Vazgeç Kalbim

Bölüm 19- Gerçekler Acıdır

                     ✿✿✿

Ne dünümde kalacak bir anısın ne yarınımın mutlu yanısın.
Ya geliyor, ya gidiyorsun. Kalmak yok senin lügatinde. Zordu zaten bu aşkı taşımak.
Bitirmek istesek, nereden başlayacağımızı bilemezdik, yeniden başlasak, nasıl bitireceğimizi...
Kendi ateşime dayanamazken, hasretinle yanmak ne yaman bir kadermiş
Daha da acısı senin boşluklarını doldurmak için kullanılmış olmam. Hikâyene kostüm olabildim ancak, hayat beni sana yazmadı...

(Kahraman Tazeoğlu- Kıyısızlar)

                                                         ✿✿✿

Dün akşam odasından çıkmamış düşünceleri bir biri ardını kovalarken uyuyakalmıştı. Yatağa uzandığında yorganı üzerine almadığını hatırladı. Ama şuan da yatağın içinde yatıyordu. Sanırım üşüdüğünden yatağın içine girmiş olmalıydı. Yavaşça yataktan çıkıp banyoda elini yüzünü yıkadığında, odadan çıkmak istemediğini fark etti. Ama çıkmak zorundaydı dünden beri bir şey yememişti ve karnı cidden isyan bayrağını çekmiş gibi sürekli gurulduyordu.

Kapıyı açıp ağır adımlarla dışarı çıktı. Evde büyük bir sessizlik hâkimdi. Bu sessizlik azda olsa içini rahatlatmıştı  Akad'ın  işe gitmiş olabileceği düşüncesi onu rahatlatyordu.  Mutfağa girdiğinde masanın üzerindeki kahvaltılıkları gördü. Akad, hep yaptığı gibi kahvaltı etmeden gitmemişti demek ki. Onun hazırladığı şeylere dokunmadan kendine sandviç yaptı. Kahvesini de alıp salona geçti. Televizyonu da açıp eve ses olmasını sağladıktan sonra yemeğini yedi. Doymuştu. Şimdi dün düşündüğü şeyi yapacaktı. Üzerini değiştirip ailesinin evine gidip onlarla yüz yüze görüşecek ve her şeyi açığa çıkaracaktı. Elindeki tabağı ve fincanı mutfağa bırakıp odasına gitti. Günlerden sonra dışarı çıkacaktı. Önce duş aldı üzerine mor rengi elbisesi giydi. Saçları ile uğraşmak istemediğinden atkuyruğu yaparak çok hafif bir makyaj ile hazırdı. Aynaya çok fazla bakmak istemiyordu. Gördüğü kadını sevmiyordu. Hala aynı yerde sayıyor gibi geliyordu ona. Çantasını da alıp evden çıkmak için dış kapıya ilerledi. Akad'ın onu böyle serbest bırakmasının nedenini merak ediyordu. Sözde bu evde tutsaktı. Belki gidemeyeceğini bildiğinden bu kadar rahattı. Ama şimdilik dedi. Bu esaretten de kurtulacak Akad'ı arkasından bırakıp gidecekti. Bunlara sabretmesinin sebebi vardı.

Evin yakınındaki taksi durağından çağırdığı taksiye bindi. Ailesi Çamlıca'da oturuyordu. Yolu uzundu. Ne konuşacağını kafasında defalarca tasarlamıştı. İstediği gibi giderse, Akad'dan da kurtulurdu. İlk ailesinin desteğini alır gibi gözüküp, Akad'ı korkutur sonra ailesini de arkasında bırakıp yalnız başına dimdik yaşardı. Bundan sonra tek başınaydı bunu anlayalı çok olmuştu zaten. Bu düşündüklerine bir yanı deli gibi sevinirken, ufakta olsa bir yanı -o yanı hala akıllanmamış olacak ki- üzülüyordu.

Hem kalbe söz geçirmek öyle zordu ki. Tıpkı affetmek gibi.  Affetmekte kolay değildi. Yaşanan onca şeyden sonra bir mutlu son olmayacağını da biliyordu. Ah keşke her şey farklı olsaydı. Ama değildi böyle salak şeyleri düşünmemesi gerekiyordu. Gerçekten su katılmamış salak olarak örnek gösterilecek kişiydi. Taksinin camından baktığında eve yaklaşmış olduğunu gördü. Kalbi hızlı atmaya başlamıştı. Babasını yıllardır görmüyordu. Benim kızım artık yok dediğinden beri gerçekten babası yok olmuştu. Eskiden arada da olsa gördüğü ailesini Akad yüzünden kaybetmişti.

"Hanım efendi dediğiniz adrese geldik"

"Aaa evet teşekkür ederim" toparlanıp taksiciye parayı uzatıp evin önünde indi. Kafasını kaldırıp 2 katlı lüks villaya baktı. Bu evde geçmişti hayatı. Acı bir tebessüm yüzüne oturduğunda acele olmayan adımlarla evin büyük bahçesinin kapısını aralayıp içeri girdi. Bahçede kimse yoktu. Bu duruma garibine gitmişti. Normalde evde, bahçede de hep koşturanlar olurdu. Annesi emretmeyi çok severdi. Çalışanları bıktırırdı. Ağır adımlarla evin, beyaz ahşap dış kapısının önüne geldi. Zili çaldı. Kapı kısa sürede açıldı. Karşısında yılardır evlerinde çalışan Esma Hanım duruyordu. Yaren'i gördüğünde yüzünde kocaman bir gülümseme oldu.