Gone with the Wind (Upper East Side Two)

Chapter Thirty-Nine

39 - Care

I offered Zavi to let me drive but he never let me. Kasalukuyan kami ngayon nasa daan at hindi ko alam kung saan kami pupunta.

The familiar way made me realized that we're going to his condo unit. Nang makarating kami ay binati kami ng valet doon nang makalapit siya kay Zavi para kunin ang susi ng sasakyan.

Looking at Zavi right now, you won't notice that he's not feeling well. Andoon pa rin ang lamig sa mga mata niya at parang walang ekspresyon na makikita sa mga mukha niya.

"Good morning, Engineer." Bati ng mga empleyado doon ngunit tipid lang na tao ang ginawa niya.

I, on the other hand, smiled at them. Winawala sa isip ang brasong nakapalibot sa bewang ko habang naglalakad kami papunta sa condo unit niya.

When I glanced at him, I caught him looking at me. Kakaiba sa tingin niya kanina. I just looked away because of the intensity of his stares.

Kahit hindi ko sinasadya ay dumako ang tingin ko sa passcode ng unit niya.

050919.

That's my birthday... and the day when we got in a relationship.

"Zavi..." I trailed off. He glanced at me. May halong pagtatanong ang tingin niya sa akin. "Uh... magluluto lang ako." Saad ko. Hindi ako makatingin nang diretso sa kanya.

"Hmm... you can cook now?" A blush crept on my face with his question. Nahihiya akong tumango.

"Hindi masyado. Iyong mga simpleng pagkain lang. I learned that back in New York." Paliwanag ko.

"I want to watch then..." Umiling agad ako.

"Magpahinga ka na lang... at soup lang naman iyon." Sambit ko. I looked up, and he's still looking at me with his hawk eyes.

Parang kung malingat lang siya ay mawawala ako sa paningin niya. I frowned with what I thought. Here I am again assuming things.

Napako ako sa kinatatayuan ko nang lumapit siya sa akin. He gathered the unruly strands of my hair and tucked it at the back of my hair.

"Okay... if that's my baby wants. Don't take too long." Pakiramdam ko nahipnotismo ako sa titig niya kaya napatango ako pagkatapos niyang halikan ang tuktok ng ulo ko.

I went upstairs after making his soup. Halos hindi rin nagbago ang ayos ng penthouse niya. Mukha namang bago ang interiors pero para paring walang nagbago. Maybe he wanted to stick to the design of his penthouse back then that's why he decided to keep it.

I felt the coldness seep through my skin from his aircon as I went inside. Nakita ko na siyang nakahiga sa kama niya. He's wearing a crew neck and cotton shorts.

His hair was damp. Maybe he took a shower while I'm cooking downstairs.

"Kain ka na..." Tinitigan niya ang binibigay ko hanggang sa napagtanto ko ang gusto niyang mangyari. "Gusto mong... subuan kita?" Kita ang pagpigil ng ngiti niya habang titig na titig sa akin.

Hindi ko alam na ganito ka-awkward ang unang at maayos na interaksyon namin. Maybe I'm the only one feeling this way because he's not the type of guy to feel nervous around somebody. He's Zavi Alexander Saavedra after all.

"I missed you." He suddenly whispered. Nakatalikod ako sa kanya dahil nilagay ko sa bedside table niya ang bowl ng kinainan niya kanina.

His arms wrapped around my waist. My breathing hitched because of his move. "I missed you so much, baby." He keeps on whispering behind my ear.

I held Zavi's arm and as if he knows what I'm thinking, he tightened his hold. Kasabay noon ay ang pagsiksik niya sa leeg ko.

"Zavi..." Tanging sambit ko. Hindi ko alam na may mas isasakit pa pala ang nararamdaman ko.