Loving Him Even In Sadness

Loving: Twenty-Four

Congratulations

Monday came and it is another week of a hell in school. Hindi ko na lang sinabi sa mga kaibigan ko na nakapasa ako. I don’t bother anymore.

“Zen, the results are out. Nakapasa ka?” Tanong ni Zandy sa akin.

Oh, at least nalaman pala nila na lumabas na ang results though hindi nila alam kung pumasa ba ako o wala. I don’t bother saying a word and I just nodded. Nasa kanya na kung maniniwala siya o hindi.

“Really? You passed?” He asked again.

Goodness! Does he want some confirmation? Gusto niya ba tingnan email ko?

Instead of bursting out, I just nodded again.

“Bakit hindi mo sinabi? Napaka-gandang balita ’yan Zen!” He exclaimed.

I know right? It’s a very big and important news for me. And I tried telling you all but I don’t have the chance to.

“Sasabihin ko sana kahapon, kaso…”

“Kaso ano?”

“Unavailable kayong lahat. Hindi ko alam bakit.” Mapait kong sabi sa kaniya.

“I forgot! We went to Circa 1900 yesterday. You know… hangout tapos chill. We didn’t bother letting you come with us kasi nandito si Zack tapos Ate Zia is in the hospital, sorry,” he explained.

“Okay lang.” Maiksing sagot ko.

But actually, I’m not. So what kung nandito si Zack? Para namang others sila, eh sanay na sila na pumupunta iyon dito. Pero as usual, binalewala ko. The youngest Montreal has been left behind, huh? How funny. I never been an outcast, just now.

The day went on pero wala masyado kaming interactions ng mga kaibigan ko. Classes’ hours are over kaya’t nagsi-uwian na ang lahat. Pinili kong magpahuli sa paglabas sa school gate patungo sa parking lot. I just want to be alone for me to find peace on my own.

Seconds later, nasa daan na ako pauwi sa bahay. Hindi muna ako pumuntang hospital. Baka umuwi na naman ako nang walang pasabi.

Our mansion felt empty nang wala ni isang kaluskos na maririnig. It felt so quiet dahil wala sila lagi rito. Ako at si Nay Eda lang lagi ang nandito. Kung uuwi man si Ate Leigh at Kuya Lem ay hindi nila ako naaabutan dito dahil nasa skwelahan ako.

I shout loudly when I suddenly heard a popping sound!

“Congratulations Zen!” Sabay nilang sigaw sa aking mukha. Natawa tuloy ako.

Issa is holding a fondant cake with a "Future First Lieutenant" written on it. Agad namuo ang mga luha sa aking mata nang nabasa ko iyon. This felt surreal! Ngayon ko pa lang din nakita na may banner pala ritong nakalagay sa pader na CONGRATULATIONS ang nakalagay. May balloons pa, konting pagkain at itong cake na nasa harapan ko na hawak ni Issa.

“Ano’ng kalokohan itong pinaggagawa n’yo? Nakakainis kayo!” Sabi ko sabay iyak. Hindi ko inakala na gagawan nila ako ng surpresa.

“Goodness Zen! Ano’ng akala mo sa amin, walang pake sa ’yo?” Sabi ni Issa.

“Our plan worked!” Sigaw ni Lee na siyang dahilan kung bakit kumunot ang noo ko.

“What plan?” Puno ng kuryosidad kong tanong.

“Alam namin na kahapon lalabas ang results sa exam.” Sabi ni Lee.

“And?”

“And, we planned to never communicate with you yesterday. Alam naman naming papasa ka,” tumawa pa si Alex habang sinasabi ’yon.