The Contract Marriage

C-9

Pagkatapos ng isang linggo na pagkaburol ay inilibing si Inay,hindi dumating ang pamilya niya.Malaki ang galit nito kahit sa huling hantungan ay hindi man lang siya dinalaw.

Masyadong masakit para sa akin ang ginawa ni itay hanggang sa huli ay di rin nagpakita si itay kaya napagpasiyahan ko ng ilibing siya.

Hanggang ngayon hindi ko pa din maiwasan magtanong sa sa Kanya,kung bakit, kung bakit si inay, bakit ang sakit, sobrang sakit ,bakit ang aga ,ang aga niyang niyang binawa si inay, ang sakit, ang daya niya ,Bakit ganon?

But then I i realized, I'm so selfish .Sabi nila may sakit si inay kaya huwag na naming pahirapan siya.

Pero para sa akin okey lang mahirapan siya,ang importante nandiyan siya sa tabi namin.But some of my concience say I'm so selfish.,nahihirapan ang inay,pero kumakapit pa rin ako sa isang porsiyento ng pag-asa.

"Yeah", life is so Fair.

"For Inay"

"Life is fair , just enough para maintindihan natin ang isa't-isa."

Napatingin ako sa aking mga kapatid, habang natutulog sa matigas na papag sa sobrang pagod ay lungkot ay nakatulog na sila.Habang ako ay umuutak pa rin sa biglaang pagkawala ng aking ina .Hindi ko alam ang aking gagawin sa mga darating na araw, kinabukasan ng mga kapatid ko.Paano na ang pag-aaral namin,sila na aasa sa akin.Kaya pabaling-baling ako sa higaan hanggang mag-uumaga na ay saka lang ako nakaramdam ng pagbigat ng aking mga talukap at nakatulog na rin.

KInabukasan ay nagising ako sa mga yugyog ng bunso naming kapatid.

Ate, nagugutom na kami. Magluto ka na, ang paglalambing ng aking bunsong kapatid.

Tumayo na ako at naghanap ng makakain sa kusina ngunit isang kahon lang ng pancake flour ang nakita ko.

Life is trial and error, kapag nawalan ka ng mahal sa buhay kailangan ay tumayo ka at ipagpatuloy ang buhay.

Hinanda ko ang flour , nilagyan ng itlog at asukal saka hinalo. Pinainit ko ang kawali at nang uminit na ay unti-unti akong nag scoop ng flour at inilagay sa kawali.Pagkatapos maluto ay tinawag ko na ang dalawa kung kapatid habang inayos ang pinggan na may pancake.

"Ate, wala bang syrup?".

"Ate, walang m argarine?."

"Bakit niyo ako inuutusan?",katulong ba ako.

Ay hindi ate si nanay ang kausap namin,pamimilosopo nito.

Hanggang ngayon hindi ko pa rin maiwasan magtanong sa Kanya, kung bakit , kung bakit , bakit si Inay , Bakit ang sakit , bakit ang aga , Bakit ang unfair ? Bakit ganoon?

But then people says , mabait pa din siya.Kasi hindi niya pinatagal ang paghihirap namin.Pero sabi ko okey lang mahirapan kami ang importante ay kasama namin siya. Pero sabi ko nga,okey lang na mahirapan kami but i found out its too selfish, pero kumakapit pa rin ako.

Naisip ko nang sumuko, gusto ko ng sumuko, pero hindi puwede."

Hindi habang buhay na matatag ako, marunong din akong sumuko , ang sakit sakit na, tama na ,di ko na kaya , ayoko na. this pain in my my heart is still aching. , bawat araw , bawat oras na lumilipas mas sumasakit , i'm a weak , but give me time to heal.

"But life is not happier than we have right now if we just stay and live all we want.

Bigla akong naiyak sa isipang wala na pala si inay sa piling namin,paano ang kinabukasan naming magkapatid. ngunit sabi niya sa isang kasabihan go go go.....sabi ni Peachie kaya kahit late na ay nagmamadali akong naligo at nagbihis agad ng uniform upang pumasok sa unibersidad.