New Beginning

Deel 36

Vanuit Ilse
June is vandaag 6 dagen oud. Ik lig met ons kleine meisje op mijn borst op de bank te chillen. Bart is met Mare even mijn moeder ophalen, die komt hier gezellig een dagje. June doet het super goed en met mij gaat het ook best goed, al moet ik wel rustig aan doen nog. Morgen komt de band langs, waar ik super veel zin in heb. Een paar maanden geleden zat ik met Bart op de bank na te denken over de naam voor ons kindje. Het moest weer een korte naam worden, uitgesproken in het Nederlands, lief maar ook stoer. Voor een jongen wisten we het al snel, maar een meisje was lastiger. Tot ik op een dag in een platenwinkel stond en een plaat zag staan van de vrouw van Johnny Cash. June Carter Cash. Bart was ook meteen enthousiast over de naam, en nu hebben we de plaat gekocht en in June's kamertje gehangen.

Mijn moeder komt de woonkamer in lopen en Mare rent al naar mij toe en geeft June een kusje. 'Hé mam, wat leuk dat je dr bent.' Zeg ik lief. Mijn moeder komt naast me zitten en geeft me een kus en June een aai over haar hoofdje. 'Jeetje Ils, wat is ze alweer gegroeid de afgelopen dagen.' 'Ja hè.' zeg ik trots. 'Wil je haar even?' Vraag ik. Mijn moeder pakt June van mij aan. 'Koffie Carla?' Vraagt Bart, die ondertussen een vlaggenlijn door de hele woonkamer spant met alle kaartjes die we de afgelopen dagen hebben gekregen. Van vrienden, familie, kennissen en fans, zo lief allemaal. Ik ben even afgeleid als ik een appje krijg van Yori. 'Hee Ils, hoe gaat het met jullie en de kleine meid? Ik kan er helaas morgen niet bij zijn... Sorry! Ik kom June gauw bewonderen. X' Jammer dat Yori niet komt morgen, maar ik begrijp het in haar geval erg goed.

Vanuit Jake
Ik loop in Amsterdam en ga alle babywinkels binnen voor een leuk cadeautje voor June. Vandaag gaan we met de hele band op kraamvisite, zo leuk! Helaas kon Yori niet mee vanmiddag, wat ik wel jammer vind. Ilse is tenslotte haar beste vriendin... Maar goed, er kwam iets tussendoor zei ze. Het zal wel.

Die middag zitten we met de band bij Ilse en Bart in de woonkamer. Ik krijg June in mijn armen in ben op slag verliefd, ik vind het zo schattig dat ik zelfs een traantje wegpink. Ik merk dat Ilse een foto maakt en zie haar trots toekijken. Ook JB en Matthew houden June even vast, tot ze begint te huilen. 'Heb je honger meisje?' Zegt Ilse lief terwijl ze haar voedt. 'Ik loop even naar de auto voor ons cadeautje.' Zegt JB. Ik zie Ilse verbaasd kijken als JB terugkomt met een mand vol cadeautjes. 'You grazy people!' Zegt Ilse lachend terwijl zei en Bart de cadeautjes openmaken. Speentjes en kleertjes voor June, een knuffel voor Mare, verzorgingsproducten voor Ilse en voor Bart een fles whiskey. Hij maakt hem meteen open en pakt wat borrelglaasjes. 'Laten we er maar een kraamborrel van maken dan.' Zegt Bart lachend terwijl hij onze glaasjes inschenkt. 'Cheers!'

Vanuit Yori
Ik hang wat op de bank terwijl Jenae haar middagslaapje doet. Ik voel me slecht. Omdat ik tegen Ilse heb gelogen, maar ook omdat ik echt niet weet wat ik met mezelf moet. Ik weet heus wel dat Ilse me zal begrijpen, maar ik moet er ook voor haar zijn. Net als ze dat altijd voor mij is. Op dat moment krijg ik een foto doorgestuurd van Ilse. Jake met June. Ik zie hoe lief en teder hij haar vasthoudt, haar hoofdje streelt met zijn vinger, en ik zie dat hij geëmotioneerd is. 'It will be ok.' Typt Ilse. 'You guys can do this.' Ik lees de zin een paar keer en ga dan met mijn hoofd in mijn handen zitten. Wat moet ik doen? Kunnen we dit echt wel?

Flashback januari 2022

Vanuit Yori
Dag 2 van de tour. Het is 6:30 uur en ik was al vroeg wakker. Misselijk, voelde ik me. Gisteren ook al. Ik stond op om iets kleins te gaan eten, wat meestal wel hielp. Ik baalde enorm, want ik was nooit ziek. Waarom nu net weer tijdens een tour? Ik kroop weer even terug in bed. Jake was ook wakker geworden en pakte me even stevig vast. 'How are you?' Vroeg hij. Ik antwoordde dat het goed ging. Jake viel weer in slaap en ik besloot om op te staan. Niet veel later voelde ik me zo slecht, dat ik moest overgeven. Gelukkig sliep iedereen nog, dacht ik. Tot ik voetstappen achter me hoorde en er op de deur werd geklopt. 'Yoor, gaat ie?' Het was Ilse. Ik slaak een diepe zucht en open het slot van de deur. Ilse omarmt me en wrijft over mijn rug. 'Iets verkeerds gegeten denk ik.' Zeg ik twijfelachtig. 'Hmm.' Antwoord Ilse. Even waren we stil. 'Yoor?' 'Ja?' 'Weet je zeker dat dat het is?' Ik kijk Ilse vragend aan. 'Kan het niet zijn dat je ehh..' Ik schrok een beetje dat ze dit zei, ik wist waar ze op doelde. 'Aangezien je dit de afgelopen tijd vaker hebt.' Gaat Ilse verder. Ik ga zitten en zucht diep. 'Nee, dat kan niet. Ik ben ook niet overtijd.' Ilse knikte. 'Oké. Wil je niet voor de zekerheid even testen?' Vroeg ze. 'Nee hoor, het kan echt niet.' Ilse legde haar hand op mijn schouder. 'Wel even in de gaten houden hè?' Zei ze lief. Ik knikte.

Vanuit Ilse
Een week later was het, de dag dat we weer thuis kwamen van de tour. Yori voelde zich nog steeds niet oké, en ik begon me echt een beetje zorgen te maken. Later vanmiddag, als de rest van de band naar huis was, ging ik het haar nog eens vragen. Ik weet nog hoe Yori en ik die middag op de bank zaten, het begon gewoon chill met een kop koffie, toen ze het vertelde. 'Ilse. Je had gelijk.' Zei ze ineens. Ik keek haar verbaasd aan. 'Over die ochtend in de bus. Ik ben overtijd.' Zei ze snikkend. Ik sloeg mijn armen om haar heen en ze huilde. 'Ilse ik wil dit niet. Ik kan dit niet.' Ze begon helemaal te stressen en ik probeerde haar te kalmeren. 'Hoelang al?' Vroeg ik toen ze iets rustiger werd. '3 dagen.' Antwoordde ze zachtjes. 'Ik ben zo terug.' Zei ik terwijl ik naar boven liep en terug kwam met een test. Die had ik altijd op voorraad liggen, onzeker als ik vaak was op dit gebied. 'Hier. Doe nou maar Yoor. Zo lang in onzekerheid zitten is al helemaal naar. Ook al is het negatief, dan weet je het in ieder geval.' Yori knikte maar in haar ogen zag ik de angst. Dezelfde als 2 jaar geleden met Jenae. Maar ze is zo'n lieve mama, hoe kon ze daar aan twijfelen? Toch wilde ze het echt niet, niet nog een keer, dat wist ik heel goed. Maar Jake daarentegen...