𝐀𝐥𝐥 𝐓𝐡𝐞 𝐋𝐢𝐭𝐭𝐥𝐞 𝐓𝐡𝐢𝐧𝐠𝐬

𝟒𝟗 | 𝐇𝐚𝐩𝐩𝐲 𝐍𝐨𝐰

'Het is goed om te zien hoeveel vooruitgang je de afgelopen maanden hebt geboekt. Je mag heel trots zijn op jezelf.'

Ik glimlach naar mijn psycholoog als ze de deur voor me open houdt. 'Bedankt, Naomi.'

Ik heb inmiddels negen sessies achter de rug en ik voel zelf ook dat het zijn vruchten begint af te werpen. Natuurlijk heb ik nog een lange weg te gaan, maar dit voelt al als een hele overwinning.

'Dan zie ik je over anderhalve week weer,' zegt Naomi als we afscheid van elkaar nemen.

Net als ik mijn nieuwe afspraak bij Naomi's assistente heb bevestigd, gaat mijn telefoon af.

Ik glip de wachtkamer uit en loop de centrale lobby in van het gebouw waar de psychologen praktijk is gevestigd.

Na een snelle blik op het nummerweergave neem ik mijn telefoon op.

'Hey pap.'

'Pumpkin! Hoe gaat het?'

Een glimlach vormt zich om mijn lippen bij het horen de liefkozende bijnaam waarmee mijn vader me al van kleins af aan noemt.

'Het gaat goed hoor. Ik ben net klaar met een sessie bij mijn psycholoog en ze zei dat ik goede vooruitgang heb geboekt.'

'Ik ben zo ontzettend trots op je.'

Mijn hart zwelt als ik diezelfde trots in zijn stem hoor. 'Thanks, pap. Hoe gaat het daar?'

'Z'n gangetje. Ik belde eigenlijk om te zeggen dat je moeder en ik volgende maand toch naar de familie barbecue kunnen komen.'

'Jullie komen naar Chicago?!' Ik gil het nog net niet, waardoor de man die me passeert me raar aankijkt.

Ik mompel een sorry en loop dan snel verder de lobby door.

De diepe lach van mijn vader klinkt aan de andere kant van de lijn. 'Moet ik uit deze reactie opmaken dat je blij bent?'

Dat is een understatement. Ik hoop al maanden dat ze een keer hierheen komen, maar telkens moesten ze me teleurstellen omdat ze, of moesten werken, of op dat moment het geld er niet voor hadden om hierheen te vliegen.

Ik mis ze ontzettend. Zelfs al spreek ik ze bijna dagelijks via de telefoon of FaceTime, toch voelt dat niet hetzelfde als dat ze hier in levende lijve zouden zijn.

'Ik mis jullie gewoon heel erg,' zeg ik zacht als ik met mijn schouder tegen een pilaar aanleun.

Mijn vader zucht. 'Wij jou ook, lieverd.'

'Is mam in de buurt?'

'Je moeder draait een extra dienst vandaag, maar ik moest van haar zeggen dat ze niet kan wachten om je weer in de armen te sluiten.'

Ik grinnik zachtjes. 'Geef d'r een knuffel van me als ze thuiskomt.'

'Zal ik doen.'

Het rammelende geluid van een sleutelbos klinkt aan de andere kant van de lijn waardoor ik weet dat mijn vader de telefoon op speaker heeft staan.