Mavi Hayal

Mavi Gözler

1. Bölüm: Mavi Gözler

---

Kulağımı tırmalayan alarm sesiyle gözlerimi açtığımda saat 08:00'i gösteriyordu.
Yataktan kalktım, alarmı kapatıp banyoya girdim ve elimi yüzümü yıkayıp çıktım. Odama gelip kot pantolon ve siyah bir tişört çıkarıp üstüme geçirdim. Saçlarımı hızlıca toplayıp odamdan çıktım.
Mutfaktan anne ve babamın sesleri geliyordu.

"Günaydın kızım."
"Günaydın babacığım."
"Kahvaltı hazırladım hadi gel," dedi annem neşeli bir sesle.
Aç değildim ve bir şekilde annemi atlatıp kahvaltı yapmadan tekrar odama kaçtım.
Havalar serin olduğu için üstüme bir hırka geçirdim ve çantamı alıp annemlere haber vererek evden çıktım.

Hemen kulaklığımı takıp şarkı listemi açtım ve otobüs durağına doğru yürümeye başladım.

"Hırsım yok inadım var, biraz şanım var ama geçicidir.
Aç bağrını yalnızım yine bezmişim bu kaçıncıdır?"
diyor Emir Can İğrek. Ben kendimi bu satırlara bırakıp gözlerimi kapatıyorum. O söylüyor, ben dinliyorum. Her şarkının anlamı, verdiği his farklıdır benim için. Hayatımda sırtımı hiç düşünmeden yaslayacağım çok az şey var ve şarkılar, bunlardan biri. Sanki bizi alıp büyülü diyarlara götüren melodiler onlarmış gibi. 

Ve bu konuda hiç mütevazı olamayacağım; Harika bir müzik zevkine sahibim. Bu yüzden kendime teşekkür ederim.

Çok uzun sürmeyen bir yolculuk sonrası okuluma vardım ve kahve almak için kampüsteki kafeye uğradım. Derse on beş dakika kalmışken dersin olacağı sınıfa girdim.
Herkesten uzakta bir yer bulup oturdum ve hocayı beklerken çantamdan kitabımı çıkarıp okumaya başladım. Ama ön sıralarda oturan kız grubunun tiz kahkahaları izin verirse... Ya da yan tarafta bir grup erkeğin maç tartışması izin verirse...

Çıldıracağım! Başımı kitaptan kaldırıp etrafı incelemeye başladım. İlk gözüme çarpan ön sıradaki kızlar oldu. Tamam sohbet edebilirsiniz ama bunu neden bağırarak, dikkat çekmeye çalışarak yapıyorsunuz anlamıyorum. Hayatım boyunca böyle insanlara sinir olmuşumdur ve hayatım boyunca da böyle insanlar etrafımda olmuştur.
Sakin ol. Sakin ol.

Etrafa bakmaya devam ettiğimde maç kavgası yapan grup, üç dört kişilik küçük arkadaş grupları ve benim gibi tek başına oturmuş, kendini dış dünyadan soyutlamış birkaç kişiyi daha gördüm. Tam önüme dönüyordum ki dört arkadaşının arasından bana bakan gözlere değdi gözüm. Yanındakiler ona bir şeyler anlatmaya çalışırken o ilgiyle bana bakıyordu.

Gözleri çok... çok güzeldi. Biliyorum çok klişe ama dünyanın en güzel mavi gözlerine sahipti. Daha fazla bakmadan önüme döndüm ve telefonumla oynamaya başladım ama sanırım o gözler hâlâ benim üzerimdeydi...

Ders bitiminde bahçeye çıkıp bir kamelyada oturdum. Diğer derse bir saatten fazla vardı. Elimde kitabım, aklımda ise o mavi gözlerin sahibi vardı.

Uzaktan gelen erkek sesleriyle kafamı kaldırdığımda yine onu ve arkadaşlarını gördüm. Ben uzaktan onları izlerken yanındaki çocuğun ona Emre diye seslendiğini duydum. Demek adı Emre imiş... Onlar görüş alanımdan çıkarken kendimi tekrar kitabıma vermeye çalışıyordum.
Ne oluyordu bana böyle? Alt tarafı çocukla bakışmıştık ve ben onu daha önce birkaç kez görmüştüm. Ben asla böyle biri değildim ayrıca. Bana ne deyip önüme döner, yalnızlığımla baş başa kalmaya devam ederdim.
Kendine gel Kumsal.

Son dersime de girdikten sonra tekrar otobüs durağına yürüyordum. Bir an önce odama gidip uyumak istiyordum. Bu düşünce bile beni o kadar heyecanlandırıyor ki.

Odam benim sığınağım. O gün her ne yaşarsam yaşayayım, akşam odamda tek başıma olmak bana çok iyi geliyor. Herkesten, her şeyden uzakta, sadece kitaplarımla, şarkılarımla, dizilerimle ve kendimle vakit geçirmeyi çok seviyorum. 

Eve gelip üstümü değiştirdim ve yemek yedim. Artık günün geri kalanı benimdi. Odama girip biraz bilgisayarımda vakit geçirdikten sonra hava karardı. Küçük pirinç ışıklarımı yakıp şarkı listemi açtım. Bu anı çok seviyorum. Biz çoğu zaman kendimizi anlatamıyorken, ifade edemiyorken, şarkıların bizi anlatabilmesi çok güzel...

"Aşka doymak niye? Ateş ederken gözlerin"  diyor Tuğkan. Bu sözlerde neden aklıma Emre geldi ki?
Çünkü gözleri ateş ediyor!
Ne? Kumsal. Saçmalama kızım. Sakın.
Ben önemsememeye çalışsam da beynim onun tarafındaydı sanki. Kahretsin! Bana bakışı aklımdan çıkmıyordu. Daha fazla dayanamayıp kendimi uykunun kollarına attım.