𝐀𝐥𝐥 𝐓𝐡𝐞 𝐋𝐢𝐭𝐭𝐥𝐞 𝐓𝐡𝐢𝐧𝐠𝐬

𝟑𝟒 | 𝐐𝐮𝐢𝐜𝐤𝐬𝐚𝐧𝐝

Langzaam ontwaak ik uit de meest voldane slaap die ik in tijden heb gehad en bevind mezelf in een gelukzalige staat.

Nog altijd kan ik niet geloven dat gisteravond echt is gebeurd; de liefdevolle kussen, de hemelse aanrakingen, de fluisterende woordjes... het lijkt allemaal net een droom.

Dat het ook nog met de man was die al tijden mijn gedachten beheerst en mijn hart sneller laat kloppen elke keer als ik hem zie, maakt het nog specialer.

Met gesloten ogen draai ik me glimlachend op mijn rug en steek mijn hand uit om zijn warme lichaam naast me te voelen.

Maar het warme, gespierde lichaam waar ik vannacht tegenaan heb geslapen, is er niet.

De linkerkant van het bed is leeg.

Ik open mijn ogen en kijk verbaasd naast me. Hij is er echt niet.

Mijn blik valt op de klok die op het nachtkastje naast het bed staat. Het is nog akeligs vroeg — de eerste warme zonnestralen die de kamer binnen schijnen, bevestigen dat.

Ik duw mezelf omhoog en ga rechtop in bed zitten. Het dunne laken houd ik stevig tegen mijn borst gedrukt terwijl mijn blik door de slaapkamer dwaalt, opzoek naar een teken van Luke.

Er komt geen geluid uit de aangrenzende badkamer en de schuifdeuren die naar het strand leiden, zijn nog altijd dicht.

Hij zei dat hij hier zou zijn als ik wakker werd. Leugenaar.

Een golf van teleurstelling gaat door me heen net als de slaapkamer deur ineens opengaat. Mijn hoofd schiet met een ruk omhoog.

Het is Luke die binnen komt lopen.

Hij lijkt niet in de gaten te hebben dat ik al wakker ben want hij sluit uiterst zorgvuldig de deur achter zich, waarbij hij let erop dat het niet teveel geluid maakt.

Fronsend laat ik mijn blik over hem heen glijden. Is hij weg gegaan om zich om te kleden? Oké, met die reden zou ik nog vrede hebben, helemaal nu ik zijn zomerse outfit zie.

Hij draagt witte shorts die net boven zijn knieën eindigt en waarschijnlijk strak om zijn gespierde bovenbenen zal spannen als hij gaat zitten. Daarboven draagt hij een bruinkleurig linnen overhemd dat losjes om zijn lichaam valt — al zie je nog altijd hoe gespierd hij is, zeker omdat er genoeg knoopjes open zijn waardoor ik een glimp van zijn gebruinde borstkas kan opvangen.

Fack. Moet hij er nou echt altijd zó vreselijk goed uitzien?

Het belachelijke is nog wel, dat hij zelf niet in de gaten lijkt te hebben hoe verrekte knap hij is. Dat zal wel moeten want ik heb zelf gezien dat er genoeg spiegels in dat penthouse van hem hangen.

'Ik dacht dat je niet weg zou gaan...'

Luke lijkt te schrikken van mijn zachte stem en heft zijn hoofd naar me op. Blijkbaar is hij met zijn gedachten ergens anders dat hij nog altijd niet had opgemerkt dat ik al wakker was.