Vazgeç Kalbim

Bölüm 18- Beni Kaybettin

Bu saatten sonra değil bir damla gözyaşına, bir parça hüzne bile değmezsin.
Başka birinin eline değersin,
Yüzüne değersin,
Tenine değer belki tenin...
Ama benim için hiçbir şeye değmezsin... Ben senin kirpiğine bile kıyamazdım oysa. Gözün aydın sevgili, sonunda beni de kaybettin...
Bundan sonra üzülme sırası sende,
Bir daha beni üzemeyeceksin diye...

(Ezgin KILIÇ)

                                       ***********

"Mesela bir ailem yok derken bu yalanmış kızım, onun ailesi var hatta babası hayatta."

Yaren duyduklarına inanmıyordu. Akad'ın ailesi yoktu ki. Akad yok demişti ve genç kadın asla sorgulamamıştı. Çünkü sorup sevdiğini üzmek istememişti. Şimdi bir kez daha kahroluyordu. Hayatı bir yalanla başlamıştı ve kim bilir başka hangi yalanlar ile kandırılmıştı.

"Anne ne dediğinin farkında mısın?" Bu cümleyi kuararken bile hala inanmak istemeyen tarafına kızıyordu.

"Farkındayım kızım inan yalan söylemiyorum bizde çok sonradan öğrendik."

"Nereden öğrendin anne? Neden şimdi söylüyorsun?"

"Kızım biz geçte olsa hatamızı anladık babanda aynı benim gibi düşünüyor hadi eşyalarını topla gidelim"

"Anne bak bu olayların altında ne var anlamıyorum. Siz asla beni önemsemediniz neden şimdi böyle davranıyorsunuz anlam veremiyorum"

"Kızım ne olursa olsun biz senin aileniz"

Yaren sinirlenmeye başlıyordu. Aileniz demişlerdi. Şimdi mi anlamışlardı? Onca acı, onca aşağılanma...

"Anne siz bana sahip çıkmadınız ki... Doğruyu söyle,  ne oldu?"

Yaren, annesi Leyla Hanıma bakarken onda ki değişimi anlıyordu. Yalan söylediği öyle barizdi ki. Yüzünü sabit tutup kızını inandırmaya çalışan bir sesle konuşmaya başladı.

"Yaren sen bizim tek çocuğumuzsun tabi ki senin yanında olacağız"

Genç kadın annesine bakarken ufacık bir duygu bile hissetmiyordu. Kalbi o kadar çok parçalaya ayrılmıştı ki ailesi için üzülüp kırılacak bir parçası bile yoktu. Şimdi daha iyi anlıyordu bu yaşadıklarının altında ailesinin de parmağı vardı. Akad'ın yaşattıklarının da altında planlı bir şeyler vardı.

Genç kadın artık daha sakin hareket etmeli ve gerçekleri öğrenmeliydi  Peki nasıl hiç bir şey anlamamıştı? bu kadar mı saftı yani? Neden bu kadar inanmıştı ki... Halbuki anlamalıydı? O hep kimsesiz olmuştu.. Nasıl onu sevebileceğini düşünmüştü ki, saf Yaren aptal Yaren... Acı bir gülümse oturdu yüzüne.

"Anne kusura bakma, ben kocamı terk etmem"

Leyla Hanım tek kelime ile şok yaşıyordu. Buraya gelirken kızı da yanında götüreceğine emindi. Çünkü kızının kocasını terk edip arkadaşının yanına gittiğini öğrenmişti. Aslında kızının geri dönmesini istememişti. Orada kalması onun içinde kendisi içinde iyi olacaktı. Yıllar önceki olaylar tekrar açılacaktı. Bu yüzden korkuyordu.

"Kızım saçmala nasıl gelmezsin. Siz kavga edip İzmir'e gitmedin mi? Bak ben geldim seni almak için neden inat ediyorsun?"

Yaren bir kez daha yıkılmıştı işte.  Ailesi onun İzmir'e neden gittiğini bilirken, yanlarına çağırmamışlardı. Bir insan daha ne kadar hayal kırıklığına uğrardı ki.. Sonu yok muydu? Yorulmuştu böyle yaşamaktan.