New Beginning

Deel 39

Vanuit Ilse
Het was een week later en ik was stiekem alweer wat plannen aan het maken voor de komende periode, qua werk. Bart en ik zaten in het ochtendzonnetje buiten met een kop koffie, Mare speelde in de tuin en June lag bij Bart te slapen. Ik had mijn agenda voor me liggen en Bart lachte me uit. 'Schat, geniet nou eerst eens even van je verlof.' Zei hij. 'Dat doe ik ook, maar ik wil alles graag goed geregeld hebben. Je kent me.' Antwoorde ik lachend. Ik nam een slok van mijn koffie. 'Ik heb een idee.' Zei ik terwijl ik nadacht. Bart keek nieuwsgierig op. 'Aangezien we een nieuwe samenstelling hebben voor de Linnets, nog niks geschreven hebben voor komend album én we toch weer een plaat willen releasen komend jaar... Waarom doen we geen writerscamp met de band ergens deze zomer?' Zei ik opgewekt. Ik zag aan Bart dat hij ook wel enthousiast werd over het idee. 'Ergens in mei of juni, met de bus naar een mooie plek in het buitenland, met band en de kids, gewoon een paar weekjes schrijven en chillen.' 'Klinkt leuk! Ik zeg doen. Ik ga wel mee.' Zegt Bart meteen. Ik glimlach. 'June is dan een paar maanden, Yori nog niet bevallen.' 'Volgensmij is het een toptiming.' Zegt Bart. 'Voorleggen aan de band?' Vraag ik hem. 'Of boeken als verassing..? Moet je natuurlijk wel vragen of ze rond die tijd iets hebben.' Mare klom op mijn schoot en ik aaide door haar krulletjes. 'Ikke ook mee?' Ik glimlachte. 'Ja schatje jij mag ook mee.'

Vanuit Yori
Ik liep rondjes door het huis om de zenuwen een beetje onder controle te krijgen, wat niet bepaald lukte. Zometeen had ik de eerste echo van dit kindje. Ik geloof dat ik nog nooit zo nerveus ben geweest. Jake weet nog steeds niks, en aangezien ik weinig kwaaltjes heb heeft hij ook niks door. Hij is vandaag naar een vriend, Jenae naar de opvang en Ilse komt mij zo ophalen.

Niet veel later hoor ik getoeter. Ik kijk naar buiten en zie Ilse's auto staan. Snel pak ik mijn spullen bij elkaar en stap ik naast haar in de auto. 'Hee lieverd. Gaat het nog een beetje?' Vraagt ze. Ik doe mijn gordel om en schud mijn hoofd. 'Ik ben hier zo niet klaar voor.' Zeg ik zachtjes. Ilse geeft me een dikke knuffel. 'Het komt goed Yoor, echt.' Stiekem hoopte ik natuurlijk dat ik meteen verliefd zou worden als ik ons kindje voor het eerst zou zien, dat het gezond is en goed groeit. Deze zwangerschap was een totale shock, ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan en kon niet genieten. Ik had het gevoel dat ik het niet zou kunnen, de zorg voor twee kinderen. Straks krijg ik ons kindje voor het eerst te zien, ik vind het zo spannend...

Vanuit Ilse
Als we bij de verloskundige zijn worden er eerst wat vragen gesteld aan Yori. Ik zie aan haar dat ze zich een beetje schaamt dat Jake er niet bij is. Toch is het wel gek om hier weer te zijn, een paar maanden geleden was ik hier nog voor mijzelf...

Na een half uurtje wordt Yori haar bloeddruk gemeten en mag ze gaan liggen voor de echo. Ik geef haar een knipoog en ze pakt mijn hand vast. 'Het komt goed.' Zeg ik lief. Ze knikt en doet haar shirtje iets omhoog zodat de verloskundige de echo kan maken. Niet veel later zien we een heel klein bewegend wit vlekje op het scherm. Ik zie dat Yori het moeilijk heeft en ik knijp even in haar hand. Als we een kloppend hartje horen rolt er een traan over Yori haar wang. 'Gefeliciteerd, alles ziet er goed uit.' Zegt de verloskundige. Yori slaakt een diepe zucht. 'Je bent alleen al wel wat verder dan je zelf dacht..' zegt de verloskundige daarna. 'Ik schat het kindje nu op ongeveer 10 weken. '10 weken al?! Wow.' Zegt Yori verbaast. Na de echo maakt Yori nog een vervolgafspraak en lopen we weer naar buiten. Helaas zit de wachtkamer best wel vol en heb ik het idee dat we behoorlijk aangekeken worden. 'Kom Yoor, we gaan naar de auto.' Zeg ik terwijl we, hopelijk ongezien, naar huis gaan.

Vanuit Yori
Die avond zit ik op de bank te Netflixen. Mijn aandacht kan ik er niet echt goed bijhouden na vanmiddag. Het was fijn dat Ilse mee was om mij te steunen. Jake is weer niet thuis, hij is met een vriend uiteten, maar ik vind het nu wel fijn om even alleen te zijn. Of nouja, echt alleen kun je het niet noemen. Jenae ligt boven lekker te slapen en ik ben gewoon zwanger van ons tweede kindje, en dat al 10 weken. Ik kan het nog amper bevatten, maar ik zou het toch binnenkort echt aan Jake moeten vertellen, maar dan wordt het zo echt. Al weet ik zeker dat hij het geweldig vindt. Ik wrijf met mijn vinger over de echo foto's die vanmiddag zijn gemaakt. Echt al een kindje, met alles erop en eraan. Een prachtig gezichtje en zo klein. Het idee dat ik weer moeder ga worden benauwd me, maar het gaat toch echt gebeuren. Ik moet hier nu echt van gaan genieten.

Vanuit Bart
Het is inmiddels een week later en vandaag gaan we naar mijn ouders in Limburg. Het is de eerste keer dat we met Mare en June op pad gaan en zo'n eind gaan rijden. We pakken alle spullen in om weg te gaan, wat nog veel meer werk is met twee kinderen. 'Het lijkt wel of we op vakantie gaan.' Zegt Ilse lachend als we de straat uit rijden. Onderweg stoppen we even bij een tankstation voor een coffee to go en een flesje voor June, en daarna rijden we weer verder. Ilse zingend naast me, zoals ze altijd doet. Ik kan er wel om lachen, maar naar 2 uur is het wel weer genoeg en druk ik lachend de radio uit.

'Ach wat wordt ze al groot...' zegt mijn moeder als we binnenkomen. Mare zit al bij mijn vader op schoot en mijn broer en zijn kinderen zijn er ook gezellig. 'Ze lijkt echt op jou Ilse, alleen met Bart z'n haarkleur, net als dr zus.' Zegt mijn vader lachend. Aangezien mijn broer ook muzikant is, gaat het bijna de hele middag over muziek. Én over de kinderen, natuurlijk. Mare speelt met haar grote neef en nicht en June wordt om de beurt vastgehouden en geknuffeld. Na een gezellige dag rijden we weer terug naar Het Gooi. Ilse is net als de meisjes in slaap gevallen in de auto en wordt pas wakker als we het dorp in rijden. Als we aankomen rijden in onze straat zie ik een busje voor de oprit staan. Aangezien het donker is, kan ik het niet heel goed zien. 'Shit. Nee dit meen je niet! Wat is dit nou weer.' Zegt Ilse als we dichterbij komen en een ploeg fotografen zien staan. Ik denk even na en open het hek. 'Blijf jij maar in de auto, ik stuur ze even weg.' Zeg ik terwijl ik haar geruststel en de auto op slot doe. Ik loop naar de pers toe en ze komen al mijn richting op. 'Wat is hier de bedoeling van? Kunnen jullie alsjeblieft wegwezen, anders ga ik andere maatregelen nemen. Ik krijg een microfoon onder mijn neus gedrukt en word gefotografeerd. 'Is het waar?' Vraagt iemand mij. Ik begrijp er helemaal niks van. 'Wat is waar?!' Vraag ik geïrriteerd. Ik begrijp totaal niet waar dit over gaat, totdat ik een tijdschrift in mijn handen krijg. De Privé. Gaan we weer. Ik zie een wazige foto van Ilse en Yori op de voorpagina en weet al meteen waar deze genomen is. Het zweet breekt me ineens uit. De kop luidt; "Ilse DeLange gespot bij verloskundigepraktijk. Nu al een derde kindje voor de zangeres?"