STRIPPING THE TRUTHS [COMPLETED]

Simula

Simula

Ang isang katulad ko na simpleng babae lang ay kinaingitan talaga ng lahat. I used to be someone na laging sinasabihan ng sana all. Gasgas na nga ang mga linyang yan pero para sa akin hindi. Dahil sa inggit nila, nawalan ako ng hindi lang kung sino. Hindi lang sa kung sino at basta-basta.

I didn't even dream to have a fairytale story na pwede mo mabasa sa libro o mapanood mo sa mga movie. I used to be the someone na malaya, na tinatawanan lang ang lahat pero hahantong pala yun sa isang hindi magandang pangyayari sa buhay ko.

A nightmare that will bring me to too much pain.

I love him so much that I am willing to be with him forever but I didn't know that we'd end up like this.

"It's already midnight. Ba't ngayon ko lang?" he asked.

Ngumisi lang ako at nilampasan siya. Nang makita ko ang repleksyon ko sa salamin ay natawa ako ng bahagya. Halos pipikit na ang mga mata ko, basta ko na lang din itinapon ang sandals na dala ko. Manipis lang ang suot ko na black spaghetti strap dress na halos kita na rin ang likod ko dahil sa buhok ko na hanggang balikat lang ang haba at nakakulot pa.

Mukha akong lasing pero katunayan antok lang talaga ako. Yes, pumunta ako sa bar pero hindi ako uminom. Sumama lang ako kay Joanne ng mapag-usapan namin na magkita.

Gusto ko man lunurin ko ang sarili ko sa alak ay hindi pwede. Bawal at lalong-lalo na ngayon. Gusto ko mawala pero hindi pwede. Kailangan ko maging matatag.

"Huwag naman ganito, Sharise." Parang napitlag ako dahil sa sinabi niya.

Lumingon ako sa kanya kahit nahihilo ako. Ngumisi ako at naglakad papalapit sa kanya kahit tila pasuray-suray na ako. Hindi ako lasing pero tiyak na amoy alak ako dahil sa pareho kami nabuhusan ni Joanne ng inumin ng matapilok si Joanne.

"Pagod ka na? Suko ka na?" tanong ko habang hinahaplos ko ang pisngi niya. "Kulang pa yan, kulang pa. Hindi pa sapat," I whispered.

"Kapag wala na ba ako magiging sapat na ang lahat?" he asked.

"Baka sakali. Pero kahit mawala ka, hinding-hindi kita mapapatawad." Tinalikuran ko siya na may halong pagdaramdam at puot.

Hindi ako sasama. You'll travel the world without me. Mag-isa ka. Well wala naman talaga simula pa lang sa umpisa. Ako lang yung umaasa.

Gustong-gusto ko siyang patawarin... Hindi ko na nga lang alam kong paano... hindi ko kaya.

"Sana maging masaya ka na, hindi ako sanay at hindi ako masanay-sanay na ganyan ka. Kasalanan ko, I hate myself too. Sinira ko yung dapat papasimula pa lang, I'm sorry, ako kasi yung dahilan."

"Kahit ilang sorry. Kahit ilang patak pa ng luha yan, hindi na maibabalik ang dati. Sa tuwing binabangit mo na mahal ko ako, mas nadudurog ako. Kung mahal mo ako, ba't gan'to sitwasyon natin ngayon?"

Isinalampak ko na lang ang sarili ko sa isang sofa. Sobrang nagdidilim na ang paningin ko dahil sa pagod. Ito na lang kasi ang paraan ko para makalimot ako ng panandalian. Ang umalis sa bahay.

I'm sorry, baby.

Every time I close my eyes I always remember what happened and the reason why our relationship turned like this.

Hindi ko kasi kaya kalimutan na lang ang lahat. Nasasaktan ako. Hindi madali at hindi talaga magiging madali para sa akin ang lahat. Sana nga ay ganun-ganun na lang. Sana nga madali lang pero hindi kasi eh.

"I'm sorry," he whispered.

Mga katagang pagod na pagod na ko ng pakingan. Hindi sapat ang sorry na lang, kahit kailan hindi magiging sapat. Mas mabuti pang itigil na ang sa wala naman talaga nag-umpisa.