22 - Very
I was looking for my pen inside my bag while walking going to the parking lot. Zavi was on his way already. That was when I didn't notice someone coming on my way and bumped into... him.
I looked up and see that it was Ridge. Ramdam ko ang hawak niya magkabilang braso ko para maiwasang matumba ako.
I eyed him and he just grinned at me. Alam ko nang sinadya niya ang pagkakabangga dahil sa ngising pinapakita niya.
"Thalia." He acknowledged me. I shot my brows up and looked at him intently. Rinig ko ang halakhak niya sa ginawa ko.
"Sinadya mo 'yon, hindi ba." I accused.
Nilibot ko ang tingin ko sa parking lot at marami nang nagsisialisan gamit ang kanilang sariling sasakyan. Bumuntong-hininga ako sa ginahawa nang makitang wala pa si Zavi.
"No, I didn't." He denied it.
Tinitigan ko lang siya at bago siya unti-unting natawa at tumango-tango.
"Okay, okay. You won. I did intentionally do it."
I was about to tell him that I need to go when we were exasperated with a car horn. The color on my face washed out when I recognized the familiar sports car near us.
Tinignan ko naman ang katabi ko na nakatingin lang din diretso sa kotse ni Zavi. Sunod kong binalingan ang sasakyan nang mag-open iyon sa may front seat.
"A-alis na ako, Rigde." Paalam ko sa kanya at hindi ko na hinintay ang sasabihin niya.
I hurriedly went inside and the coldness from the aircon added to my anxiety. Ramdam ko rin ang lamig na nanggagaling kay Zavi.
"Zavi." Tawag ko pero hindi niya ako pinansin. His jaw clenched tightly and gripped hardly on the steering wheel.
Tinawag ko ulit siya at saka niya ako binalingan. The annoyance and rage in his eyes were very visible. He breathed out a heavy sigh and looked away.
"Let's go home." He said sternly and I nodded. Never wanting to add fuel to his burning anger.
Tahimik lang kami sa byahe at nang makarating kami ay hindi niya pa rin ako nilalaanan ng tingin.
"Bababa na ako, Zavi. Goodnight." I leaned forward and placed a kiss on his left cheek.
Wala naman akong narinig mula sa kanya at umambang lumabas na. Ni tingin ay hindi niya ako pinaunlakan nang sulyapan ko uli siya bago lumabas.
He was just like shooting daggers on the road and as if oblivious to my presence. I sighed and realized that he's just too mad at me to do that.
Wala na rin akong magagawa dahil na rin nakita niya akong kasama si Ridge kanina. Okay na rin sigurong ganyan siya kaysa naman bumaba siya kanina at baka mas grabe pa ang nangyari.
"Bye. Ingat ka." Sambit ko sa mahinang boses bago isinara ang pintuan. As quickly as I closed his door, he drove away.
Nang gabing iyon, wala talaga siyang paramdam. He didn't bother to message me or call me like he always does.
I was contemplating whether to see what he's doing by calling but I always get chickened out when he's about to do that.
Gano'n ba talaga ang lakas ng epekto ni Ridge para hindi talaga ako pansinin? Wala naman kaming ginawang hindi niya gusto. Maybe he got frustrated that he thinks I disregarded what he told me but I just talked to his cousin.
Walang malisya doon o kahit na anong pwedeng maisip na may nagawa kaming mali. Bumuntong-hininga ako at saka tinitigan ang cellphone ko.
Me:
BINABASA MO ANG
Gone with the Wind (Upper East Side Two)
General FictionThey say that one sided love is the purest of all. I love him without the guarantee of him loving me back. I love him more than I ever love myself. It was okay for me giving my all without expecting anything in return. I am just here loving him with...
