marinig ko na naman ang pagtikhim niya. Hanggang kalian ba ako masasanay sa presensya niya para na rin hindi ako mukhang kahiya-hiya lagi sa harapan niya?

"Won't you let me in?" He asked which made me stepped backward and opened our door wide to let him in.

Nahagip naman ng tingin ko ang likod ng pinipinta ko kaya agad akong tumakbo doon para maitago mula sa kanya.

Hindi ko napansin na may nakaharang pala sa tinakbuhan ko kaya agad kong hindi naibalanse ang katawan ko at hinintay na lang madulas. I closed my eyes waiting for me to feel on the floor when I felt those sturdy arms wrapped around my waist.

Gone with the Wind (Upper East Side Two)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon