I CHOOSE TO LOVE YOU

26 : Second Confession

Chapter 26: SECOND CONFESSION

Venus' POV

It's been three sorrowfull days that past. Pero nandito pa din ako sa kawarto ko at hindi lumalabas. Tuesday na ngayon, hindi ako pumasok kahapon at wala din akong balak na lumabas ngayon.

Nahihiya ako sa madaming tao na niloko at pinaniwala ko sa kasinungalingan.

I took my phone to check the time.

I have 18 unread messages at 13 missed calls. Hindi ako nag atubiling bukasan at tignan ang mga yun at inilapag na ulet ang phone ko.

I heard a knock on the door then it suddenly open.

"Pamangkin ko." Said Tita Carla then seat on my bed. Umayos naman ako ng upo.

"Hanggang kailan ka ba magiging ganyan Venus?" She asked. I didn't reply.

"Jebal bogo(Just please eat)!" She held my hand.

"Nae, ijen apa, hajiman, dangjassin juwihae(Yes it hurts, but, take care of your self)." I know she's worried about me.

"Naneun gwichanikka(I'm fine)." I said at humiga na ulet.

Hinawakan ni Tita ang kamay ko at huminga din ng malalim pagkakatapos nun ay tumayo na sya. Narinig ko nalang ang pagsara ng pinto.

Ganito din ako nung mamatay si Mommy. Halos hindi na nasisinagan ng araw at hindi na kumakain.

Hindi ko nanaman alam kung saan ako kukuha ng lakas para bumangon ulet.

Nagring ang phone ko. Kyle was calling. Tinignan ko lang yun hanggang sa mawala.

"Venus." It was Joseph from the outside.

Pumasok sya na may dalang tray ng pagkain.

"Kumain ka kahit papaano." Sabi nya at inilapag sa may side table yung dala nya. Nakauniform na din sya at mulhang pupunta ng school.

"Shiro(I don't like)." I said lifeless.

"Masakit din saming nakikitang ganyan ka. Palaban ka Venus alam ko yan kaya huwag mong hayaang matalo ka ng emosyon mo." Sabi nya at umupo sa kama ko.

Humarap ako sa kanya.

"Hindi ko din alam kung paano ako lalaban." Sabi ko at pinunasan ang luha ko.

"Paano ka lalaban kung nanghihina ka. Simulan mo munang magpalakas ulet Venus." Sabi nya at inabot ang tray.

Umiling lang ako.

"Wala pa kong gana." I said at umupo ng diretsyo.

"Kakaalis lang ni Stephen nung umakyat ako dito. Tinitignan nya kung okay ka lang daw ba. Hindi na sya umakyat para daw hindi ka na maabala sa pagpapahinga mo." Sabi nya.

"Ikaw hindi ka pa papasok?" Tanong ko sa kanya.

"Papasok na, inihatid ko lang yang pagkain mo kaya kumain ka na ha!" Sabi nya at tumayo na.

"Salamat." Sabi ko.

"Magpalakas ka ha. Huwag mong hintayin na lahat ng tao sa paligid mo na mag alala sayo. Kase baka sa susunod, magsawa na sila." Sabi nya at tuluyan na ngang nilisan ang kwarto ko.

"Nagiging pabigat na ba ko?" I murmured.

Masyado ng madami ang nadadamay dahil sakin. Gusto ko lang namang magpahinga pero nagiging pabigat na pala ako sa iba.

Tama si Joseph, I shouldn't be a burden to anyone. Kailangan kong labanan ang emosyon ko.

Eh ano kung ako si Gwihan, ano kung nasaktan ako dati?