𝐀𝐥𝐥 𝐓𝐡𝐞 𝐋𝐢𝐭𝐭𝐥𝐞 𝐓𝐡𝐢𝐧𝐠𝐬

𝟎𝟗 | 𝐑𝐢𝐝𝐞 𝐎𝐟 𝐇𝐞𝐥𝐥

Ik sta al in de lift als ik een melding krijg dat mijn Uber beneden staat. Ik heb vandaag voor de derde dag op rij overgewerkt, dus had ik besloten om  ik op een taxirit terug naar huis te trakteren in plaats van de metro te nemen.

Een glimmende Mercedes Benz staat al op me te wachten als het kantoorgebouw uitloop.

'Miss Sinclair?'

Ik knik ter bevestiging naar de chauffeur die galant de deuren voor me openhoudt – of hij zit te azen op die vijf sterren.

Ik laat me op de leren bekleding van de achterbank glijden en zet mijn tas naast me neer. Mijn telefoon begint te piepen van een inkomend mailtje dus tover ik mijn telefoon tevoorschijn terwijl de chauffeur plaatsneemt achter het stuur.

Mijn Uber-chauffeur leest mijn adres nog even hardop voor om er zeker van te zijn dat het de juiste is. Als ik dat bevestig, voegt hij in tussen het drukke avondverkeer en richt ik me op het lezen van het mailtje.

Het mailtje blijkt niet meer dan een herinnering voor de vergadering van morgen te zijn, dus stop ik mijn telefoon weer weg. Maar net als ik hem in mijn tas heb opgeborgen, begint ie luid te rinkelen.

Zuchtend haal ik hem weer tevoorschijn. Mijn hart staat bijna stil als ik de nummerweergave op het scherm zie.

Het is Miles.

O, shit...

Ik bijt mijn lip als ik vertwijfeld naar mijn telefoon kijk.

Zal ik opnemen of niet?

Die beslissing zal ik gauw moeten maken want ik weet dat hij elk moment kan ophangen.

Zonder het teveel te gaan overdenken druk ik op het groene icoontje.

'Hallo?'

'Ik was al bang dat je me weer zou negeren,' hoor ik Miles met een warme stem zeggen waardoor ik direct mijn zenuwen voel afnemen.

Ik grinnik zachtjes. 'Nogmaals; het was niet met opzet.'

'Hmm,' klinkt zijn geamuseerde stem. 'Oké, ik geloof je – voor nu dan.'

'Goh, bedankt,' lach ik terwijl ik de laatste zenuwen voel verdwijnen. Waarom was ik eigenlijk zo bang om met hem te praten? Dit is totaal niet eng en hij is gewoon super aardig — precies zoals ik me hem herinner.

'Je weet dat er toen ook al zoiets als email bestond, toch?' plaag ik.

'Hoe had ik nou weer achter je emailadres moeten komen?'

Ik haal mijn schouders op, ook al ziet hij het niet. 'Je had het aan Laurie kunnen vragen.'

'Huh... daar had ik nog niet over nagedacht,' mompelt hij.

Ik onderdruk een giechel. 'Ik merk dat je breincellen nog niet echt zijn ontwikkelt in de afgelopen jaren.'

Miles hapt dramatisch naar adem aan de andere kant van de lijn en ik weet gewoon dat hij nu grijnzend zijn hoofd schud. Dat deed hij vroeger ook altijd als ik hem op een plagerige manier beledigde.