[UNEDIT VERSION] 𝟏𝟖+ || Gabriella Sinclair worstelt haar hele leven al met angsten, maar wanneer de onweerstaanbare sexy miljonair Luke Carter aanbied haar te helpen, zijn het niet enkel de angsten die haar gedachten beheersen.
...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik duw me door de ochtenddrukte, struikel bijna over mijn eigen voeten – natuurlijk – maar weet uiteindelijk de juiste straat te bereiken.
Oh, man... ik ben zo laat. En nog wel voor m'n eerste werkdag!
Ik slaak een zucht van opluchting als de enorme wolkenkrabber voor me opdoemt. Ongeduldig kijk ik op naar het stoplicht.
Schiet op. Schiet op!
Zodra het stoplicht groen wordt, race ik nog net niet het zebrapad over. De mensen om me heen moeten denken dat ik gek ben, maar dat is wel het laatste waar ik me zorgen over maak.
Ik loop zo snel als ik kan in deze hoge hakken over het voetpad, langs de valet parking die voor de rijke stinkers in ons gebouw zijn bedoeld en wordt daarbij bijna overreden door een of andere klojo in een zwart glimmende Lamborghini.
'Hallo zeg!' roep ik boos naar de persoon achter het stuur. 'Er lopen hier mensen!' Waarschijnlijk hoort diegene me toch niet, maar mijn boze blik en wilde gebaren zouden de boodschap duidelijk moeten maken.
Ik schud mopperend mijn hoofd en loop snel het gebouw binnen.
Bij de toegangspoortjes ben ik aan het worstelen met mijn tas omdat ik mijn toegangsbadge niet kan vinden.
Verdorie!
Het laatste wat ik nu nodig heb is dat ik te laat kom op mijn eerste werkdag.
Verwoed zoek ik naar mijn badge. Waarom had ik die nou niet in het zijvakje gestopt zoals elk ander normaal persoon zou doen?
Ah-ha, daar is ie!
Ik slaak een opgeluchte zucht als ik het pasje onder in mijn tas vind en druk het snel tegen zuil aan waardoor ik toegang krijg tot de rest van het gebouw. Snel haast ik me naar de liften en druk een aantal keer ongeduldig op de knop alsof die daarmee sneller naar beneden komt.
Dit levert me alleen nog maar meer stress op — iets wat ik vandaag graag had vermeden.
Ik was vanmorgen extra vroeg van huis vertrokken zodat ik ruim op tijd zou zijn voor mijn eerste werkdag. En dat was maar goed ook, want anders was ik nu helemaal te laat geweest. Ik was niet meer gewend aan openbaar vervoer hier in de stad waardoor ik de verkeerde metro had genomen.
Ongeduldig kijk ik naar het schermpje boven de lift die de verdiepingen aftelt.
Schiet nou op!
Gelukkig schuiven de liftdeuren net open als die smeekbede mijn mond zachtjes verlaat.
Snel stap ik — als enige – in de lift. Shit. Dat is geen goed teken, want dat betekend dat ik écht aan de late kant ben.
'Hou de deuren open!' roept iemand vanuit de lobby.
Ik twijfel voor een kort moment maar druk dan op het knopje waardoor de liftdeuren weer openschuiven. Een man stormt de lift binnen net voordat de deuren achter hem sluiten.
