Amar De Nuevo ✔

Pecado 27

When the next day comes i do my usual routine with myself and my family. In the morning i spend my days with my family talking with them and some catching ups. And when the afternoons come i decided to go back at the Trinidad we're we left the car of our mansion.

Mabuti na nga lang at pag balik namin dun ng afternoon ay nandun pa iyon. Pinadiretso ko na kaagad siya sa talyer sa may San Gabriel dahil mukhang kailangan na talaga nito ng mabusisang pag aayos at pag re-renew ng mga piyesa.

My afternoons kinda dull. I don't really know why. Siguro ganito talaga ang oras pag gusto mong bumilis ito at sana mag seven o'clock na ng gabi. And yes i admit it, gusto ko ng mag seven para makita ko na ulit si Emil.

I really want to spend my one month break with the person who are very dear to me and Emil is one of them.

Bandang alas tres ng mapirmi ako sa kwarto ko, iniisip ko if ano pa bang dapat kong gawin. Well naka pili naman na ako ng isusuot ko later, nasa baba naman na lahat ng mga naisuot kong damit at nilalabhan, hindi naman ganun kadumi ang kwarto ko kaya walang dapat linisin.

I should sleep, yeah i should really sleep dahil kung hindi mapirmi ang pag iisip ko alam kong mag oover think lang ako ng anong mangyayari mamaya sa dinner namin. And so it's settled i'm going to sleep!

With that i close my eyes and start to doze of into a deep deep sleep.

It's white, all white. The room is kind of familiar to me, but then i don't remember if saan ko siya nakita. It's just me, the bed and the door sa loob ng kwartong ito. Slowly i stand up and start to walk.

Wondering if saan ko nga ba nakita ang room na ito at bakit sobrang familiar sakin. I tried to touch the wall but it's just a wall with no windows. Then suddenly i start to get suffocate, i stare at the ceiling of the room trying to see if there's a window but there's none. It's hard to breath, i'm already catching my breath when suddenly the door of the room opens.

A man wearing a doctor's coat enter but then i can't see his face, then again i tried to look at his blurred face. The face became visible and as soon as i'd see the face it makes my legs trembles that causes me to doze of to the floor.

"No... This can't be happening... No... Please... No..."

"It already happened... You lose him... You murderer..." He said while walking towards me which made me to trembles more in fear.

"No... I-i didn't! Hear me out! I'm also a victim here!"

"No you're not! No! You murderer! You should be the one to die not him! Not him! You! You!"

And with that nagising na lamang ako sa isa na namang masamang panaginip na laging nadalaw sakin sa tuwing ipipikit ko ang mata ko at matutulog. Dahan dahan akong bumangon sa pag kakahiga ko at tinignan ang wall clock sa mag dingding. Six forty-five. Holy shit! Anong oras na!

Dali dali akong tumayo at dumiretso papunta sa CR ng kwarto ko. Hindi ako makapaniwalaa na ang tagal kong natulog! Wala man lang din gumising sakin! Aalis kaya ako! Kahit nag mamadali ay minabuti ko pa rin na magawa ko ang routine ko sa CR ng maayos. Mabuti na nga lang ay fifteen minutes lang ang tinagal ko sa CR kung hindi baka abutin ako ng halos isa't kalahating oras dun.

Nag mamadali na ay hindi ko na tinali ang buhok ko gaya ng dapat ko sana na gagawin instead hinayaan ko na lang siyang naka lugay at pinatuyo hindi na rin ako nakapag blower pa dahil pag tingin ko sa orasan pasado alas syete na ng gabi. Siya rin naman narinig ko sa labas na may tumigil na kotse kaya naman dali akong pumunta sa bintana at sinilip, tama nga ako galing sa sasakyan niya ay kababa lamang ni Emil.

Nag mamadali akong lumabas ng kwarto ko dala ang purse ko at saka nag mamadaling bumaba sa hagdan muntik pa akong matapilok kung di lang ako napakapit sa gilid.