𝐀𝐥𝐥 𝐓𝐡𝐞 𝐋𝐢𝐭𝐭𝐥𝐞 𝐓𝐡𝐢𝐧𝐠𝐬

𝟒𝟕 | 𝐆𝐨𝐨𝐝𝐛𝐲𝐞 𝐈𝐭𝐚𝐥𝐲, 𝐇𝐞𝐥𝐥𝐨 𝐂𝐡𝐢𝐜𝐚𝐠𝐨

'Ho-ly shit.'

Met grote ogen staar ik naar de zwart glanzende privéjet die boven me uittorent.

We staan op een klein vliegveld net buiten Verona waar we de drukte van de grote luchthaven hebben vermeden. Nou ja, Luke heeft ervoor gezorgd dat we die drukte kunnen vermijden door met deze verassing aan te komen zetten.

Hij wikkelt zijn armen van achteren om me heen en drukt een kus op mijn wang. 'Alleen het beste voor mijn meisje.'

Mijn hart maakt een salto als hij me zijn meisje noemt.

Naast ons snuift Laurie juist om die opmerking. 'Goed om te weten dat Gabi de belangrijkste hier is.'

'Aw, ben je een beetje jaloers, zussie?' Luke steekt zijn arm naar haar uit maar die slaat ze gelijk weg.

'Shut up,' gromt Laurie.

Josh is te druk bezig met de privéjet te bewonderen om alle drama me te krijgen. Ik heb hem zelfs al een paar keer horen mompelen dat hij dit helemaal "te gek" vind.

Luke slaat zijn andere arm ook weer op me heen en trekt me nog dichter tegen zijn borstkas aan. 'Nu is het een rechtstreekse vlucht. Als je je dan weer niet lekker voelt na de vlucht, zijn we tenminste dichtbij huis.'

Hij is echt veel te lief.

Langzaam schud ik mijn hoofd. 'Wil ik weten hoeveel dit gekost heeft?'

'Niet belangrijk,' zeg ik op hetzelfde moment als hij.

Zo voorspelbaar.

Ik draai me in zijn armen om en giechel zachtjes als ik de zure blik op zijn gezicht zie.

'Blijkbaar ken ik je goed genoeg om te weten wat je gaat zeggen.' Ik sla mijn armen om zijn nek, maar frons dan om mijn eigen woorden. 'Dat is totaal niet griezelig, of zo.'

Grijnzend buigt Luke zijn hoofd naar me toe en drukt een zachte kus op mijn lippen. 'Dit bewijst enkel maar weer dat we perfect bij elkaar passen.'

Ik rol mijn ogen. 'Cheeseball.'

Zijn wenkbrauw schiet omhoog. 'Moet ik je soms weer gaan kietelen?'

Snel zet ik een stap bij hem vandaan en schud verwoed mijn hoofd. Ik heb verdorie gewoon spierpijn na zijn wrede kietel-aanval van gisteren.

'Waag het niet, Luke.' Angstvallig hou ik mijn handen omhoog als hij een dreigende stap naar me toe zet. 'Anders kijk ik je een week lang niet aan.'

'Moet dat me soms afschrikken, liefje?' Grijnzend trekt hij me weer in zijn armen, maar gelukkig blijft een kietel aanval uit.

'Stelletje kleuters,' mompelt Laurie.

We negeren allebei haar kribbige gedrag dat al vanaf vanmorgen aan de gang is. Waarom ze kribbig is, weet ik nog altijd niet, maar Laurie kennende hoeft daar geen specifieke reden voor te zijn.