Loving Him Even In Sadness

Loving: Twenty-Eight

Meet

“First Lieutenant. Zelea Neera Montreal. Welcome to the Philippines, Sir.” Lahad ko sa aking kamay sa kanya.

It has been seven years ago at hindi ko maitatago na parang kinabahan ako sa biglaang pagkikita namin. But what’s the use of the class regarding about controlling emotions if I won’t apply it on my field? Right?

We shaked hands and my brows furrowed when he held my hand seconds longer after shaking our hands. He’s supposed to let go of it, but he isn’t doing anything. He’s just here holding it.

I throw a deadly stare on him hoping he’ll notice the awkwardness I felt.

“What?” He asked.

“You can now let go of my hand, Sir.” I said with voice full of authority.

“Yeah right, sorry. My bad.” He said and dramatically let go of my hand and he gently squeeze it.

Pathetic.

“Sergeant Major of the Army. Lee A. Graciano, at your service, Sir.” Sunod na pakilala ni Lee sa kanya.

Huminga ako ng malalim kasi labag sa kalooban ko ang sinabi niya. Hell! I didn’t dream on saying those words to this man in front of me.

“Zack…Zack San Jose,” pakilala rin ni Zack sabay tanggap sa kamay ni Lee na nakalahad sa kanya. Umirap na lang ako sa kawalan dahil sa nasaksihan.

“Shall we go?” Singit ko sa kanilang dalawa. I don’t wanna stay long in this airport.

Maraming kasama si Zack, siguro isa sa kanila ay manager niya. Sa pagkakaalam ko sa aking pagpasok sa military academy ay naging ganap na modelo at actor si Zack. Pero mas focus siya sa modeling. Well, that’s what Issa told me.

Seven years ago and I still don’t want to hear anything about Zack. Sa tuwing tumatawag ako sa kanila hindi niya makaligtaan na banggitin si Zack kahit alam na alam niya na ayaw ko marinig ang pangalan ng taong gusto niya pag-usapan.

Sa paglabas namin ng airport, may nakahilera ng mga sasakyan doon. May nakalaan na tatlong sasakyan para sa kanila at iba rin ang mga sasakyan na para sa amin.

Hindi ko alam pero wala akong ibang nararamdaman nang nakita ko siya kanina, sa palagay ko ay namanhid na ako. I became a wreck after he left me hopeless and I tried my hardest just so I won’t enter the military school with a wounded heart. Dahil napagtanto ko na sa paaralan na iyon kung mahina ka, talo ka.

As usual kapag may isinasagawa kaming pag i-escort, natural na may mga bantay kung saan, kung sakali may masamang mangyari, mayroong magsasabi sa malayo pa lang kung okay lang ba ang paligid.

“Off to Zelea M's Five Star Hotel, checking perimeter. Nothing suspicious.” Dinig kong sabi ng isang kasama namin gamit ang aming walkie-talkie.

Natawa ako. He’s residing in one of my hotels?

Umiling-iling na lang ako at tumawa. How dare this man?

The first time he connected his self unto me was when he asked the military to have me as his escort or his guard here in the Philippines. Kung tutuosin, wala na kaming ugnayan, wala na akong pake sa kanya, nakalimutan ko na siya, pero anong ginawa niya? Pangalawa, itong pagpili niya sa hotel na pagmamay-ari ko.