New Beginning

Deel 37

Flashback

Vanuit Yori
De tour was geweldig, maar de hele week lang voelde ik me écht niet lekker. Ilse hield me nauwlettend in de gaten en ook Jake ging zich zorgen maken. Ik besloot hem niks te vertellen, want er was toch niets aan de hand. Na de tour gingen we nog even bij Ilse en Bart chillen, en toen de band weg was, zag ik aan Ilse dat ze een serieus gesprek wilde beginnen. Ze ging naast me zitten op de bank nadat ze Bart even weg had gestuurd, en legde haar hand op mijn been. 'Ik weet het niet Ils.' Zei ik onzeker, doelend op het vermoeden dat ik misschien zwanger was. 'Het kan niet. Ik wil het niet. Ik kan het niet.' Ilse trok zich tegen mij aan en zo bleven we even zitten. 'Ik kom zo weer Yoor.' Zei ze toen ze opstond en naar boven liep. Niet veel later kwam ze weer beneden met een test in haar hand. 'Hier, doe nou maar, dan weet je het.' Zei ze lief terwijl ze mij de test gaf. 'Hoe kom jij hier nou weer aan?' 'Gewoon, heb ik altijd liggen. Je weet maar nooit.' Zei ze grinnikend. Ik liep naar de wc, haalde diep adem en deed de test. Daarna liep ik weer terug naar de woonkamer en ging naast Ilse zitten. '3 minuten toch?' Vroeg ik. Ilse knikte en hield mijn handen vast terwijl ik het steeds benauwder kreeg. Het scheelde niet veel of ik was aan het hyperventileren. Na 3 zenuwslopende minuten hield ik de test dichterbij. Ilse zag het al, maar zei niks. Ik keek eerst naar de test en toen naar Ilse, die mij in haar armen nam. Twee streepjes. Ik was zwanger.

Vanuit Ilse
Vandaag ga ik voor het eerst op stap met June. Het is nu twee weken na de bevalling en ik ga vanmiddag naar Yori. Ik weet dat Yori het erg zwaar heeft en ik moet er nu voor haar zijn. Ik voel me weer helemaal de oude, op de vermoeidheid van de slapeloze nachten na, maar verder mag ik niet klagen. Vorige maand zijn Yori, Jake en Jenae verhuisd naar Laren, een dorpje verderop. Ik leg June lekker warm in de kinderwagen, pak mijn tas en trek mijn jas aan. 'Doe je voorzichtig?' Vraagt Bart als hij mij een kus geeft. Ik knik en zoen hem terug. 'Tot straks klein schatje.' Zegt hij terwijl hij June nog even over haar hoofdje aait. Bart en Mare gaan vanmiddag met Jake en Jenae naar de speeltuin, zodat Yori en ik even tijd samen hebben. Ik loop over de hei met June en denk aan vorige maand met Yori. Ze was zo in paniek toen we erachter kwamen dat ze zwanger was. Ik kon me moeilijk in haar verplaatsen, het was toch juist het mooiste wat er is? We hadden even een week weinig contact omdat ik echt niet zo goed wist wat ik moest en het mij best wel pijn deed. Test na test deed ik, jarenlang, en eindelijk was het gelukt. Ik kijk naar mijn meisje die lekker tevreden ligt te slapen. Zometeen gaat Yori haar voor het eerst zien.

Vanuit Yori
Ik stond Ilse al op te wachten bij de voordeur. Ik rende nog net niet naar haar toe en gaf haar een dikke knuffel. Daarna keek ik meteen naar het kleine meisje in de kinderwagen. 'Ooh Ils wat is ze mooi!' Zei ik met tranen in mijn ogen. Ilse glimlachte trots. 'Kom maar gauw binnen, het is koud.' Zei ik terwijl ik de voordeur voor haar open hield.

'Hoe gaat het met je?' Vroeg ik Ilse toen we samen op de bank zaten. 'Ja goed! Ik voel me goed en June doet het ook super goed, dus niks te klagen. Maar ik ben hier voor jou. Hoe gaat het met je?' Vroeg Ilse en ik wendde mijn blik iets van haar af omdat ik emotioneel werd. Ilse zag het en ging wat dichter naast me zitten en sloeg haar arm om me heen. 'Weet Jake het al?' Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Weet je ongeveer hoe ver je bent?' Vroeg ze later. 'Nee. Ik gok een week of 5/6.' Ilse knikte. 'Dan zou je over 2 weken je eerste echo kunnen hebben.' Zei ze. Het was even stil en ik slikte mijn tranen weg. 'Ik weet überhaupt niet of ik dit wil en kan, Ils.' Zei ik twijfelend. 'Jake wil het heel graag, dat weet ik zeker. Maar ik wil dit niet nog een keer. Ik heb zo'n traumatische ervaring van de zwangerschap en bevalling van Jenae. En ook die periode erna, met Okke.' Zei ik terwijl ik mijn tranen niet meer tegen kon houden. 'Maar nu heb je iemand die echt van je houdt. Jullie kunnen dit samen, dat weet ik zeker.' Zei Ilse lief. 'Praat er eens over met een psycholoog, Yoor.' Ilse schreef een telefoonnummer van haar psycholoog op een papiertje en gaf het aan mij. 'Ik raad het je echt aan. Denk er sowieso goed over na lieverd.' June begon te huilen en Ilse tilde haar uit de kinderwagen om haar te troosten. Toen ze weer rustig was keek Ilse mij aan. Ik knikte en Ilse legde June in mijn armen. 'Ik zal je overal bij helpen. Het gaat echt goed komen, dit kindje hoort nu al bij jullie.' Van die woorden werd ik nog emotioneler, en Ilse had het ook moeilijk. Na een middag goed samen gepraat te hebben ging Ilse weer naar huis. We stonden in de gang en ik omhelsde haar. 'Dankjewel. Dit betekende heel veel voor me.' Zei ik haar. Ilse knikte en legde haar hand op mijn schouder. 'Het is goed.'

Vanuit Ilse
Ik liep, diep in gedachten, weer terug naar huis toen mijn mobiel ging. Ik besloot even op een bankje te zitten, nam June even op schoot en nam mijn mobiel op.

Ilse: 'Hee JB!'
JB: 'Hee Ils. Hoe gaat ie?'
Ilse: 'Ja goed! Ik ben vandaag voor het eerst weer de deur uit, heerlijk. Hoe is 't met jou?'
JB: 'Ja goed! Hé ik weet dat je verlof hebt, maar is het oké als ik morgen samen met Karim even langskom om iets te bespreken? Het heeft nogal ehh.. best wel haast zegmaar. '
Ilse: 'Eeh ja, prima! Ik ben morgen toch thuis.'
JB: 'Hoe laat komt jou uit?'
Ilse: 'Uur of 2 doen?'
JB: 'Is goed! Zijn we dan bij jou.'
Ilse: 'Helemaal goed, tot morgen!'
JB: 'Joe!'

'JB en Karim komen morgen langs.' Zeg ik tegen Bart als we die avond samen op de bank zitten en de meisjes slapen. Bart kijkt verbaasd op. 'Huh, gewoon zomaar?' Vraagt hij, aangezien ik nog niet weer aan het werk ben. 'Nee, ze wilden iets bespreken. Ik heb geen idee, hij liet er verder ook niets over los.' Antwoord ik. 'Oh? Nou we zullen wel zien.' Zegt Bart nonchalant. 'Toch vind ik het vreemd.' Zeg ik twijfelend. Bart trekt me dichter tegen zich aan en legt zijn arm om me heen. 'Niet zo nerveus Ils, laat het op je af komen. Het is vast niks ergs. Geen stress.' Hij had gelijk, werk was nu even niet zo belangrijk. Ik gaf hem een zoen. 'Wat moest ik toch zonder jou.'