— When you know the reasons why you chose to love that person, it will help you find the way back. —
Joshua's POV.... 3 years later...
"Mama, papa..... Dal-bi hyung. Sorry kung ngayong ko lang kayo napuntahan dito. At sorry din sa mga pinag-gagawa ko.. Isa na roon yung panloloko ko kay Hae-bi..."
"Hindi kanila patatawarin agad..."
"President Choi?!"
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Ang pormal naman maysado.... Cheol na lang..." He said smiling at me.
"Alam mo nakakatawa lang isipin na kaya mo palang gawin yun?! My goodness.."
"Nagsisi na nga eh! Kailangan pa ulit ulitin?!" I said and give him a death glare.
"Losing her is not just losing a lover who love you so much. I also lose a friend who I can really rely on. Sana mag kabati pa kami ni Jeonghan." I continue and breathe a deep sigh.
"Soon bro.... But not now...." He retorted making me hang my head low dahil hanggang ngayon sising sisi ako sa mga pinag gagawa ko.
"Oh tama na drama... Malalate tayo sa kasal ni Junhui. Cheer up bro! Cheer up!" He said whilst giving me a pat on my shoulder...
"Sige na tara na nga. Bawal malate ang pinakagwapong best man sa whole universe."
———
"Wanya ang tatagal nyo."
"J-jeonghan?"
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Ba't parang nakakita ka nang multo sa reaction mo?" He scoffed at and give an eye roll.
"Bilis dyan ang babagal niyo." masungit na saad niya sabay tumayo at lumabas sa crematorium hall.
"Jeonghan!" I called him again hoping that he will turn back and talk to me. And to my surprise, he halted his track and turn back to face me.
" Pwede ba tayong mag-usap." I said us the three of us exchange glances before Seungcheol excuse himself leaving the two at the crematorium hall.
