[UNEDIT VERSION] 𝟏𝟖+ || Gabriella Sinclair worstelt haar hele leven al met angsten, maar wanneer de onweerstaanbare sexy miljonair Luke Carter aanbied haar te helpen, zijn het niet enkel de angsten die haar gedachten beheersen.
...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik tril licht van de kou die mijn lichaam is binnengedrongen, ondanks de warmte van het penthouse waar ik in sta.
Het regenwater druipt langzaam uit mijn haar en glijdt in straaltjes over mijn huid naar beneden, al kan ik me daar maar weinig druk om maken.
Ik ben compleet gefocust op de man die zo dicht op me staat.
Ook hij is doordrenkt met regen, maar ik zie én voel zijn lichaam niet trillen van de kou en op een of andere manier weet hij er zelfs natgeregend nog goed uit te zien.
Ik moet er waarschijnlijk als een puinhoop bijlopen, maar Luke... zelfs met zijn haar warrig, de klevende kleding — oh my, die spieren — en met die boze blik op zijn gezicht, is hij nog steeds onweerstaanbaar knap.
Het is oneerlijk verdeeld in deze wereld.
Het vuur spuwt gewoon in Luke's ogen als hij op me neerkijkt. 'Doe dat niet nog eens, begrepen?'
Waar is hij nou zo boos om? Enkel omdat ik in de regen naar buiten ben gelopen?
Ik frons. 'Waar maak je je in vredesnaam druk om? Ik ga echt niet dood van een beetje regen.'
Zijn kaak verstrakt en de blik in zijn ogen lijkt zowaar nog duisterder te worden.
Oh-oh...
'Snap je het dan niet?!' barst hij ineens los.
Ik knipper wild met mijn ogen, verward door de veranderende toon in zijn stem die ineens van boos naar wanhopig is gegaan.
'W-wat niet?' stamel ik.
Luke slaakt een diepe zucht en laat mijn pols los, maar in plaats van bij me weg te stappen brengt hij zijn hand omhoog en veegt voorzichtig een nat pluk haar weg uit mijn gezicht.
'Je had...' begint Luke met een bijna verstikte stem, maar maakt zijn zin verder niet af.
Wat had ik?
God, nu wil ik weten wat hij zou gaan zeggen.
De gepijnigde blik in zijn ogen ontgaat me niet en daarmee lijkt zijn boosheid van net ineens als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen.
Wat is er toch met hem aan de hand? Hij maakt zich druk om zoiets kleins als natgeregend te worden...
'Zou je echt als een verzopen kat naar het werk zijn gegaan?' vraagt Luke ineens.
Wacht, wat?
Het duurt me een paar tellen om de plotselinge verandering van het gespreksonderwerp te verwerken en tevens zijn stemmingswisseling, maar ik weet me te herpakken.
'Nee,' zeg ik nadrukkelijk. 'Het plan was om eerst naar mijn appartement te gaan, me om te kleden en vervolgens naar het werk te gaan, maar iemand liet me niet gaan.'
