|Tamamlandı|
05***: Dinlediğim bir şarkıda diyor ki
05***: Beklemek neye yarar gelmeyeceksen
05***: Sonra aklıma bir söz geliyor
05***: Giden geri gelmezmiş
05***: Gerçekten giden geri gelmez mi?
~
Beyni olmayan varlık: Kim gitmiş?
Beyni olmayan v...
|Her gün kendini yine sevdirir, Sonra beni yine öldürürdün|
Burak ile 1 hafta olmuştu yazmıyordu/m. Ona 3 haftada bile alıştığımı fark etmiştim.
Ama yazmaya cesaret edemiyordum bana bağlanmaya başladığını söylemişti ve şimdi ona ne yazarsam ümitlenmesinden korkuyordum.
Hâlâ Ozan'ı düşünürken Burak'a haksızlık etmek, onun hislerini kullanmak istemiyordum.
Ozan mı?
O benim için çok farklıydı. İlk defa biri için ağlamayı öğrenmiştim.
İlk aşkım diyemem çünkü ortaokul sonda falan birilerinden hoşlanmıştım.
Kimseye de aşık olmadım. Aşk bu kadar kolay değildi. Ben sadece Ozan'a bağlamıştım.
Aşk ne bileyim bana daha farklı hislermiş gibi geliyordu. Aşk bana göre ne diye sorulduğunda vericek bir cevabım yok çünkü o cevaplar Ozan'a çıkıyor.
Aşık değilim, aşık değilim, aşık değilim.
Kulağımda kulaklıktan çalan şarkı hislerimi ele geçirirken bu durumdan kurtulmak için sosyal medyaya girdim kafam dağılsın diye ama ana sayfamda çıkan ilk resim ile afalladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
238 like 0 yorum
burakddeveci:You left me alone in dark...
(Yorumlar devre dışı bırakıldı)
Çeviri: Beni karanlıkta yalnız bıraktın...
Tam o sıra kulaklıktan gelen şarkı sözü ile kalbimin sıkıştığını hissettim.
"Işığın olurum sonsuza uzanan" diyordu Tuğkan.
Olamazdım işte.
Ben onun ışığı olamazdım ki. Kendime kapkaranlıkken ona ışık olamazdım.
İçimdeki bir şeyler 'o senin ışığın olursa?' diyordu ama o da karanlıktaydı.
Bu hikayede kimse birbirinin ışığı olamazdı. Yani en azından ben ve Burak birbirimizin ışığı olamazdık. Kendi ışığını bulması gerekiyordu.
Ben mi? Karanlığa alışan birinin ışığa ihtiyacı yoktu :')
Karanlık artık boğmak yerine dertlerime ortak oluyordu.
Ben nasıl biri miyim? Ben ailesi tarafından hep 2. planda olan o çocuğum. Annesi ve babası tamamen iş ile ilgilenen, ailesi aşk evliliği değil de mantık evliliği yapan, küçükken bakıcılarla büyüyen o çocuğum.
İşte ben bundan ibaretim anlattıklarımda fazlalık yok eksikler var :')
Peki kim hep 2. planda olan o küçük kızı hayatında 1. plana koyar ki? Koymaz, o yüzden alıştım.
Şoförün kullandığı araba her sabah olduğu gibi okulun önünde durunca ruhsuz bir şekilde arabanın kapısını açtım ve indim. İnmeden önce şoförümüz olan Hakan abinin iyi dersler dediğini duyup kendimi hafifçe gülmeye zorlayıp gülümsedim.
Hadi bakalım Belinay yine bir okul günü.
Okulun bahçe kapısından girer girmez yine bir kaç meraklı göz bana garip garip bakmaya başlamıştı. Yetmedi mi 4 aydır bu bakışlar?
Onları tınlamayarak okul binasına girip sınıfımın olduğu kata yöneldim ve sınıfıma girdim.
Sınıfa girince gözüm ilk olarak sınıfın 3-5 kızıyla gülerek konuşan Yaren'e takıldı. O da beni görünce gülümsemesi donmuştu.
Onu görmemiş gibi yaparak en arkada tek başıma oturduğum sırama geçtim.
4 ay önceki Belinay yoktu. Canı yanmıştı, kırılmıştı ve o ışıklarıyla neşe saçan kız değişmişti.
Sonuç ise ışıklarım sönmüştü karanlıkta kalmıştım.
