𝐍𝐢𝐞𝐮𝐧𝐢𝐤𝐧𝐢𝐨𝐧𝐞 𝐏𝐫𝐳𝐞𝐳𝐧𝐚𝐜𝐳𝐞𝐧𝐢𝐞 - 𝐍𝐞𝐰𝐭

Rozdział 18

Dotarliśmy na obrzeża miasta. Jechaliśmy powoli przedzierając się autem przez tłum mieszkańców. Przysunełam się bliżej krawędzi bagażnika, zaczęłam obserwować pobliskich ludzi, poszarpane ubrania, rozczochrane włosy. Większość wpatrywała się w naszą grupę z wściekłością, przez głowę przebiegły mi myśli że zaraz rzucą się na pojazd, a by nas obrabować. Pod pobliskim budynkiem spostrzegłam także dwójkę dzieci, wyglądały na około 7 lat, wyrywały sobie kawałek chleba, zacisnęłam ręce w pięści, nie mogłam uwierzyć że takie czasy nastały.

- Nie przeglądaj się tak bo jeszcze ich sprowokujesz. - Newt zaczął masować moją dłoń. Drugą ręką otworzył szybkę, która w tamtym momencie dzieliła nas od reszty grupy.

- Musimy gdzieś zaparkować. Najlepiej w takim miejscu aby nie znaleźliśmy tego caceńka. - Jorge poklepał kierownicę Jeepa i skręcił w jedną w węższych uliczek.

- Może nie być łatwo. Wszędzie kręcą się tutaj podejrzani ludzie. - Frypan niemalże położył się na oknie i przypatrywał się poszczególnym osobom.

- Nie kracz smrodasie. - Thomas złapał ciemnoskórego za kołnierz kurtki i trochę odsunął od szyby.

Kolejne kilkanaście minut szukaliśmy miejsca gdzie będziemy mogli bezpiecznie, z dala od kręconych się ludzi zaparkować. Gdy Jorge stanął w ślepym zaułku, pomiędzy trzema kamiennymi blokami wysiedliśmy z auta. Wzięłam do ręki koc i razem z Brendą zarzuciłyśmy na tylną część pojazdu. Materiał miał podobny kolor do budynków, więc mogłyśmy uznać jakoś wtapia się w tło i robi amatorską zasłonę. Ruszyliśmy w stronę głównych ulic. Im szersze były, tym więcej ludzi się na nich znajdowało, więcej trupów leżało pod budynkami, a co za tym idzie większy smród, który wprawiał o mdłości. Chociaż był on bardziej do zniesienia, niż to co panowało w tunelu. Weszliśmy w tłum, Thomas od razu zarządził abyśmy się nie rozdzielali, złapałam Newt'a za rękę, a ten posłał trochę zdziwione spojrzenie, pewnie się tego nie spodziewał, lecz niemalże od razu odwzajemnił uścisk i mocniej złączył nasze palce.
Nadal ślepo podążaliśmy za ludźmi, którzy raczej sami nie wiedzieli dokąd idą.

- Thomas, jaki masz plan? - Zapytałam klepiąc brata po ramieniu.

- Zobaczysz. - Odpowiedział od razu.

- Czyli znów idziesz na żywioł. - Powiedziałam pod nosem i przewróciłam oczyma, co nie uszło uwadze Newt'a, który od razu się uśmiechnął.

- Jesteśmy głosem wyrzutków! DRESZCZ chowa się za murami, chcąc mieć lek tylko dla siebie! Podczas gdy my chorujemy! Jednak nas jest więcej, zjednoczony się i powstańmy! - Obok nas przejechało ogromne auto, na którym siedzieli zamaskowani i uzbrojeni mężczyźni. Jeden z nich trzymał w ręku megafon i nawoływał do buntu, jego głos rozchodził się na różne strony. Przeskanowałam każdego z mężczyzn, spostrzegłam że jeden z nich, który siedział okrakiem na rogu dachu opancerzonego Jeepa, przyglądał się uważnie chłopakom. Jednak nim zdążyłam otworzyć usta, aby o tym powiedzieć, Newt pociągał mnie za rękę, zaczęliśmy się przeciskać na początek zgromadzenia.

- Thomas, tedy nie wejdziemy! - Krzyknęła Brenda próbując przekrzyczeć protestujących.

- Za daleko zaszedłem aby się teraz wycofać.

- Brenda ma rację, nie tędy droga, znajdźmy inne wyjście - Jorge, poparł dziewczynę, lecz chłopak zignorował jego słowa.

- Cholera, w co żeśmy się wpakowali. - Skomentował Newt.

Thomas podszedł na skraj tłumu, ludzie rzucali tam własnoręcznie robionymi petardami i odpadami. Gdy wszyscy dotarliśmy do bruneta, on dokładnie przypatrywał się zaporze. Poczułam niepokój. Newt rozglądał się uważnie dookoła, zrobił poważną minę poczym dodał.