Vazgeç Kalbim

FİNAL - Hastalıkta Sağlıkta ♥

Herkese merhaba :) Her güzel şeyin bir sonu vardır derler ya işte benim kafamda, susmayan bu karakterleri yazamaya başlamamla başlayan serüvende son buluyor :) Heyecanlıyım, mutluyum ve sonunda bir oh çekiyorum :) Ama bir tarafımda ağlamaklı hiç böyle olacağımı hayal etmemiştim :( İtiraf etmek gerekirse başlarken buraya kadar geleceğimi bile düşünmemiştim. Çoğu kez bırakmak istedim yalan yok. Ama bana destek olan, kahrımı çeken dostlarımla bugüne kadar gelebildim. Buradan beni destekleyen her okuyucuma daha doğrusu arkadaşlarıma tek tek teşekkürü bir borç bilirim :)

Bu hikayenin sonunu beğenmeyen çok okuyucu oldu. Hatta hakarete varan özel mesajlar bile aldım ama ben böyle hayal etmiştim. Ve hayal ettiklerimi yazdım. Lütfen kimse kırılmasın, gücenmesin. Bana göre ikinci şans hak edene verilir ve hak etmeyen kaybeder... Ve sevgi emek ister... Son sözlerimi söylerken bu hikaye boyunca yanlışlarım varsa affola... Amatör olarak yazmaya çalışan biriyim :)

Bu bölüme özel olarak katkı sağlayan Nurcan arkadaşıma teşekkür ediyorum. Süpersin kuzum. Ve şiir seven okuyucular kuzumun şiirlerine bakmanızı öneririm :)

Teşekkürler ve iyi okumalar :)

♥ ♥ ♥

Mutluluk nedir bilir misin...

Ben bilirim, mutluluk ; senin ellerin, mutluluk gözlerindeki ışık, mutluluk yanımda oluşun, mutluluk benim oluşun, mutluluk seninle olan her şey...

(Nurcan Kızılay)

"Annişim hadi seni bekliyoruz ama çabuk gel."

"Tamam kızım geldim azıcık bekleyin." Yaren'in uzaktan gelen sesi ile baba kız birbirine bakmıştı.

"Of baba ya ama ben çok merak ediyorum. Sen başlat annem zaten izlemiş ki."

Bulut kızının somurtan suratını gördükçe içine sokası geliyordu. Kızı canı, sevdiği kadından bir parçası , her şeyiydi. Henüz 5 yaşındaydı ama büyümüşte küçülmüş halleri bazen kendisini bile şaşırtıyordu. Annesine benzeyen yüz hatları, kendisinden aldığı tek özelliği gri bulutları andıran gözleri ile öylesine güzeldi ki. Bulut daha fazla dayanamamış kızını kucağına çekip, sımsıkı sarılmıştı.

"Babacım ya saçlarımı bozuyorsun ama."

"Bozulsun kızım ne olacak. Ben senin bozulmuş saçlı hallerini de seviyorum ki."

Bulut gamzelerini gösteren gülümsemesi ile kızına baktığında küçük kız da dayanamamış babasına sarılmıştı.

"Ooo bakıyorum da iki dakikada beni unuttunuz?" Yaren mutfaktan elinde tabaklarla çıkıp, baba kızın koltukta sarılmış halde bulunca şaşırmamıştı. Bıraksa Bulut kızını sürekli kucağında taşıyacaktı zaten.

"Kıskanma hayatım. Seni de sarar bu kollar." derken bile bakışları Yarenin utanmasını sağlamıştı. Ah bu adam hiç değişmeyecekti. Ve asla değişmemeliydi. Yıllardır üzerine titreyen halleri, onu düşündüğünü belli eden tavırları asla azalmamış hatta her geçen gün artmıştı. Hele ki küçük kızına hamile olduğu öğrendiği andan itibaren Bulut bambaşka bir adam olmuştu. Ve babalık Buluta çok yakışmıştı. Kendi babasını düşündüğünde kızı adına çok seviniyordu. Babası aklına geldiğinde içine çöreklenen acıya engel olamamıştı. 1 yıl önce ölüm haberini almıştı. Uğruna çok şeyden vazgeçtiği kadının mezarı başında bulmuşlardı babasının cansız bedenini.